Υπερκινητικότητα ή αϋπνία;

Πολλά παιδιά που έχουν διαγνωστεί με Σύνδρομο Υπερκινητικότητας χρειάζονται απλώς περισσότερο ύπνο, υποστηρίζουν οι ειδικοί.

Πολλά από τα παιδιά που έχουν διαγνωστεί με Σύνδρομο Υπερκινητικότητας μπορεί απλώς να χρειάζονται περισσότερο ύπνο, υποστηρίζουν πλέον οι ειδικοί.


Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερα παιδιά –αλλά και ενήλικες- διαγιγνώσκονται με Σύνδρομο Υπερκινητικότητας. Ωστόσο, οι ειδικοί θεωρούν ότι ένα μεγάλο ποσοστό ουσιαστικά δεν πάσχει από τη συγκεκριμένη συμπεριφορική διαταραχή, αλλά από έλλειψη ύπνου. Υπολογίζεται μάλιστα ότι πάνω από το 1/3 των παιδιών και το ¼ των ενηλίκων που έχουν διαγνωστεί με το Σύνδρομο στην πραγματικότητα αντιμετωπίζουν προβλήματα ύπνου.

Η έλλειψη ύπνου, ιδιαίτερα στα παιδιά, δεν προκαλεί –όπως πιστεύουν πολλοί- λήθαργο, αλλά παρόμοια συμπτώματα με αυτά του Συνδρόμου, όπως είναι η υπερκινητικότητα, η δυσκολία συγκέντρωσης, η επιθετικότητα, αλλά και προβλήματα μνήμης.
Η ομοιότητα των συμπτωμάτων σε συνδυασμό με τη δυσκολία αρκετών γιατρών να αναγνωρίσουν τις διαταραχές του ύπνου, είναι οι λόγοι που προκαλούν σύγχυση στους ασθενείς, λέει ο Vatsal Thakkar, Επίκουρος Καθηγητής ψυχιατρικής στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης.


Το Σύνδρομο Υπερκινητικότητας χαρακτηρίζεται από προβλήματα που σχετίζονται με την προσοχή, την συγκέντρωση και την παρόρμηση. Περίπου το 5% των παιδιών στην Βρετανία φαίνεται να ταλαιπωρούνται από το συγκεκριμένο σύνδρομο, με τις συνταγογραφήσεις για τα φάρμακα που καταπολεμούν τα συμπτώματά του να έχουν αυξηθεί κατά 70% μεταξύ του 2005 και του 2011.

Το Σύνδρομο Υπερκινητικότητας απασχολεί κυρίως παιδιά ηλικίας 3-7 ετών και είναι 4 φορές πιο συχνό στα αγόρια συγκριτικά με τα κορίτσια. Στις μισές περίπου περιπτώσεις, η διαταραχή συνεχίζεται και κατά την ενήλικη ζωή.

Πολλές έρευνες έχουν δείξει ότι τα παιδιά με το σύνδρομο αντιμετωπίζουν επίσης αναπνευστικά προβλήματα κατά τη διάρκεια του ύπνου, όπως είναι το ροχαλητό και η υπνική άπνοια και είναι πιο πιθανό να έχουν διακοπτόμενο ύπνο.

«Το να περιορίσουμε τον χρόνο που δαπανούν τα παιδιά μπροστά στην οθόνη της τηλεόρασης ή του υπολογιστή –που σχετίζονται με προβλήματα ύπνου- είναι ένα πρώτο βήμα για τα παιδιά που παρουσιάζουν σχετικά συμπτώματα», εξηγεί ο Καθηγητής Thakkar.

Πηγή

Το άγχος του αποχωρισμού, από το νήπιο, το παιδί, τον φοιτητή, η διαταραχή και τρόποι αντιμετώπισης.

Η αρχή της σχολικής χρονιάς είναι μια έντονη περίοδος στη ζωή κάθε οικογένειας και κυρίως στην περίπτωση που το παιδί πηγαίνει πρώτη φορά στο σχολείο. Το ξεκίνημα κάθε σχολικής χρονιάς είναι ένα γεγονός που επιφέρει μια σχετική αναστάτωση στους γονείς. Η αρχή της σχολικής χρονιάς σηματοδοτεί τη μετάβαση από τη νηπιακή στη παιδική ηλικία. Η στιγμή που το παιδί ξεκινάει το σχολείο ισοδυναμεί με ένα δεύτερο απογαλακτισμό. Όμως εξίσου έντονη είναι και η στιγμή που ο έφηβος φοιτητής ξεκινά να μεταβεί για τις σπουδές του σε μια άλλη πόλη ή ακόμα περισσότερο σε μια άλλη χώρα.

Άγχος αποχωρισμού, είναι ο όρος που αφορά πρωτίστως τα παιδιά, όταν παρουσιάζουν συναισθηματικές αντιδράσεις καθώς απομακρύνονται από το πρόσωπο με το οποίο είναι προσκολλημένα - τη μαμά τους συνήθως. Μια διαδικασία που δεν περιορίζεται, όμως, μόνο στις παιδικές ηλικίες ούτε μόνο στα άψυχα αντικείμενα και τα ενθυμήματα, τα οποία δύσκολα αποχαιρετούμε και πετάμε. Σίγουρα έχει ο καθένας στο κοντινό του περιβάλλον κάποιον που συνηθίζει να μαζεύει και να μην πετάει τίποτα. Μπιμπελό, κάρτες, φωτογραφίες, χαρτιά -άχρηστα τα περισσότερα- μπουκώνουν συρτάρια και ντουλάπια. Ο κάτοχός τους ούτε που σκέφτεται να τα αποχωριστεί, γιατί... «αν χρειαστούν»; Αφορά και τις συνήθειες, τις συμπεριφορές ή τις πρακτικές των ανθρώπων και ίσως δεν θα ήταν παρακινδυνευμένο να πει κανείς ότι αυτό το άγχος αποχωρισμού αφορά την ελληνική κοινωνία! 

Η είσοδος στο νηπιαγωγείο είναι ίσως η πρώτη σημαντική αλλαγή στον τρόπο ζωής ενός παιδιού που θα πρέπει πλέον να παραμένει αρκετές ώρες μακριά από το σπίτι και την οικογένεια. Η διαδικασία αυτή έχει τις δικές της δυσκολίες που είναι κοινές για τα περισσότερα παιδιά και βασίζονται σε αυτό που αποκαλούμε «φόβος του αποχωρισμού».

Πρόκειται για τον ισχυρό συναισθηματικό δεσμό που αναπτύσσει το παιδί με τη μητέρα του ήδη από τον έβδομο μήνα. Οι αντιδράσεις θα πρέπει να είναι αναμενόμενες ειδικά τις πρώτες φορές που το παιδί αφήνει την ασφάλεια του σπιτιού για να ενταχθεί σε νέα κοινωνικά σύνολα.

Το άγχος αποχωρισμού, είναι ένα φαινόμενο αναμενόμενο στη φυσιολογική ανάπτυξη του παιδιού. Τα βρέφη σε ηλικία μικρότερη του ενός έτους εκφράζουν άγχος αποχωρισμού με τη μορφή του φόβου για τα ξένα πρόσωπα, όταν αποχωρίζονται τη μητέρα τους. Επίσης, το άγχος αποχωρισμού είναι χαρακτηριστικό ανάμεσα στα μικρά παιδιά που πάνε για πρώτη φορά στο σχολείο.

Αν και είναι συνήθως μια φυσιολογική πρώτη αντίδραση, ο φόβος του αποχωρισμού μπορεί να θεωρηθεί διαταραχή, όταν εμφανίζεται υπερβολικό άγχος σε άλλα αναπτυξιακά στάδια κατά την απομάκρυνση από οικεία πρόσωπα και κυρίως τη μητέρα. Σε αντίστοιχες περιπτώσεις το άγχος των παιδιών μπορεί να φτάσει ακόμα και στον τρόμο ή τον πανικό.

