Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2014

Μετά από όσα πέρασε λέει :"Θέλω να χαρίσω το σπίτι μου σε φτωχά και ορφανά παιδιά "



Θέλω να χαρίσω το σπίτι μου σε φτωχά και ορφανά παιδιά

Μία εβδομάδα μετά την αποκάλυψη του «Εθνους της Κυριακής» για την απίστευτη φρίκη που βίωσε μέσα στο ίδιο της το σπίτι, η 36χρονη Μαρία Παπαδοπούλου συνεχίζει να αναρρώνει στο δημόσιο νοσοκομείο, στο οποίο νοσηλεύεται από τις 8 Ιουλίου, κάνοντας ακόμη και όνειρα!
«Ονειρό μου να ζήσω στη Ρόδο. Μου έχουν πει ότι το νησί είναι τόσο όμορφο που μοιάζει με τον Παράδεισο. Θα μπορούσα να μείνω για πάντα εκεί»
«Ονειρό μου να ζήσω στη Ρόδο. Μου έχουν πει ότι το νησί είναι τόσο όμορφο που μοιάζει με τον Παράδεισο. Θα μπορούσα να μείνω για πάντα εκεί»

Η ανάπηρη κοπέλα που σώθηκε από θαύμα, χάνοντας ωστόσο το αριστερό της πόδι από τα βασανιστήρια και την εγκατάλειψη, γνωρίζει πλέον ότι η ιστορία της είδε το φως της δημοσιότητας και ελπίζει πως αυτό θα είναι η αρχή για να ζήσει όσα στερήθηκε στα χέρια της 77χρονης Ρωσοπόντιας, η οποία είχε αναλάβει να τη φροντίζει μετά τον θάνατο της μητέρα της, το 2006.
Η άτυχη Μαρία θα είχε χάσει τη ζωή της εάν δεν την έσωζαν οι γείτονες στην πολυκατοικία της Καλλιθέας, όταν αντιλήφθηκαν πόσο υπέφερε στα χέρια της 77χρονης και του 50χρονου συγγενούς της, οι οποίοι, αφού της απέσπασαν την ακίνητη περιουσία και εισέπρατταν τη σύνταξη των 1.200 ευρώ, την κρατούσαν σε μπαλκόνι φωταγωγού, χωρίς φαγητό και νερό, με το σπασμένο πόδι της δεμένο σε ξύλο, όπως τα ζώα, αφήνοντας τη να σαπίζει από τις κατακλίσεις.
Σήμερα, μολονότι η κατάσταση της υγείας της διαρκώς βελτιώνεται, ο δρόμος μέχρι να συνέλθει είναι ακόμη μακρύς, όχι μόνο από τις πληγές στο σώμα, αλλά κυρίως από το ψυχολογικό σοκ που της προκάλεσαν ο εγκλεισμός και η κακοποίηση. Οταν η Μαρία μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, τον περασμένο Ιούλιο, ήταν κυριολεκτικά νεκροζώντανη, όπως πιστοποίησε και η ιατροδικαστική έκθεση.

Η μπροστινή πλευρά της πολυκατοικίας στην οδό Δημοσθένους της Καλλιθέας, εκεί όπου μαρτυρούσε επί οχτώ χρόνια η Μαρία Παπαδοπούλου.

