Συχνά- από άγνοια – αποκαλούμε «υπερκινητικό» ένα «ζωηρό» ή «κακομαθημένο» παιδί. Είναι λανθασμένος ένας τέτοιος χαρακτηρισμός. Τα πραγματικά υπερκινητικά παιδιά έχουν αληθινό πρόβλημα που δυστυχώς λύνεται δύσκολα.
Βασικά έχουμε 3 ομάδες αληθινών υπερκινητικών παιδιών:
* Το συνηθισμένο υπερκινητικό παιδί (χωρίς βλάβη εγκεφάλου)
* Το παιδί με υπερκινητικότητα, λόγω πνευματικής καθυστέρησης
* Το παιδί με υπερκινητικότητα λόγω ψυχιατρικού προβλήματος (ψύχωση)
Χαρακτηριστικά του απλού υπερκινητικού παιδιού.
* Παρουσιάζεται στο τρίτο χρόνο ζωής Συχνά το παιδί έχει ανεξήγητη επιθετικότητα
* Συχνά έχει εντελώς απρόβλεπτη συμπεριφορά (χωρίς αιτία ανοίγει πόρτες και βγαίνει έξω στο μπαλκόνι, διάδρομο κτλ.)
* Κοιμάται λίγες ώρες στο 24ώρο, και ο ύπνος είναι ανήσυχος και διακοπτόμενος
* Στο σχολείο είναι αδύνατον να κάτσει για αρκετή ώρα στο θρανίο του (σηκώνεται χωρίς άδεια του δασκάλου, κάνει βόλτες στην τάξη ή ανοίγει την πόρτα και φεύγει στην αυλή)
* Μιλάει ασταμάτητα
* Διακόπτει το δάσκαλο συνεχώς και χωρίς λόγο Η αντιμετώπιση ενός τέτοιου παιδιού είναι πολύ δύσκολη, και τα αποτελέσματα δεν είναι πάντα ευχάριστα.
Συχνά δεν καταλαβαίνουν από λόγια, ούτε φοβούνται την τιμωρία. Απαιτείται αφάνταστη υπομονή από τους γονείς, ίσως σχολική βοήθεια με δάσκαλο στο σπίτι, ψυχολόγος σε σταθερή σχέση και πολύ πιθανόν και εργοθεραπεία.
Μετά τις λέξεις φοβούνται την τιμωρία…
Ένας τρόπος για να μπορέσει να συγκεντρωθεί στο διάβασμα στο σπίτι είναι να βάλουμε το γραφείο που διαβάζει μακριά από το παράθυρο ( για να μην αποσπάται συνεχώς η προσοχή του). Το ίδιο ισχύει και με το θρανίο στο σχολείο. Ζητάμε από τον δάσκαλο να το βάλει στην πρώτη σειρά, μακριά από το παράθυρο. Επίσης, τουλάχιστον στο σπίτι προσπαθούμε στο γραφείο που διαβάζει να μην υπάρχουν καθόλου αντικείμενα που του αποσπούν την προσοχή.
Πηγή