Αντιδράσεις έντονης προσκόλλησης παρατηρούνται στα περισσότερα παιδιά μέχρι το τέλος του 3ου έτους. Ο γονέας οφείλει, λοιπόν, να το έχει αυτό υπ’ όψιν του όταν αφήνει κάθε πρωί το μικρό νήπιο στον παιδικό σταθμό ή στο νηπιαγωγείο, ώστε να ερμηνεύει σωστά τις αντιδράσεις αποχωρισμού του παιδιού. Επιπλέον, οι ίδιοι οι γονείς θα πρέπει να προετοιμαστούν εξίσου καλά για την πρώτη αποχώρηση από το μικρό τους.
Προδιαθεσικοί παράγοντες για το άγχος αποχωρισμού: 

- Το άγχος αποχωρισμού συνήθως εμφανίζεται στα παιδιά που έχουν περάσει διάφορα στρεσογόνα γεγονότα, όπως ο θάνατος ή η απομάκρυνση κάποιου κοντινού τους προσώπου ή κάποιου ζώου.
- Τα παιδιά αυτά συνήθως προέρχονται από στενά δεμένες οικογένειες που τους έχουν συνηθίσει με συνεχή υπέρμετρη φροντίδα και παρουσία τους και είναι πολύ δύσκολο τα παιδιά να τους αποχωριστούν ακόμα και για μερικά λεπτά.
- Συχνά υπάρχει και γενετική προδιάθεση.
- Το άγχος αποχωρισμού μπορεί να εμφανιστεί από την προσχολική ηλικία έως και την ηλικία των 18 ετών.
- Η πορεία του άγχους αποχωρισμού μπορεί να έχει συχνές εξάρσεις και υφέσεις, να ηρεμεί το παιδί κάποιες φορές και άλλες πάλι να το ξανανιώθει.
- Το άγχος αποχωρισμού μπορεί να προκύψει όταν το παιδί πρέπει να ξεκινήσει το σχολείο και του είναι πολύ δύσκολο να αποχωριστεί τους γονείς του (σχολική φοβία)
- Οι ενήλικες που δεν έχουν ξεπεράσει ως παιδιά το άγχος αποχωρισμού, ανησυχούν υπερβολικά για παιδιά, συζύγους και άλλα αγαπημένα πρόσωπα, και βιώνουν έντονη ανησυχία όταν τους αποχωρίζονται. 

Πότε το Άγχος Αποχωρισμού γίνεται Διαταραχή;

Τα παιδιά που αναπτύσσουν αυτή τη διαταραχή φοβούνται πως θα χάσουν την οικογένεια τους και συχνά είναι πεπεισμένα πως κάτι κακό θα συμβεί όταν είναι μακριά από τους γονείς του.

Άλλα συμπτώματα της Διαταραχής Άγχους Αποχωρισμού είναι:

• Συμπτώματα πανικού (όπως ναυτία, εμετός ή δυσκολία στην αναπνοή) ή κρίσεις πανικού πριν να φύγει ένας γονιός ή πριν πάει στο σχολείο.

• Επαναλαμβανόμενοι εφιάλτες σε σχέση με τον αποχωρισμό

• Ανεξήγητη ανησυχία για το ότι θα χαθεί ή ότι θα το απαγάγουν.

Αν το έντονο άγχος αποχωρισμού συνεχιστεί στο δημοτικό σχολείο και πιο πέρα, τότε θα πρέπει να μιλήσετε με έναν ειδικό.

Οι νέοι με ΔΑΑ δείχνουν υπερβολικό και εξελικτικά ασύμβατο φόβο και ανησυχία όσον αφορά τον αποχωρισμό από το σπίτι ή από σημαντικές φιγούρες προσκόλλησης. Αυτή η ανησυχία παρουσιάζεται πρίν από τον αποχωρισμό ή κατά την διάρκεια της προσπάθειας για αποχωρισμό.

Αυτά τα παιδιά ανησυχούν υπερβολικά, για την δικιά τους ή για την υγεία των γονιών τους, όταν αποχωρίζονται, έχουν δυσκολία να κοιμούνται μόνα τους, βλέπουν εφιάλτες με θέματα αποχωρισμού, έχουν συχνά σωματικές ανησυχίες και μπορεί να παρουσιάσουν σχολική άρνηση.

Η Γενικευμένη Αγχώδης Διαταραχή (ΓΑΔ) χαρακτηρίζεται από χρόνιες, υπερβολικές ανησυχίες σε έναν αριθμό θεμάτων όπως σχολική εργασία, κοινωνικές ανταλλαγές, οικογένεια, υγεία/ασφάλεια, γεγονότα επικαιρότητας, και φυσικές καταστροφές με ένα τουλάχιστον συνοδευτικό σωματικό σύμπτωμα.

Τα παιδιά με ΓΑΔ έχουν δυσκολία να ελέγξουν τις ανησυχίες τους. Αυτά τα παιδιά είναι συχνά τελειοθηρικά, αναζητούν υπερβολικά επιβεβαίωση και μπορεί να παλεύουν με περισσότερη εσωτερική ανησυχία από ότι είναι φανερό στους γονείς ή στους διδασκάλους. (Masi et al., 1999). Οι ανησυχίες της ΓΑΔ, δεν περιορίζονται σε ειδικά αντικείμενα ή καταστάσεις, και η ανησυχία είναι παρούσα τον περισσότερο χρόνο.

Σίγουρα κάθε παιδί θέλει το χρόνο του και έχει τον τρόπο του για να προσαρμοστεί στις νέες καταστάσεις της ζωής του. Όμως, καθώς ο δρόμος της κοινωνικοποίησης και της αυτονομίας στην προσχολική ηλικία περνάει από το νηπιαγωγείο, η περιβόητη «πρώτη μέρα στο σχολείο» μπορεί με λίγη βοήθεια να γίνει μια από τις πιο ωραίες αναμνήσεις για τα παιδιά!

Στα παιδιά η διαταραχή άγχους αποχωρισμού συνήθως αντιμετωπίζεται συνδυαστικά με παιχνιδοθεραπεία και οικογενειακή συμβουλευτική ή ψυχοθεραπεία.
Τα παιδιά συχνά είναι απρόθυμα να εκφράσουν λεκτικά τις ανησυχίες και τα παράπονά τους ανοιχτά και άμεσα. Το παιχνίδι επομένως γίνεται ένα αναλυτικό μέσο για να’ ρθουμε σ’ επαφή με το ασυνείδητο του παιδιού . H μη κατευθυντική παιχνιδοθεραπεία που λειτουργεί ως διορθωτική συναισθηματική εμπειρία για το παιδί, όπου ο θεραπευτής δρα με «ενσυναίσθηση», επιδεικνύοντας «χωρίς όρους αποδοχή», επιτρέποντας στο παιδί ν’ αναπτύξει αυτοπεποίθηση και να διαφοροποιηθεί από την προσκολλημένη σχέση με μητέρα ή σημαντικό άλλο, αποκτώντας αντίληψη «εαυτού».

Ο γονιός θα πρέπει να αποβάλει τα δικά του άγχη και ανασφάλειες. Το «γονεικο άγχος» προβάλλεται με έντονο τρόπο στο παιδί και έτσι το προετοιμάζει για μια επερχόμενη κατάσταση δύσκολη και απειλητική.

Είναι απολύτως απαραίτητο για ένα παιδί σε όποια ηλικία κι αν βρίσκεται να ξεπεράσει το άγχος αποχωρισμού γιατί είναι το πρώτο βήμα προς την ανεξαρτοποίησή του. Πολλές φορές οι υπερευαίσθητοι γονείς δεν αφήνουν το παιδί να κάνει από μικρό τα δικά του βήματα σιγά-σιγά μόνο του γιατί προβάλουν στο παιδί τους, τους δικούς τους φόβους πως μπορεί κάτι κακό να του συμβεί και τελικά το χειραγωγούν ώστε να αποκτήσεις εξαρτήσεις που αργότερα μπορούν να εκδηλωθούν με διάφορες δυσάρεστες συμπεριφορές από μεριάς του παιδιού. Θα πρέπει οι γονείς να μάθουν στο παιδί πώς να κάνει τα δικά του βήματα μόνο του,θα πρέπει να το αποχωρίζονται συχνά, κάθε φορά και λίγο ακόμα για να νιώθει το παιδί πως του έχουν εμπιστοσύνη πως μπορεί να τα καταφέρει και μόνο του. Με αυτόν τον τρόπο χτίζει το παιδί σιγά-σιγά μια ανεξάρτητη προσωπικότητα όπου στην ενήλικη ζωή του δεν θα έχει εξαρτήσεις από άλλα άτομα για να μπορέσει να πάρει αποφάσεις ή να κάνει οτιδήποτε.

Η συμβουλευτική γονιών παράλληλα, διερευνά τις διαταραγμένες σχέσεις μέσα στην οικογένεια, φέρνει στην επιφάνεια το συμβιωτικό πλαίσιο και βοηθά τους γονείς «ν’ αντέξουν» την διαφοροποίησή τους από το παιδί καθώς και να ενισχύσουν την απεξάρτηση του και την ανάπτυξη «εαυτού».

Μια κοινωνία που έχει άγχος αποχωρισμού έχει ανάγκη από «στιβαρούς και ώριμους γονείς», οι οποίοι θα μπορέσουν να καθοδηγήσουν και να χειριστούν το άγχος του παιδιού και να το στρέψουν στη νέα φάση της ζωής του.

Συντάκτης Βικτωρία Πολύζου, 

συμβουλευτική ψυχοθεραπεύτρια medlabnews.gr

Πηγή

Το μάθημα της Ιστορίας πλέον μπορείς να το ακούσεις (Γ' τάξη)

Μια καταπληκτική δουλειά που έχει κάνει το 17ο Δημοτικό Σχολείο Ρόδου!

Υπάρχουν 10 ενότητες χωρισμένες σε υποενότητες, τις οποίες μπορεί ένας μαθητής και να τις ακούσει, αλλά και να δει σε παρουσίαση όλο το βιβλίο της ιστορίας.