Στην επικοινωνία που είχαμε η Μαρία ήταν ευδιάθετη και ήρεμη, ενώ αναφέρθηκε στον Χριστό και στην πίστη της που τη βοήθησε να αντέξει όσα υπέφερε.
Δεν παρέλειψε, φυσικά, να αναφερθεί στην Ιωάννα Πλεύρη, τη γειτόνισσά της που την έσωσε, την οποία αποκαλεί «άγγελό της...».
Στο νοσοκομείο, το δωμάτιο στο οποίο την έχουν μεταφέρει μετά τη δημοσιοποίηση της υπόθεσής της, είναι, όπως λέει, «βασιλικό». Ακούγοντάς τη να μιλάει, καταλαβαίνεις ότι πράγματα που για έναν άνθρωπο είναι αυτονόητα, για τη Μαρία αποτελούν ένα μεγάλο βήμα για την επιστροφή της στη ζωή...
«Η Ολγα είναι μάγισσα»
Μία κουταλιά από το εκμέκ που λατρεύει, το παστίτσιο που της αρέσει και το στερήθηκε, οι ειδήσεις στην τηλεόραση, που για εκείνη είναι ένα παράθυρο στον κόσμο... «Είδα τις πλημμύρες στην τηλεόραση που μου νοίκιασε η Ιωάννα», λέει μιλώντας πολύ αργά. Είναι σαν να ψάχνει να βρει μία προς μία τις λέξεις για να επικοινωνήσει ξανά με τους ανθρώπους, κάτι που είχε στερηθεί τα προηγούμενα χρόνια...
Οταν τη ρωτάμε για την 77χρονη και όσα έζησε στο διαμέρισμα της Καλλιθέας, στη φωνή της διακρίνονται ο φόβος και η ταραχή.
«Η Ολγα είναι μάγισσα. Ετσι μου είπε ο Κύριος», λέει αυθόρμητα, δείχνοντας ότι κάθε αναφορά στην 77χρονη την αναστατώνει και την ωθεί σε μια προσπάθεια να δικαιολογήσει, ακόμη και με μεταφυσικές ερμηνείες, όσα έζησε, καταστάσεις που δεν χωράει ανθρώπινος νους. Ρωτάει συνεχώς πότε θα επιστρέψει στο σπίτι της, ίσως γιατί θεωρεί δεδομένο ότι η 77χρονη δεν είναι πια εκεί... Δεν γνωρίζει ότι οι άνθρωποι που φέρονται ως υπεύθυνοι για την κόλαση που βίωνε, εξακολουθούν να μένουν στο σπίτι της σαν να μη συμβαίνει τίποτα.
Εξάλλου η Μαρία, έναν χρόνο μετά τον θάνατο της μητέρα της, δώρισε το σπίτι της στην κατηγορουμένη, κρατώντας -ευτυχώς- την επικαρπία, κάτι που της επιτρέπει να το πάρει πίσω...
Από τα λόγια της φαίνεται ότι η επιθυμία της για «επιστροφή στο σπίτι» είναι περισσότερο επιθυμία για επιστροφή στη ζωή. Μάλιστα ονειρεύεται ότι σύντομα θα μπορεί να ταξιδέψει. «Θέλω να πάω στη Ρόδο», λέει γλυκά. «Μου έχουν πει ότι το νησί είναι τόσο όμορφο που μοιάζει με τον Παράδεισο. Θα μπορούσα να μείνω για πάντα εκεί». «Και το σπίτι σου;», τη ρωτάμε.
«Αν πήγαινα στη Ρόδο, δεν θα το χρειαζόμουν πια. Θα το χάριζα στα φτωχά και ορφανά παιδιά», λέει δίνοντας με την ανθρωπιά της ένα μάθημα ζωής.
Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ
Σε απολογία κάλεσε ο ανακριτής τη Ρωσοπόντια και τον 50χρονο συγγενή της
Η έρευνα των διωκτικών αρχών, που μέχρι την αποκάλυψη της εφημερίδας μας κινούνταν με πολύ αργούς ρυθμούς γιατί δεν είχε δοθεί η απαιτούμενη βαρύτητα στο περιστατικό, τώρα προχώρησε.
Η Εισαγγελία Πρωτοδικών της Αθήνας, ύστερα από τα στοιχεία που έφερε στο φως η δημοσιογραφική μας έρευνα, διαπίστωσε ότι η 36χρονη βρισκόταν ένα σκαλί πριν από τον θάνατο...
Ετσι με διαδικασία - αστραπή ασκήθηκε ποινική δίωξη για απόπειρα ανθρωποκτονίας από κοινού σε βάρος της 77χρονης και του 50χρονου συγγενή της.
Τη σκυτάλη πήρε τακτική ανακρίτρια, η οποία δεν προχώρησε σε έκδοση ενταλμάτων σύλληψης όπως είχε ζητηθεί από τον εισαγγελέα, αλλά κάλεσε τους δύο κατηγορουμένους να απολογηθούν. Εκείνοι ζήτησαν προθεσμία για να απολογηθούν μέσα στην ερχόμενη εβδομάδα.
Σε εξέλιξη βρίσκεται παράλληλα εισαγγελική έρευνα για το πώς πέρασε στα χέρια της 77χρονης το διαμέρισμα της Μαρίας. Σε ένα απόσπασμα από το δωρητήριο συμβόλαιο αναφέρεται χαρακτηριστικά: «...σε ένδειξη της προς αυτήν αγάπης και στοργής της, διότι, όπως δήλωσε, την περιποιείται και την προσέχει σαν μάνα της...», ενώ σε άλλο σημείο αναφέρεται ότι η Μαρία «... παραιτείται από κάθε δικαίωμά της να ανακαλέσει τη δωρεά αυτή για κάθε λόγο και αιτία, αναγνωρίζοντας πως γίνεται από ιδιαίτερο ηθικό καθήκον και από ευπρέπεια».
Παράλληλα ξεκίνησαν οι νόμιμες διαδικασίες για να διοριστούν ως δικαστικοί συμπαραστάτες της 36χρονης η γειτόνισσα που την έσωσε, Ιωάννα Πλεύρη, και ο ξάδελφος της Μαρίας, ούτως ώστε στη συνέχεια να γίνουν οι απαραίτητες ενέργειες από τους ίδιους προκειμένου να φύγουν από το διαμέρισμα η 77χρονη και όσοι άλλοι διαμένουν εκεί.
Η αποκάλυψη της κόλασης που βίωνε η Μαρία λίγα μέτρα από τα σπίτια τους έχει ευαισθητοποιήσει ακόμη πολλούς ανθρώπους από την πολυκατοικία και τη γειτονιά της στην Καλλιθέα, που περιμένουν με ανυπομονησία να γυρίσει στο σπίτι της, για να της κάνουν τακτικά συντροφιά, να της μάθουν να κατασκευάζει κοσμήματα, να ζωγραφίζει, να διαβάζει, για να απασχολεί τα χέρια και το μυαλό της, να γεμίσει ξανά η ζωή της.

ΜΑΙΡΗ ΜΠΕΝΕΑ

Πηγή