Με αυτό το εξώφυλλο η Αμερικανική εφημερίδα Newsweek προσπάθησε να ενημερώσει το κοινό για τους κινδύνους που κρύβει ο online τζόγος, ιδιαίτερα για τα παιδιά.
Σύμφωνα με το άρθρο, “Αυτοί που γεννήθηκαν και ενηλικιώθηκαν κοντά στο 2000 είναι αυτοί που παίρνουν εύκολο ρίσκο, μεγάλωσαν στην τεχνολογία με τα video games και παρακολούθησαν άλλους νέους παίκτες να κερδίζουν μεγάλα ποσά στο World Series of Poker, και πιστεύουν ότι είναι εξυπνότεροι από όλους τους άλλους”, αναφέρει ο ψυχίατρος Jeffrey Derevensky.
“Κατά μέσο όρο το 5% με 8% των φοιτητών στα πανεπιστήμια θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν τζογαδόροι με το 2-4% να έχει πρόβλημα εξάρτησης με τον τζόγο”.
“Κατά μέσο όρο το 5% με 8% των φοιτητών στα πανεπιστήμια θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν τζογαδόροι με το 2-4% να έχει πρόβλημα εξάρτησης με τον τζόγο”.
“Αν κολλήσουν, τα παιδιά χρειάζονται χρόνια να το ξεπεράσουν, αν ποτέ τα καταφέρουν, με τις περισσότερες περιπτώσεις να αποκαθιστούν το ρίσκο με μία άλλη μορφή ρίσκου. Κάποια παιδιά αυτοκτονούν κιόλας. Από τη στιγμή που υπάρχει εξάρτηση, αυτά τα παιδιά θα πάρουν τις πιστωτικές κάρτες των γονέων τους, οτιδήποτε βρουν για να τζογάρουν. Είχα ένα παιδί που μεγάλωνε μόνο με τη μητέρα του και πήρε την πιστωτική της κάρτας και έχασε $20.000 στο PokerStars μέσα σε ένα μήνα
Πηγή
Ο τζόγος ανηλίκων: Αθώα παιχνίδια που παρασύρουν το παιδί σου
Φαίνεται να υπάρχει μια αύξηση λόγω και της αυξανόμενης επίδρασης του Διαδικτύου στην αλλαγή των βασικών δημογραφικών του μέσου τζογαδόρου. Ο τζόγος ανηλίκων έχει συνδεθεί με το άρρεν φύλο, την καταθλιπτική σημειολογία, την κατάχρηση αλκοόλ και διασχιστικά φαινόμενα (Molde, 2004), όπως και με την εμμένουσα συμπτωματολογία ΔΕΠΥ (Breyer, 2009). Φαίνεται ότι αποτελεί μέρος μιας ενότητας παθολογικών συμπεριφορών, η οποία συμπεριλαμβάνει τη χρήση ουσιών και τη γενικευμένη συμπεριφορά που θέτει κάποιον έφηβο σε κίνδυνο (Hamel, 2007).
Στους εφήβους αυτούς συναντάμε ψυχοκοινωνικές δυσκολίες, όπως χαμηλό επίπεδο αίσθησης οικογενειακής και κοινωνικής στήριξης, χρήση ουσιών, διαταραχές της διαγωγής.
Συνήθως, η εμπειρία του διαδικτυακού τζογαρίσματος ξεκινάει αθώα. Ο χρήστης μιας ιστοσελίδας κοινωνικής δικτύωσης μπορεί να λάβει πρόσκληση να συμμετάσχει σε ένα τυχερό παιχνίδι που παίζει κάποιος από τους εκατοντάδες ηλεκτρονικούς «φίλους» του, ανθρώπους που δε γνωρίζει παρά ελάχιστα. Το κίνητρο γι’ αυτούς να του στείλουν την πρόσκληση είναι η λήψη κάποιων παροχών μέσα στο παιχνίδι, όπως επιπλέον εικονικές μάρκες.
Ένα τυπικό παιχνίδι του είδους είναι το « Poker», το οποίο τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές διαθέτει εφτά εκατομμύρια χρήστες την ημέρα μόνο από το Facebook και είναι διαθέσιμο σε όλες τις ηλεκτρονικές πλατφόρμες.