Ένα εκπληκτικό βοήθημα για κάθε μαθητή, γονιό, εκπαιδευτικό.

Πολλά Συγχαρητήρια!


Πατήστε πάνω στο βιβλίο για να μεταφερθείτε στην σελίδα

Αυξητική ορμόνη στα παιδιά. Τι ισχύει;

Η αυξητική ορμόνη χορηγείται θεραπευτικά σε διαταραχές της αύξησης όπως και σε άλλες καταστάσεις. Είναι καλά τεκμηριωμένη η  θετική της επίδράση στο ανάστημα με βελτίωση του τελικού αναστήματος σε παιδιά με καταστάσεις όπως η έλλειψη ή ανεπάρκεια αυξητικής ορμόνης, το χαμηλό ανάστημα παιδιών που γεννήθηκαν μικρά για την ηλικία κύησης, σε διάφορα σύνδρομα όπως το σύνδρομο Τurner κλπ.


Σε ορισμένες διαταραχές της αύξησης έχει βρεθεί ότι η αυξητική ορμόνη παρουσιάζει θετική επίδραση όχι μόνον στο ανάστημα αλλά και στο δείκτη νοημοσύνης όπως σε παιδία μικρά για την ηλικία κύησης, βελτίωση της σκεπτικής λειτουργίας και της ποιότητας ζωής στα κορίτσια με σύνδρομο Turner. Η δράση της αυξητικής ορμόνης στο ιδιοπαθές χαμηλό ανάστημα έχει αμφίβολα αποτελέσματα. Δηλαδή σε άλλους βελτιώνει το τελικό ανάστημα και σε άλλους όχι. Ιδιοπαθές χαμηλό ανάστημα εννοούμε το χαμηλό ανάστημα για το οποίο δεν ανευρίσκεται αιτιολογία. Διακρίνεται στο οικογενές χαμηλό ανάστημα (όταν και οι γονείς δηλαδή είναι χαμηλοί) και στο μη οικογενές χαμηλό ανάστημα.

 
Η χορήγηση της αυξητικής ορμόνης στα παιδία με διαταραχές της αύξησης όπως η έλλειψη / ανεπάρκεια ΑΟ, Μικρά για την ηλικία κύησης παιδία (SGA/IUGR), Σύνδρομο Turner, Υποφυσιακή ανεπάρκεια είναι εγκεκριμένη τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Αμερική. Η χορήγηση της για το ιδιοπαθές χαμηλό ανάστημα είναι εγκεκριμένη στην Αμερική και ίσως πρόσφατα και στη Σκανδιναβία αλλά όχι στην Ευρώπη.

Σε όλες αυτές τις καταστάσεις η χορήγηση ΑΟ δεν έχει παρουσιάσει μέχρι στιγμής σοβαρές παρενέργειες στα παιδιά. Σε μερικές από αυτές χρησιμοποιείται εδώ και 30-40 χρόνια. Η μόνη παρενέργεια που παρουσιάζεται σε ποσοστό <1% είναι η αύξηση της ενδοκράνιας πίεσης που εκδηλώνεται με πονοκεφάλους με την έναρξη της αγωγής. Στους ενήλικες που παίρνουν ΑΟ για άλλους λόγους, η θεραπεία με ΑΟ έχει συσχετισθεί με καρκίνο του εντέρου και του προστάτη και με διαταραχές του μεταβολισμού της γλυκόζης. Στα παιδιά δεν παρατηρήθηκαν τέτοιες παρενέργειες ούτε σε ενήλικες που στην παιδική ή εφηβική ηλικία λάμβαναν ΑΟ.
Σίγουρα όμως η ΑΟ δεν παύει να είναι φάρμακο και κάθε φάρμακο έχει παρενέργειες ιδίως όταν δεν χορηγείται σωστά: στην κατάλληλη δόση, με συχνό έλεγχο κλινικό και εργαστηριακό και καλή ιατρική παρακολούθηση.

Πηγή

Πρόγραμμα Συναισθηματικής Αγωγής για το Δημοτικό (Υλικό) 2

Προγραμμα Συναισθηματικής Αγωγής για παιδιά δημοτικού

Έτοιμα φύλλα εργασίας

Συνεχίζουμε με το 2ο Μέρος....

Πρόγραμμα συναισθηματικής αγωγής για το Δημοτικό (2)

Πρόγραμμα Συναισθηματικής αγωγής για το Δημοτικό (Υλικό)

Πρόγραμμα Συναισθηματικής Αγωγής για παιδιά δημοτικού

Έτοιμα φύλλα εργασίας

Ξεκινάμε με την εισαγωγή, έπονται τα επόμενα κεφάλαια.

Προγραμμα συναισθηματικής αγωγής

Η μέθοδος της "κάμερας" σε ένα παιδί με ΔΕΠ/Υ βοηθάει; (Πραγματικό περιστατικό)

Ένας πατέρας θέλοντας να κάνει τον γιο του να συγκεντρωθεί την ώρα της μελέτης στο σπίτι, εφάρμοσε τη μέθοδο "της κάμερας". Πήρε μια κάμερα και άρχισε να τον καταγράφει όση ώρα εκείνος έκανε τα μαθήματά του, πίστευε πως με αυτό τον τρόπο θα νόμιζε το παιδί ότι τον βλέπει και έτσι θα αναγκαζόταν να κάνει τα μαθήματά του. Όμως τελικά μέσα σε μόλις λίγα λεπτά διαπίστωσε ότι ένα παιδί με ΔΕΠ/Υ δεν σκέφτεται με αυτό τον τρόπο!

Δυο βίντεο με υπερκινητικά παιδιά για να δείτε τι συμβαίνει....

Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής - Υπερκινητικότητα

Αραγε η ζάχαρη επηρεάζει;

Το παιδί με Αναπτυξιακή Διαταραχή του κινητικού Συντονισμού

Η Αναπτυξιακή Διαταραχή του κινητικού Συντονισμού (Α.Δ.Σ.) είναι μία από τις πλέον διαδεδομένες αναπτυξιακές διαταραχές στα παιδιά εντός του σχολικού περιβάλλοντος. Από τα αποτελέσματα της ανασκόπησης της βιβλιογραφίας φαίνεται ότι η συχνότητα της Α.Δ.Σ. στα παιδιά είναι ιδιαίτερα υψηλή, ότι βελτιώνεται μέσω παρεμβατικών προγραμμάτων αλλά δεν θεραπεύεται, συνυπάρχει με άλλες αναπτυξιακές διαταραχές και ότι επιφέρει δευτερογενείς επιπτώσεις (ψυχοκοινωνικές-υγείας). Συμπερασματικά καταλήγουμε στην ανάγκη εισαγωγής της κινητικής αξιολόγησης στα Κ.Ε.Δ.Υ. έτσι ώστε να αξιολογούνται όλοι οι τομείς ανάπτυξης των παιδιών γνωστικοί και κινητικοί, όπως επίσης προτείνεται η διεξαγωγή προγραμμάτων επιμόρφωσης των Κ.Φ.Α. για τη αναγνώριση της Α.Δ.Σ. και για το σχεδιασμό παρεμβατικών προγραμμάτων.
Τα τελευταία 100 χρόνια παιδιά τα οποία παρουσιάζουν δυσκολίες στη κίνηση είναι γενικά αποδεκτό ότι παρουσιάζουν και προβλήματα ανάπτυξης (Coleman, Piek, Livesey, 2001). Το 1994 σε ένα διεθνές συνέδριο το οποίο αφορούσε παιδιά με αδεξιότητα καθιερώθηκε ο όρος Αναπτυξιακή Διαταραχή του κινητικού Συντονισμού (Α.Δ.Σ.), για να περιγράψει παιδιά με φτωχό κινητικό συντονισμό. Η παρούσα εργασία έχει σκοπό να παρέχει πληροφορίες μέσω της βιβλιογραφικής ανασκόπησης για την Αναπτυξιακή Διαταραχή του κινητικού Συντονισμού σε σχέση με : α) την ιστορική αναδρομή-ορισμό, β) τα χαρακτηριστικά, γ) τη συχνότητα, δ) την αιτιολογία, ε) την συνύπαρξη με άλλες διαταραχές, στ) την αξιολόγηση, ζ)την ικανότητα αναγνώρισης της διαταραχής από τους εκπαιδευτικούς) τις επιπτώσεις, θ) την αντιμετώπιση, ι) τα συμπεράσματα-προτάσεις.

