Οι βάσεις εισαγωγής, οι σχολές με τη μεγαλύτερη πτώση ή άνοδο, οι φετινοί αριστούχοι των Πανελλαδικών Εξετάσεων, πρόσωπα ευτυχισμένα, λαμπερά, κόποι που αποδίδουν, δουλειά, πείσμα, μέθοδος, επιμονή.
Λέξεις και εικόνες των ημερών, εκτιμήσεις που επιστρέφουν με συνέπεια κάθε χρόνο, άρρηκτα συνδεδεμένες με την τελετουργία των εισαγωγικών εξετάσεων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Φέτος, εκτός από τον Ζυλιέν, μετανάστη από την Αφρική με τα 18.500 μόρια, ή τον Γιώργο, τον Κωνσταντίνο, την Ηλιάννα, τον Πάρη με τα πάνω από 19.500 μόρια, που γνωρίζουν τα τελευταία 24ωρα τη δημοσιότητα των αριστούχων, υπάρχει και η Ιωάννα. Δύο χρόνια μεγαλύτερη από τους άλλους υποψήφιους γιατί πέρασε στο ΤΕΙ Λογοθεραπείας στην Πάτρα με την τρίτη προσπάθεια.
Η δική της διαδρομή μοιάζει όσο και διαφέρει από την αντίστοιχη των συνομήλικων της σε πολλά σημεία. Στην Α΄ Δημοτικού παρουσίασε μια μαθησιακή δυσκολία. Δεν έγραφε σωστά, κολλούσε τα γράμματα ή τα ανακάτευε, μπέρδευε τους αριθμούς, κουραζόταν εύκολα.
Η μητέρα της, σε συνεργασία με τη δασκάλα που το επισήμανε κι εκείνη, άρχισε να αναζητεί τις αιτίες. Γιατροί, ψυχολόγοι, παιδοψυχίατροι. Η εκτίμηση όλων ήταν ότι πρόκειται για ένα πολύ έξυπνο και ικανό παιδί. Μόνο στο ΚΔΑΥ (Κέντρα Διάγνωσης, Αξιολόγησης, Υποστήριξης, υπηρεσία του υπουργείου Παιδείας που ασχολείται με μαθητές που έχουν ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες) γνωμάτευσαν ότι το παιδί έχει χαμηλή νοημοσύνη. Το ειδικό σχολείο που επέλεξαν οι γονείς και ένα κέντρο για αυτιστικά παιδιά έφερε αντίθετα αποτελέσματα. Ετσι η μητέρα της αποφάσισε να τη στηρίξει για να έχει μια «κανονική» ζωή. Επιστράτευσε όλη την ευρηματικότητά της, με υπολογιστές ή χρωματιστά ξυλάκια, για να μάθει η Ιωάννα αριθμητική. Διάβαζε ώρες μαζί της, απαντώντας σε κάθε δυσκολία που αντιμετώπιζε, επινοούσε τρόπους για να τη βοηθάει να εμπεδώνει τα μαθήματά της. Η μητέρα, το πρωί εργαζόταν σε ιδιωτική εταιρεία, με ένα ωράριο απαιτητικό, που πολλές φορές την κρατούσε στη θέση της ώς αργά το απόγευμα. Ζούσαν δε, μετά το διαζύγιο, αποκλειστικά με τον μισθό της, τρία άτομα. Εκείνη και τα δύο παιδιά της, το δεύτερο αγόρι, σπουδάζει ήδη στο Πολυτεχνείο της Πάτρας. Η Ιωάννα συνέχισε· πήγε γυμνάσιο και ύστερα σε ΕΠΑΛ Βρεφονηπιοκόμων. Δεν ήταν τίποτα απρόσκοπτο. Κέρδιζε κάθε βήμα της με κόπο και πείσμα. Κάθε φορά που έπεφτε, κάποιες φορές γιατί οι άλλοι δεν την εμπιστεύονταν (δεν θα ξεχάσει το 19 που έγραψε στη Βιολογία και έγινε 8, γιατί ο καθηγητής ήταν πεπεισμένος ότι αντέγραψε...), είχε ένα χέρι, της μητέρας της, να τη βοηθάει να ορθοποδήσει. «Εγώ είμαι εδώ», της έλεγε.
Κάπως έτσι, η Ιωάννα, με τις «σύνθετες μαθησιακές δυσκολίες» αποφάσισε να προσπαθήσει να δώσει εισαγωγικές, ενώ παράλληλα πήγαινε στο δημόσιο ΙΕΚ της Πάτρας (όπου ήταν ήδη ο αδελφός της) συνεχίζοντας την ειδίκευση του ΕΠΑΛ. Διάβασε εντατικά, ήταν ταμένη στον σκοπό της γιατί «πιστεύει ότι μπορεί να βοηθήσει και τα άλλα παιδιά». Τα κατάφερε.
Χθες, η μητέρα της, η Π., ήθελε, μέσα στη μεγάλη χαρά της, να απευθυνθεί και σε άλλους: «Κάθε παιδί έχει χαρίσματα. Μου στοιχίζει πολύ να ακούω γονείς να αποκαλούν "άχρηστα" τα παιδιά τους. Δεν είναι. Εμείς τα κάνουμε. Με την Ιωάννα ασκήθηκα κι εγώ στην υπομονή. Απέκτησα ηρεμία».
Ο κόσμος των εισαγωγικών εξετάσεων, με τις βουτιές ή τις πτήσεις των βάσεων,συντίθεται κυρίως από δεκάδες διαφορετικές ιστορίες ζωής. Κάθε υποψήφιος διαγράφει τη δική του πορεία. Η Ιωάννα χρειάστηκε να προσπαθήσει πολύ για να αποτελέσει κρίκο σε μια αλυσίδα ομοιόμορφη, υπενθυμίζοντας ότι καμία ταχύτητα δεν είναι κεκτημένη. Οσο η επιτυχία δίνει χαρά τόσο και η αποτυχία πεισμώνει. Η δικαίωση είναι θέμα χρόνου. Αρκεί, κάποιος να σου λέει «εγώ είμαι εδώ».