Το περιβάλλον που θα συναντήσει ο χρήστης που θα θελήσει να δοκιμάσει το παιχνίδι και άλλα παρόμοια είναι ρεαλιστικό - προσωπικό, καθώς μπορεί να παίζει με αντιπάλους πραγματικούς ανθρώπους, και δη άτομα που γνωρίζει ήδη. Μπορεί να προτείνει με τη σειρά του το παιχνίδι στους δικούς του φίλους. Πρόκειται για τη χρήση της κοινωνικής δικτύωσης ως «απόχης».
Παρόλο που το παιχνίδι ξεκινάει εντελώς δωρεάν, έχει την επιλογή χρήσης πραγματικών χρημάτων, αν και σε μικρότερη αναλογία με τις εικονικές «μάρκες», ώστε να ξεκλειδώσει για το χρήστη τα ειδικά τραπέζια για τους ξεχωριστούς παίκτες. Είναι χαρακτηριστικό ότι δύο παίκτες που ξεκίνησαν από το Facebook έγιναν δεκτοί στο επίσημο παγκόσμιο πρωτάθλημα πόκερ, όπου ο ένας έφταοε μέχρι και την τρίτη ημέρα του διαγωνισμού.
Τα ερευνητικά αποτελέσματα καταδεικνύουν ότι, πράγματι, τα άτομα ιιου τζογάρουν στο Διαδίκτυο τείνουν να είναι βαρύτεροι τζογαδόροι από τα άτομα που τζογάρουν εκτός Διαδικτύου.
(Griffiths, 2008), ενώ έως και το ένα πέμπτο των φοιτητών που τζόγαραν στο Διαδίκτυο πληρούσαν τα κριτήρια παθολογικού τζόγου κατά DSM-IV (Wood, 2007).
Η έρευνα στην Κω - Project Hippocrates 2010
Η έρευνα πραγματοποιήθηκε από την Ελληνική Εταιρεία Μελέτης της Διαταραχής Εθισμού στο Διαδίκτυο, σε συνεργασία με το Κέντρο Πρόληψης του ΟΚΑΝΑ «Ιπποκράτης» στην Κω, και τα παρακάτω αποτελέσματα προέρχονται από την πλήρη δημοσίευση στο έγκριτο περιοδικό του χώρου Journal of Gambling Studies (Floros et al., 2012).
Από τους ερωτηθέντες εφήβους, οι εφτακόσιοι πενήντα ένας δήλωσαν ότι είχαν κάποια εμπειρία διαδικτυακού τζόγου, που αντιστοιχεί σε ποσοστό 37,2%.
Από αυτούς, οι ογδόντα τρεις είχαν άνω των τεσσάρων απαντήσεων ατα διαγνωστικά κριτήρια υποδηλώνοντας ότι πιθανώς παρουσιάζουν συμπεριφορά παθολογικού τζο- γαρίσματος, σε ποσοστό 4,1% επί του συνόλου του δείγματος και 05% επί όσων έχουν εμπειρία διαδικτυακού τζόγου.
Υπάρχει σαφής διαφορά μεταξύ των δύο φύλων ως προς την εμπειρία του διαδικτυακού τζόγου, με τα αγόρια να έχουν σημαντικά συχνότερα αυτή την εμπειρία έναντι των κοριτσιών. Ανάλογη είναι η εικόνα και όσον αφορά τη σημειολογία του παθολογικού τζόγου, με τα αγόρια να έχουν σημαντικά συχνότερα αυτή τη σημειολογία έναντι των κοριτσιών). Ανησυχητικό είναι το εύρημα ότι τα άτομα που είχαν εμπειρία διαδικτυακού τζόγου τείνουν να είναι μικρότερης ηλικίας απ’ όσα δεν είχαν.
Το Διαδίκτυο έχει ανοίξει νέους δρόμους στην προώθηση συμπεριφοράς τζόγου σε εταιρείες που προσπαθούν με κάθε μέσο να φτάσουν στο χρήστη και να τον δελεάσουν με αυτή τη δυνητικά καταστροφική εμπειρία, χωρίς ικανό ελεγκτικό πλαίσιο, ιδίως για τους ανηλίκους.