Ιστορική αναδρομή-Ορισμός
Ο Orton (1937), χρησιμοποίησε πρώτος τον όρο απραξία για τα παιδιά τα οποία παρουσιάζουν δυσκολίες στη κίνηση. Στη συνέχεια στη βιβλιογραφία γίνονται αναφορές σε πολλούς και διαφορετικούς όρους, συναντάμε τον όρο αναπτυξιακή απραξία και αγνωσία (Gubbay, Ellis, Walton & Court,1965; Walton. Ellis & Court, 1962), ενώ μερικές δεκαετίες αργότερα o Adams (1983), χρησιμοποίησε τους όρους αναπτυξιακή δυσπραξία και σύνδρομο του αδέξιου παιδιού. Στο τέλος της δεκαετίας του 1980 στη διεθνή βιβλιογραφία αναφέρεται ο όρος γνωστική κινητική δυσλειτουργία (Lazlo, Bairslow, Bartrip & Rolfe, 1988). Η ορολογία όμως η οποία επικράτησε είναι αυτή της Αναπτυξιακής Διαταραχής του κινητικού Συντονισμού (Α.Δ.Σ.), η οποία συμπεριλαμβάνεται στο εγχειρίδιο της Αμερικάνικης Ψυχολογικής Εταιρείας (American Phychiatric Association- A.P.A., D.S.M. IV ,1994). Επιπλέον, είναι αυτή που συναντάται συχνότερα στη διεθνή βιβλιογραφία (Henderson, 1994; Hoare, 1994; Κουρτέσης, 1997; Visser,2003; Piek, Bayman, & Barrett.2006;).
Η Αναπτυξιακή Διαταραχή του κινητικού Συντονισμού (Α.Δ.Σ.) αναφέρεται σε παιδιά τα οποία χωρίς γνωστά νευρολογικά, νοητικά ή μυοσκελετικά προβλήματα αποτυγχάνουν να εκτελέσουν με αποδεκτή απόδοση, ανάλογες με το περιβάλλον στο οποίο ζουν κινητικές δεξιότητες (Wall,1982). Επιπροσθέτως, θα πρέπει να λαμβάνονται υπόψη τα τέσσερα κριτήρια τα οποία έχουν θεσπιστεί από το D.S.M. IV (1994):
Α) Η εκτέλεση των καθημερινών δραστηριοτήτων οι οποίες απαιτούν κινητικό συντονισμό είναι σημαντικά κατώτερη του αναμενόμενου (σε σχέση με την ηλικία και τη νοητική ικανότητα του παιδιού).Μπορεί να εκδηλώνεται με σημαντική καθυστέρηση στη κατάκτηση κινητικών οροσήμων (περπάτημα, σύρσιμο), με ζημιές, με αδεξιότητα, με χαμηλή επίδοση στα σπορ ή με αδυναμίες στη γραφή.
Β) Τα προαναφερόμενα επηρεάζουν σημαντικά την καθημερινότητα του παιδιού.
Γ) Η διαταραχή δεν οφείλεται σε μια γενικότερη ιατρική κατάσταση
(εγκεφαλική παράλυση, ημιπληγία, ή μυϊκή δυστροφία) ή σε Διάχυτη Αναπτυξιακή Διαταραχή.
Δ) Εάν συνυπάρχει νοητική καθυστέρηση, οι κινητικές δυσκολίες είναι επιπλέον αυτών που σχετίζονται με τη νοητική καθυστέρηση.

Χαρακτηριστικά
Τα παιδιά με Α.Δ.Σ. χαρακτηρίζονται από ετερογένεια, κάποια από αυτά μπορεί να παρουσιάζουν δυσκολίες σε αρκετούς τομείς όπως λεπτή δεξιότητα, αδρή δεξιότητα, ισορροπία κλπ, ενώ κάποια άλλα μόνο σε συγκεκριμένες δραστηριότητες (Missiuna,2003). Τα συνηθέστερα χαρακτηριστικά των παιδιών με Α.Δ.Σ .:
Κινητικά χαρακτηριστικά

• Το παιδί μπορεί να εμφανίζει αδεξιότητα στις κινήσεις (να ρίχνει αντικείμενα, να χτυπά πάνω σε αντικείμενα).
• Προβλήματα στις λεπτές δεξιότητες (χέρια), στην αδρή δεξιότητα ( όλο το σώμα) ή και στα δύο.
• Καθυστέρηση στη κατάκτηση συγκεκριμένων κινητικών δεξιοτήτων όπως ποδήλατο, σύλληψη μπάλας, χρήση μαχαιροπήρουνων, κούμπωμα κουμπιών κλπ.
• Απόκλιση μεταξύ κινητικών ικανοτήτων και ικανοτήτων σε άλλους τομείς (ενώ αντιληπτικά είναι σε πολύ καλά επίπεδα υπάρχει καθυστέρηση στη ανάπτυξη κινητικών δεξιοτήτων).
• Δυσκολία εκμάθησης νέων κινητικών δεξιοτήτων. Μετά τη κατάκτηση των κινητικών δεξιοτήτων κάποιες εκτελούνται ικανοποιητικά ενώ κάποιες άλλες όχι.
• Το παιδί μπορεί να παρουσιάζει μεγαλύτερες δυσκολίες σε δραστηριότητες που απαιτούν συνεχείς αλλαγές του σώματός του, ή προσαρμογή του σώματος στο περιβάλλον (τένις, σχοινάκι).
• Δυσκολίες σε δραστηριότητες που απαιτούν καλό συντονισμό και των δύο πλευρών του σώματος (κόψιμο με ψαλίδι, πηδήματα, χειρισμός ρόπαλου μπέϊζμπωλ).
• Φτωχή ισορροπία ή μπορεί να αποφεύγει δραστηριότητες που απαιτούν ισορροπία.
• Δυσκολίες στη γραφή. Κατά την εκτέλεση αυτής της δεξιότητας απαιτείται συνεχής ανατροφοδότηση των κινήσεων του χεριού κι αυτό έχει σαν αποτέλεσμα τα παιδιά με Α.Δ.Σ να δυσκολεύονται ιδιαίτερα.
• 

Συναισθηματικά /ψυχολογικά χαρακτηριστικά

• Έλλειψη ενδιαφέροντος ή αποφυγή συγκεκριμένων δραστηριοτήτων, ιδιαίτερα αυτών που απαιτούν ενεργή συμμετοχή. Για το παιδί με Α.Δ.Σ. οι κινητικές δεξιότητες είναι εξαιρετικά δύσκολες και απαιτούν μεγάλη προσπάθεια, έτσι οι επαναλαμβανόμενες αποτυχίες οδηγούν το παιδί σε αποφυγή των κινητικών δεξιοτήτων.
• Μπορεί να παρουσιάζονται δευτερογενή συναισθηματικά προβλήματα όπως απογοήτευση, χαμηλή αυτοεκτίμηση, απόσυρση από καθημερινές δραστηριότητες.
• Απομόνωση και έλλειψη κοινωνικοποίησης ιδιαιτέρως όταν βρίσκεται στη παιδική χαρά λόγω χαμηλής αυτοαποτελεσματικότητας στις κινητικές δεξιότητες
• Δυσκολίες προσαρμογής σε ρουτίνες και το περιβάλλον. Λόγω της μεγάλης προσπάθειας που καταβάλλει για το προγραμματισμό της εκτέλεσης μιας δεξιότητας, η παραμικρή αλλαγή μπορεί να του προκαλέσει ιδιαίτερη σύγχυση.

Άλλα συνήθη χαρακτηριστικά

• Δυσκολία χειρισμού της ταχύτητας για δεξιότητες που απαιτούν ακρίβεια (δεξιότητες γραφής, ενώ γράφει ευανάγνωστα, γράφει αργά).
• Ακαδημαϊκές δυσκολίες (αριθμητική, ορθογραφία, γραπτός λόγος όταν απαιτείται οργάνωση της σελίδας).
• Δυσκολίες σε καθημερινής δεξιότητες αυτοεξυπηρέτησης (ντύσιμο, χρήση μαχαιροπήρουνου, δίπλωμα ρούχων, δέσιμο κορδονιών, κούμπωμα κουμπιών, βούρτσισμα δοντιών κλπ).
• Δυσκολία αποπεράτωσης μιας εργασίας σε συγκεκριμένο χρόνο (επειδή η δεξιότητα απαιτεί μεγάλη προσπάθεια, τα παιδιά μπορεί να διασπώνται και να εκνευρίζονται καθόσον εκτελούν τη δεξιότητα).
• Δυσκολίες οργάνωσης (γραφείο, δωμάτιο, καθώς και δυσκολίες οργάνωσης της σχολικής τους δουλειάς).

Συχνότητα

Η συχνότητα της Αναπτυξιακής Διαταραχής του κινητικού Συντονισμού κυμαίνεται σύμφωνα με τη διεθνή βιβλιογραφία μεταξύ 5%-7% του σχολικού πληθυσμού (Gubbay, 1975; Henderson & Sugden, 1992; Kadesjo & Gilbert, 1999). Σε μια πρόσφατη έρευνα που αφορούσε την Ελλάδα το ποσοστό κυμάνθηκε στο 10% (Ελληνούδης, Κουρτέσης, Κυπαρίσσης & Παπαλεξοπούλου, 2008). Η αναλογία μεταξύ αγοριών και κοριτσιών αναφέρεται ότι είναι 2:1 (A.P.A., 1994). Ερευνητές αναφέρουν ότι τα τελευταία 15 χρόνια η Α.Δ.Σ. δεν συναντάται σαν μια κατάσταση η οποία αφορά μόνο στη παιδική ηλικία, αλλά 30%-87% των παιδιών με Α.Δ.Σ. θα εξακολουθήσει να επιδεικνύει φτωχό κινητικό συντονισμό και στην ενήλικη ζωή (Cousins & Smyth, 2003; Hellgren, Gillberg, Bagenholm & Gillberg,1994).
Αιτιολογία
Η Κουτσούκη αναφέρει ότι ο κληρονομικός παράγοντας φαίνεται να παίζει σημαντικό ρόλο στην επιδέξια κίνηση (2001).Με αυτή την άποψη δείχνει να συμφωνεί και ο Gubbay (1975), ο οποίος υποστηρίζει ότι η Α.Δ.Σ. έχει σχέση με γενετικές επιρροές. Επιπλέον, από τα αποτελέσματα έρευνας των Johston, Crawford, Short, Smyth & Moller (1987), το ποσοστό κληρονομικότητας σε παιδιά με αδεξιότητα αναφέρεται ότι ανέρχεται σε 16,5%. Έχουν διατυπωθεί πολλές άλλες θεωρίες για τη αιτιολογία της Α.Δ.Σ. όμως δεν είναι δυνατόν να δοθεί μια τελική απάντηση για τη προέλευση της (Flouris, Faught, Hay & Cairney, 2005).Μια θεωρία που έχει αναφερθεί για την αιτιολογία της Α.Δ.Σ. είναι αυτή της «ελάχιστης εγκεφαλικής δυσλειτουργία» (Clements, 1966), σύμφωνα με την οποία ο φτωχός κινητικός συντονισμός οφείλεται σε μικρή νευρολογική δυσλειτουργία. Η Ayres (1985), αναφέρει ότι οι κινητικές δυσκολίες οφείλονται σε «αισθητηριακή δυσλειτουργία», ισχυριζόμενη ότι το παιδί με δυσκολίες κίνησης αδυνατεί να σχετίσει την αισθητηριακή ή την αντιληπτική πληροφορία που αφορά στη κίνηση και να τη μετατρέψει σε επιδέξια κίνηση. Πολλές είναι οι υποθέσεις για την αιτιολογία της Α.Δ.Σ., όμως τα στοιχεία τα οποία συλλέγονται από αυτές τις υποθέσεις δεν είναι ικανά να στηρίξουν αυτές τις θεωρίες (Flouris et.al., 2005). Έρευνες οι οποίες αφορούν στη λειτουργία της παρεγκεφαλίδας στη Δυσλεξία φαίνεται να έχουν κάποια σχέση και με την Α.Δ.Σ. (Geuze, 2005; Fawcet & Nicholson, 1992), αυτές αναφέρονται στην υπόθεση του αυτοματισμού (Fawcet & Nicholson, 1992; Fawcet, Nicholson & Dean, 1995). Το παιδί με Α.Δ.Σ. όταν δυσκολεύεται να αυτοματοποιήσει δεν είναι δυνατόν να επεξεργαστεί και να μεταφέρει πολλαπλές πληροφορίες για μια δεξιότητα γιατί μπορεί να χειριστεί μία μόνο πληροφορία τη φορά. Αυτή η υπόθεση που αφορά στη λειτουργία της παρεγκεφαλίδας και του αυτοματισμού, φαίνεται να έχει κάποια εγκυρότητα (Missiuna, Gaines, Sousie & McLean, 2006).Σε μια τελευταία μελέτη των Zwicker, Missiuna & Harris, (2010),αναφέρεται ότι τα παιδιά με Α.Δ.Σ. ενεργοποιούν την οπτικό- χωρική επεξεργασία για να εκτελέσουν δραστηριότητες λεπτής επιδεξιότητας (σχεδιασμός μονοπατιού), σε αντίθεση με τα «τυπικά αναπτυσσόμενα παιδιά» τα οποία ενεργοποιούν μόνο τη χωρική επεξεργασία. Αυτό υποδηλώνει μια διαφορετική λειτουργία του εγκεφάλου μεταξύ παιδιών με Α. Δ.Σ. και «τυπικού πληθυσμού».
Συνύπαρξη με άλλες διαταραχές
Ένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της Αναπτυξιακής διαταραχής του κινητικού Συντονισμού είναι η ετερογένεια όχι μόνο σε σχέση με το αντιληπτικοκινητικό προφίλ δυσλειτουργίας αλλά και σε σχέση με τη παρουσία συνοδών διαταραχών όπως ΔΕΠΥ, Δυσλεξίας, προβλημάτων συμπεριφοράς και ψυχιατρικές διαταραχές (Missiuna, 2001; Sugden & Wright, 1998).Ο Visser (2003), αναφέρει ότι η Συνύπαρξη της Α.Δ.Σ. με άλλες διαταραχές αποτελεί το κανόνα και όχι την εξαίρεση. Τελευταία στοιχεία από έρευνες αναφέρουν τη συνύπαρξη της Α.Δ.Σ. με τη ΔΕΠΥ, τη Δυσλεξία και γενικότερα με τις Ειδικές Μαθησιακές Δυσκολίες σε ένα ποσοστό περίπου στο 50% (Cruddace & Riddell,2006; Visscher, Howwen, Scherder, Moolenaar & Hartman, 2007; Kaplan, Wilson, Dewey & Crawford, 1998). Στις λίγες σχετικές έρευνες στη Ελλάδα τα αποτελέσματα επιβεβαίωσαν τη διεθνή βιβλιογραφία (Kourtessis, Thomaidou, Liveri- Kantere, Michalopoulou, Kourtessis & Kioumourtzoglou, 2008; Τζίβα-Κωσταλά, Γίτσας, Κουρτέσης, Δέρρη & Αντωνίου,2010). Η συνύπαρξη της Α.Δ.Σ. έχει παρατηρηθεί ότι συνδέεται με πιο αρνητικές ψυχιατρικές προγνώσεις ( Rasmunssen, Gillberg, 1999).
Αξιολόγηση
Πολλοί είναι οι επιστήμονες οι οποίοι έχουν αναφερθεί στη σημασία της ανίχνευσης και αξιολόγησης των παιδιών με Α.Δ.Σ. (Wall, Reid & Paton,1990; Henderson &Sugden, 1992; Visscher, Houwen, Scherder, Molenaar & Hartman, 2007). Η έγκαιρη διάγνωση των παιδιών με Α.Δ.Σ. μπορεί να οδηγήσει στο κατάλληλο σχεδιασμό παρεμβατικών προγραμμάτων, έτσι ώστε να μπορούν να αποφευχθούν τα δευτερογενή προβλήματα, τα οποία μπορεί να επέλθουν από την Α.Δ.Σ. ( Wright & Sugden, 1998; Polatojko, Fox & Missiuna,1995). Για την αξιολόγηση της Α.Δ.Σ. χρησιμοποιούνται κατάλληλα σταθμισμένα κινητικά τεστ. Οι Wiart & Darrah (2001), παρουσίασαν και συνέκριναν τέσσερα ερευνητικά εργαλεία τα οποία έχουν χρησιμοποιηθεί για την αξιολόγηση της Α.Δ.Σ.: α) Bruininks-Oseretsky test of Motor Proficiency (BOTMP) (Bruiniks, 1978), to Movement Assessment Battery for Children (MABC) (Henderson & Sugden, 1992), το τεστ Gross Motor Development Scales (TGMD) (Ulrich, 1985) και δ) το Peabody Developmental Motor Scales (PDMS) (Folio & Fewel, 1983). Σύμφωνα με τους Wiart & Darrah (2001) τα τέσσερα παραπάνω ερευνητικά εργαλεία μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την αξιολόγηση της Α.Δ.Σ. λαμβάνοντας υπόψη τις δυνατότητες και τις αδυναμίες του καθενός από αυτά.
          Το πλέον διαδεδομένο τεστ για τη αξιολόγηση της Α.Δ.Σ. είναι το Movement Assessment Battery for Children (Henderson & Sugden, 1992), μια και στη διεθνή βιβλιογραφία είναι αυτό που χρησιμοποιείται από τους περισσότερους ερευνητές (Chow & Henderson,2003; Cruddace & Riddell,2006; Ελληνούδης, Κουρτέσης, Κυπαρίσσης & Παπαλεξοπούλου, 2008; D” Hondt, Deforche, De Boureaudhuij,& Lenoir, 2009; Vuijk. Hartman, Scherder & Visscher, 2010). Το κινητικό τεστ Movement ABC (Henderson & Sugden, 1992) Αποτελεί τη βελτιωμένη μορφή του Test of Motor Impairment (Stott et al., 1984). Το 2007 εμφανίστηκε το κινητικό τεστ Movement Assessment Battery for Children-2 (MABC-2, Henderson, Sugden & Barnett, 2007), το οποίο είναι η ανανεωμένη μορφή του κινητικού τεστ Movement Assessment Battery for Children (MABC, Henderson & Sugden, 1992), το οποίο υπέστη τροποποιήσεις και βελτιώσεις. Το περιεχόμενο του MABC-2 (Henderson, Sugden & Barnett, 2007) είναι συναφές με το παλαιότερο τεστ καθώς οι μελέτες της αξιοπιστίας της προηγούμενης έκδοσης μπορούν να επιβεβαιώσουν την αξιοπιστία της ανανεωμένης έκδοσης. Το Movement Assessment Battery for Children είναι σχεδιασμένο με τέτοιο τρόπο έτσι ώστε να μπορεί να χρησιμοποιηθεί από μια μεγάλη μερίδα επαγγελματιών (καθηγητών Φυσικής Αγωγής, φυσιοθεραπευτών, εργοθεραπευτών, ψυχολόγων κλπ), επιπλέον, το γεγονός ότι είναι εύκολο στη μεταφορά του το καθιστά ως ένα εύχρηστο εργαλείο.
Ικανότητα αναγνώρισης της Αναπτυξιακής Διαταραχής του κινητικού Συντονισμού από τους εκπαιδευτικούς.
Πολύ σημαντικό ρόλο στην αντιμετώπιση της Αναπτυξιακής Διαταραχής του κινητικού Συντονισμού παίζει η ικανότητα αναγνώρισης της συγκεκριμένης διαταραχής από τους εκπαιδευτικούς. Εκπαιδευτικοί προσχολικής αγωγής και Α/βαθμιας εκπαίδευσης περνούν πολλές ώρες μαζί με τα παιδιά, τα διδάσκουν και τα επιβλέπουν καθόσον προσπαθούν να εκτελέσουν πολλές δεξιότητες., συνεπώς κρίνεται αναγκαίο οι εκπαιδευτικοί να είναι κατάλληλα εκπαιδευμένοι και ενημερωμένοι όσον αφορά στην Α.Δ.Σ διότι μόνο έτσι θα μπορέσουν να αναγνωρίσουν τη Α.Δ.Σ στο αρχικό στάδιο και θα παραπέμψουν τα παιδιά για αξιολόγηση και παρέμβαση (Henderson & Hall, 1982).Σύμφωνα με τα αποτελέσματα ερευνών φαίνεται ότι οι εκπαιδευτικοί έχουν χαμηλή ικανότητα αναγνώρισης της Α.Δ.Σ. (Gubbay, 1975; Ελληνούδης, 2001; Κουρτέσης, 1997; Μαχαιρίδου, 2001).Ο κύριος λόγος για την χαμηλή αναγνώριση της Α.Δ.Σ. από τους εκπαιδευτικούς φαίνεται να είναι η ελλιπής ενημέρωση και εκπαίδευση των επαγγελματιών της εκπαίδευσης αναφορικά με την Α.Δ.Σ. (Ελληνούδης, 2001; Κουρτέσης, 1997; Revie & Larkin, 1993). Σύμφωνα με τους Revie & Larkin (1993), οι εκπαιδευτικοί της Α/Βαθμιας εκπαίδευσης φαίνεται να παρουσιάζουν σοβαρές ελλείψεις σε θεωρητικές και πρακτικές γνώσεις κινητικής ανάπτυξης και ιδιαίτερα στην παρατήρηση των παιδιών. Με αυτή την άποψη φαίνεται να συμφωνούν και οι Τζίβα-Κωσταλά, Κωσταλά, Γιαννόπουλος, Αθανασίου & Κουρτέσης, (2008), οι οποίοι επεχείρησαν να καταγράψουν την γνώση των δασκάλων σε σχέση με την Α.Δ.Σ.
Επιπτώσεις
Οι επιπτώσεις τις οπoίες μπορεί να έχει ένα παιδί με Αναπτυξιακή Διαταραχή του κινητικού Συντονισμού είναι πολυποίκιλες. Κάποιες αφορούν στο ψυχοκοινωνικό τομέα του παιδιού ενώ κάποιες άλλες έχουν σχέση την υγεία του.
Ψυχοκοινωνικές επιπτώσεις
Οι Skinner & Piek (2001), αναφέρουν ότι τα παιδιά με Αναπτυξιακή Διαταραχή του κινητικού Συντονισμού λόγω μειωμένης κινητικής ικανότητας παρουσιάζονται με χαμηλότερη αυτοεκτίμηση, μικρότερη κοινωνική αποδοχή και υψηλότερα επίπεδα άγχους. Επιπλέον, αναφέρουν ότι μεγαλύτερο πρόβλημα σε όλους τους προαναφερόμενους τομείς, φαίνεται να έχουν τα μεγαλύτερα παιδιά σε σχέση με τα νεότερα. Τα ποσοστά κατάθλιψης στα παιδιά με Α. Δ. Σ. δείχνουν να είναι υψηλότερα σε σχέση με τον «τυπικό πληθυσμό» (Francis & Piek 2003) . Από αναφορές γονέων παιδιών με Α.Δ.Σ. φαίνεται ότι η ψυχοπαθολογία των παιδιών με τη συγκεκριμένη διαταραχή τα κατατάσσει σαν μια ομάδα υψηλού κινδύνου για επερχόμενες ψυχικές διαταραχές (Green, Baird & Sugden. 2006) Επίσης, οι ερευνητές επισημαίνουν τη χαμηλή αυτοαποτελεσματικότητα που παρουσιάζουν αυτά τα παιδιά, η οποία έχει σαν αποτέλεσμα την απόσυρση τους από την ενασχόληση τους με τη Φυσική Δραστηριότητα (Cairney, Hay, Faught, Mandigo & Flouris, 2005). .Σύμφωνα με τους Piek, Barrett, Allen, Jones & Louise (2005), τα παιδιά με Α.Δ.Σ. είναι πιθανότερο να βρεθούν στη θέση του θύματος σε σχέση με τον «τυπικό πληθυσμό», και επιπλέον σε αυτή τη θέση μπορούν να βρεθούν ευκολότερα τα κορίτσια το οποία φαίνεται να είναι πιο επιρρεπή στη λεκτική κακοποίηση.
Επιπτώσεις στην υγεία
Τα παιδιά με Αναπτυξιακή Διαταραχή του κινητικού Συντονισμού λόγω της χαμηλής αυτοαποτελεσματικότητάς τους στις φυσικές δραστηριότητες (Cairney, Hay, Faught, Mandigo & Flouris, 2005) παρουσιάζουν υψηλότερους δείκτες παχυσαρκίας απ” ότι ο «τυπικός πληθυσμός» (Cairney, Hay, Velduizen, Missiuna, Mahleberg & Faught, 2010; D” Hondt, Deforche, De Boureaudhuij,& Lenoir, 2009; Tsiotra. 2010). Επιπλέον, η καρδιοαναπνευστική λειτουργία των παιδιών με Α.Δ.Σ. είναι σε χειρότερο επίπεδο σε σχέση με τα παιδιά χωρίς τη διαταραχή. Παχυσαρκία και χαμηλή καρδιαναπνευστική λειτουργία είναι επιβαρυντικοί παράγοντες για καρδιακή νόσο, όποτε τα παιδιά με Α.Δ.Σ θεωρούνται ομάδα υψηλού κινδύνου για μελλοντική ανάπτυξη καρδιοαγγειακών παθήσεων (Faught, Hay, & Flouris, 2005).
Αντιμετώπιση
Η αντιμετώπιση της Αναπτυξιακής Διαταραχής του κινητικού Συντονισμού γίνεται μέσω κατάλληλων σχεδιασμένων παρεμβατικών προγραμμάτων, κι αυτό γιατί όπως προαναφέρθηκε η Α.Δ.Σ. χαρακτηρίζεται από ετερογένεια, έτσι τα προγράμματα συνήθως είναι εξατομικευμένα και τελευταία εφαρμόζονται εντός του μαθήματος της Φυσικής Αγωγής για να επιτευχθεί και η ενσωμάτωση του παιδιού στην ομάδα. Κάθε είδους παρέμβαση για την Α.Δ.Σ. είναι προτιμότερη από την επιλογή της μη συμμετοχής σε προγράμματα παρέμβασης (Hillier, 2007).Δύο είναι οι βασικές μέθοδοι παρέμβασης α) η μέθοδος η οποία είναι προσανατολισμένη στη δεξιότητα, η οποία βασίζεται στο δυναμικό σύστημα και έχει σαν στόχο τη βελτίωση της απόδοσης στη συγκεκριμένη δεξιότητα β) η μέθοδος η οποία βασίζεται στην επεξεργασία της πληροφορίας και σε νευρογνωστικές μεθόδους ελέγχου καθώς επίσης και τις αρχές της κινητικής μάθησης, όπου ο στόχος της είναι να θεραπεύσει κάποια υποβόσκοντα ελλείμματα επεξεργασίας, με τη παρέμβαση να επικεντρώνεται σε νευρικές δομές. Έχουν διεξαχθεί πολλές πειραματικές έρευνες που αφορούν αυτές τις δύο μεθόδους παρέμβασης για τη θεραπεία παιδιών με Α.Δ.Σ. Ωστόσο, τα στοιχεία που έχουμε δεν μας επιτρέπουν να αποφανθούμε σχετικά με τη χρησιμότητα των συμπερασμάτων των ερευνών αυτών. Η πλειονότητα αυτών των παρεμβάσεων βασίζεται σε μία από τις δύο μεθόδους, με κάποια παρεμβατικά προγράμματα να χρησιμοποιούν σε συνδυασμό και τις δύο μεθόδους. Τελευταία εμφανίστηκε και η οικολογική μέθοδος παρέμβασης, η οποία βασίζεται στο γνωστικό μοντέλο της κίνησης. Αυτή η μέθοδος συγκεντρώνει τη προσοχή των ερευνητών γιατί χρησιμοποιεί σε συνδυασμό και τις δύο προαναφερθείσες μεθόδους, για να αντιμετωπίσει τα κινητικά ελλείμματα σε ένα ευρύτερο οικολογικό περιβάλλον (σχολείο, οικογένεια, κοινότητα) με στόχο τη συμμετοχή των παιδιών σε όλη τη διάρκεια της ζωής τους σε δραστηριότητες τέτοιου τύπου (Sugden, 2007).
Συμπεράσματα-Προτάσεις
Η Αναπτυξιακή Διαταραχή του κινητικού Συντονισμού είναι μία από τις συνηθέστερες διαταραχές ανάμεσα στα παιδιά του σχολικού περιβάλλοντος. Συνυπάρχει σε μεγάλο βαθμό και με άλλες αναπτυξιακές διαταραχές (ΔΕΠΥ, Δυσλεξία, Γενικευμένες Μαθησιακές Δυσκολίες, κλπ),επιπλέον, χωρίς παρέμβαση τα παιδιά είναι πιθανόν να επιδείξουν και δευτερογενή προβλήματα (ψυχοκοινωνικά, υγείας). Είναι μια αναπτυξιακή διαταραχή η οποία με το πέρασμα του χρόνου δεν θεραπεύεται, ωστόσο, μετά από την εφαρμογή κατάλληλων παρεμβατικών προγραμμάτων βελτιώνεται, έτσι ώστε το παιδί να μπορεί να συμμετέχει σε περισσότερες ομαδικές κινητικές δραστηριότητες και να εισπράττει μεγαλύτερη κοινωνική αποδοχή.
Προτείνεται: α) η εισαγωγή της κινητικής αξιολόγησης στα Κ.Ε.Δ.Υ. έτσι ώστε τα παιδιά να αξιολογούνται σε όλους τους τομείς της ανάπτυξης, γνωστικούς και κινητικούς β) στη δημιουργία κλινικών κίνησης στις αναπτυξιακές παιδιατρικές κλινικές στα πρότυπα των αντιστοίχων κλινικών του εξωτερικού γ) η διεξαγωγή επιμορφωτικών σεμιναρίων που να αφορούν στη συγκεκριμένη διαταραχή. Με αυτό τον τρόπο οι Κ.Φ.Α. και γενικότερα οι εκπαιδευτικοί θα μπορούν να αναγνωρίσουν την Α.Δ.Σ. έγκαιρα, και να παραπέμψουν το παιδί για αξιολόγηση για να αποφευχθούν οι πιθανές δευτερογενείς επιπτώσεις, δ) η εισαγωγή της κινητικής παρέμβασης από εξειδικευμένους Κ.Φ.Α. στα τμήματα ένταξης των Δημοτικών Σχολείων μια και η Α.Δ.Σ. έχει υψηλό δείκτη συσχέτισης και με άλλες μαθησιακές διαταραχές, ε) στη επιμόρφωση των Κ.Φ.Α. να σχεδιάζουν κατάλληλα παρεμβατικά προγράμματα, υλοποιήσιμα εντός του μαθήματος με στόχο τη βελτίωση των κινητικών δεξιοτήτων, την ενσωμάτωση και την κοινωνικοποίηση του παιδιού.

Πηγή

Τι είναι ο Υπερβατικός διαλογισμός και τι σχέση έχει με την ΔΕΠ-Υ ;

Με βάση ένα βίντεο που παρακολουθήσαμε σας παραθέτουμε μια διαφορετική μέθοδο....

Υπήρξαν θεαματικά αποτελέσματα με την τεχνική του Υπερβατικού Διαλογισμού για παιδιά με ADHD- Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητα, ΔΕΠ/Υ-και συναφείς διαταραχές, όπως Asberger και διαταραχές της διάθεσης. Σε αντίθεση με τα φάρμακα, η τεχνική του Υπερβατικού Διαλογισμού δεν αντιμετωπίζει απλώς τα συμπτώματα, που επηρεάζουν την αιτία της διαταραχής. Που σημαίνει ότι δεν δημιουργεί μόνο προσωρινά αποτελέσματα, αλλά μπορεί να βελτιώσει την κατάσταση μονίμως.
Υπάρχουν βελτιώσεις στις εκτελεστικές δραστηριότητες σε παιδιά που εξασκούν την τεχνική του ΥΔ;
Υπάρχουν σίγουρα. Τα κύρια μέσα που χρησιμοποιούνται συνήθως για την αξιολόγηση των εκτελεστικών δραστηριοτήτων δείχνουν βελτίωση όπως την καλύτερη οργάνωση και τον προγραμματισμό, τη βελτίωση της επίλυσης προβλημάτων, τη βελτίωση της εκτέλεσης καθήκοντος, τη βελτίωση της προσοχής, και βελτίωση της μνήμης.
Σύμφωνα με το Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Νόσων (CDC), αν και διεγερτικά φάρμακα είναι μια αποτελεσματική θεραπεία πρώτης γραμμής για ADHD (υπερκινητικότητα), "εξακολουθεί να υφίσταται ανησυχία όσον αφορά τις πιθανές ανεπιθύμητες παρενέργειες και τα μακροπρόθεσμα αποτελέσματα στην υγεία που συνδέονται με την κατανάλωση διεγερτικών."




Η τεχνική του Υπερβατικού Διαλογισμού είναι μια ειδική, μοναδική μορφή διαλογισμού. Είναι μια απλή, φυσική διαδικασία που επιτρέπει στον Νου να ηρεμήσει σε μια κατάσταση ξεκούραστης εγρήγορσης. Όταν ο Νους ηρεμεί, το σώμα χαλαρώνει και δέχεται μια βαθιά ξεκούραση 3 φορές περισσότερο απ' όσο ο ύπνος. Όταν οι σκέψεις κατασταλάξουν ο Νους έχει την εμπειρία βαθιάς σιωπής.
Αυτό δημιουργεί μια ψυχική ηρεμία που το υπερκινητικό παιδί τόσο σπάνια έχει την εμπειρία. Δημιουργεί, επίσης, στη φυσιολογία και νευροφυσιολογικές αλλαγές που προσδίδουν τάξη και συνοχή στην λειτουργία του εγκεφάλου.

Ο αυτισμός και η θεραπευτική χρήση βλαστοκυττάρων

Ποια θέση έχει η θεραπευτική χρήση βλαστοκυττάρων στον αυτισμό; 

Άρθρο του κ. Γιώργου Κολιάκου, αναπληρωτή καθηγητή Βιοχημείας, στο ΙΑΤΡΟΝΕΤ.

O αυτισμός και οι συναφείς με αυτόν καταστάσεις, οι οποίες ανήκουν στο φάσμα του αυτισμού, τα τελευταία χρόνια εμφανίζονται με τη μορφή επιδημίας και με τα αγόρια να πάσχουν συχνότερα. Αν και η πρώιμη διάγνωση και θεραπευτική παρέμβαση μπορεί να βοηθήσει τα αυτιστικά παιδιά να αποκτήσουν κοινωνικές και επικοινωνιακές δεξιότητες, καθώς και να αυτοεξυπηρετούνται, δυστυχώς δεν υπάρχει μια ενιαία μέθοδος θεραπείας και κάθε παιδί αντιμετωπίζεται ανάλογα με την περίπτωσή του.

Ο αριθμός των αυτιστικών ατόμων έχει αυξηθεί δραματικά από τη δεκαετία του 1980 και αργότερα, και εν μέρει δικαιολογείται από τις διαγνωστικές μεθόδους που χρησιμοποιούνται. Το ερώτημα αν η πραγματική συχνότητα εμφάνισης του αυτισμού έχει αυξηθεί, παραμένει υπό έρευνα.
Ο αυτισμός κατ' άλλους θεωρείται ότι έχει γενετική βάση και κατ' άλλους οφείλεται σε περιβαντολλογικούς παράγοντες.
Οι γνώμες διίστανται σχετικά με τα περιβαλλοντικά αίτια, όπως βαρέα μέταλλα, φυτοφάρμακα ή εμβόλια παιδικής ηλικίας. Οι υποθέσεις σχετικά με τα εμβόλια στερούνται ισχυρών επιστημονικών αποδείξεων.
Η κακή αιμάτωση του εγκεφάλου και οι διαταραχές του ανοσοποιητικού συστήματος σήμερα αποτελούν τους ισχυρότερους αιτιολογικούς παράγοντες του αυτισμού.
Διαταραχή αιμάτωσης
Αυτιστικά παιδιά κατ' επανάληψη έχει αποδειχτεί ότι έχουν ελαττωμένη εγκεφαλική αιμάτωση και κατά συνέπεια δυσλειτουργία των νευρικών κυττάρων, λόγω χαμηλής παροχής οξυγόνου.
Η κακή αιμάτωση συγκεκριμένων περιοχών του εγκεφάλου σχετίζεται με ανάλογη κλινική εικόνα, πράγμα το οποίο ενισχύει την υποξυγοναιμία ως αιτιολογικό παράγονται εκδήλωσης του αυτισμού.
Έχει βρεθεί στα αυτιστικά παιδιά ότι περιοχές του μετωπιαίου λοβού που σχετίζονται με αναγνώριση προσώπων, κοινωνικότητα και ομιλία έχουν χαμηλή αιμάτωση. Η εναπόθεση βαρέων μετάλλων στον εγκέφαλο, ιδίως στον μετωπιαίο λοβό, όπως υδραργύρου, ευθύνεται για διαταραχή της αιμάτωσης του εγκεφάλου και ελαττωμένη παροχή οξυγόνου.
Προς την κατεύθυνση αυτή στρέφονται θεραπείες με χημικές ενώσεις, οι οποίες αποσκοπούν στην απομάκρυνση των βαρέων μετάλλων και τη διόρθωση των διαταραχών της οξυγόνωσης.
Η αύξηση της αιμάτωσης του εγκεφάλου μέσω της αγγειογένεσης και η μετατροπή βλαστοκυττάρων σε νευρικά κύτταρα θα μπορούσαν να βελτιώσουν ή και να εξαλείψουν την κλινική εικόνα του αυτισμού.
Διαταραχή του ανοσοποιητικού συστήματος στον αυτισμό
Στον αυτισμό έχουν αναφερθεί βλάβες στο περιφερικό και κεντρικό νευρικό σύστημα από διαταραχές του ανοσοποιητικού συστήματος. Οικογένειες αυτιστικών παιδιών είναι επιρρεπείς σε ασθένειες του ανοσοποιητικού.
Τα ίδια τα αυτιστικά παιδιά συχνά υποφέρουν από αυτοάνοσα νοσήματα, με χαρακτηριστικό παράδειγμα φλεγμονώδεις παθήσεις του εντέρου οι οποίες απαντώνται στα αυτιστικά παιδιά και ποτέ σε αυτά με εγκεφαλική παράλυση.

Θεραπευτικές προσεγγίσεις
Πειραματικές μελέτες σε τραυματικές βλάβες του εγκεφάλου με τη χρήση βλαστοκυττάρων έδειξαν βελτίωση της κλινικής εικόνας στις περιπτώσεις άμεσης χορήγησης.
Τα τελευταία χρόνια γίνεται αξιοποίηση των αποτελεσμάτων αυτών και μεταφοράς τους στον άνθρωπο. Για το λόγο αυτό για τη θεραπεία του αυτισμού προτείνονται οι κυτταρικές θεραπείες με χορήγηση αιμοποιητικών ή μεσεγχυματικών αρχέγονων κυττάρων.
Αυτόλογη χορήγηση αρχέγονων αιμοποιητικών κυττάρων
Η θεραπεία με αρχέγονα αιμοποιητικά κύτταρα αποσκοπεί στη δημιουργία νέων αγγείων στις περιοχές του εγκεφάλου όπου η αιμάτωσή του είναι περιορισμένη. Θεραπευτική αγγειογένεση για διόρθωση της ισχαιμίας άκρου, μυοκαρδίου και εγκεφάλου έχει χρησιμοποιηθεί με ασφάλεια και επιτυχία σε ασθενείς.

Ο πλέον υποσχόμενος τρόπος θεραπείας εάν θέλουμε να προάγουμε με ασφάλεια την αγγειογένεση είναι η χορήγηση κυττάρων τα οποία εκκρίνουν αγγειογενετικούς παράγοντες και έχουν την ικανότητα να μετατραπούν σε ενδοθηλιακά κύτταρα.
Τα αιμοποιητικά αρχέγονα κύτταρα πληρούν τις ανωτέρω αναφερόμενες προϋποθέσεις και έχουν χρησιμοποιηθεί αποτελεσματικά σε περιπτώσεις ισχαιμίας του εγκεφάλου.
Το αίμα του πλακούντα έχει χρησιμοποιηθεί με επιτυχία σε πειραματικά μοντέλα ισχαιμίας και τα αιμοποιητικά βλαστοκύτταρα διαφοροποιούνται σε ενδοθηλιακά τα οποία έχουν την ικανότητα του πολλαπλασιασμού έως και 40 φορές συγκρινόμενα με αρχέγονα κύτταρα που προέρχονται από το μυελό των οστών.
Το αίμα του πλακούντα περιέχει δέκα φορές περισσότερα αρχέγονα ενδοθηλιακά κύτταρα σε σχέση με το μυελό των οστών.
Η συστηματική χορήγηση βλαστοκυττάρων του πλακούντα από το πειραματικό στάδιο μεταφέρθηκε σε παιδιά με εγκεφαλική παράλυση σε μεγάλες κλινικές μελέτες με αποτελέσματα ιδιαίτερα ενθαρρυντικά.
Και ενώ μέχρι σήμερα η ηλικία χορήγησης ήταν τα τρία έτη σήμερα χορηγούνται μέχρι και τα οκτώ έτη. Εφόσον στις ανωτέρω περιπτώσεις, όπου η εγκεφαλική ισχαιμία είναι ιδιαίτερα βαριά, η χορήγηση των βλαστοκυτάρων έχει θεραπευτικό αποτέλεσμα, τότε στην περίπτωση του αυτισμού όπου η διαταραχή σαφώς είναι μικρότερη γιατί να μην υπάρχει ένα αντίστοιχο αποτέλεσμα.
Η χορήγηση του αίματος του πλακούντα έχει ορισμένους περιορισμούς επειδή λίγα παιδιά σήμερα με αυτισμό έχουν κρυοσυντηρήσει το αίμα του πλακούντα, και επειδή ο αριθμός των αιμοποιητικών βλαστοκυττάρων ίσως είναι ανεπαρκής, ιδιαίτερα σε αυξημένου σωματικού βάρους παιδιά.
Η αλλογενής χρήση ιστοσυμβατών βλαστοκυττάρων δεν ενδείκνυται λόγω του κινδύνου της οξείας ή χρόνιας απόρριψης και της ανάγκης χορήγησης ανοσοκατασταλτικών φαρμάκων.
Η αυτόλογη χορήγηση βλαστοκυττάρων του πλακούντα θεωρείται η πλέον ασφαλής, διότι δεν απαιτείται ανοσοκαταστολή, τα κύτταρα είναι νεαρά και πλέον αποτελεσματικά σε σχέση με κύτταρα άλλων πηγών και εφόσον η χορήγηση γίνει στα πρώτα έτη μετά τη διάγνωση ο αριθμός αρκεί για το σωματικό βάρος του παιδιού.
Η προοπτική του κυτταρικού πολλαπλασιασμού με σκοπό την αύξηση του αριθμού τους και κλινική χρήση είναι σε πειραματική φάση, έχει εφαρμοστεί με την έγκριση των γονέων σε 100 παιδιά και δεν παύει να αποτελεί μια σημαντική προοπτική για το μέλλον.
Η χρήση των αιμοποιητικών βλαστοκυττάρων δεν συσχετίζεται με βιοηθικούς περιορισμούς και με τη δημιουργία καρκινογένεσης, όπως συμβαίνει με τα εμβρυϊκά βλαστοκύτταρα. Τα αιμοποιητικά βλαστοκύτταρα του ομφάλιου λώρου είναι ασφαλή και έχουν χρησιμοποιηθεί για τη θεραπεία πολλών αιματολογικών και μη ασθενειών τα τελευταία είκοσι χρόνια.
Ρύθμιση του ανοσοποιητικού συστήματος - χορήγηση μεσεγχυματικών αρχέγονων κυττάρων
Η ρύθμιση του ανοσοποιητικού συστήματος στα αυτιστικά παιδιά αποτελεί ένα άλλο είδος θεραπείας. Επιστημονικά δεδομένα δείχνουν ότι η θεραπεία της φλεγμονώδους νόσου του εντέρου είτε με αντιβιοτικά, είτε με διαιτητική ρύθμιση προκαλούν πρόσκαιρη βελτίωση της κλινικής εικόνας του αυτισμού.
Η χορήγηση μεσεγχυματικών κυττάρων πιθανόν να οδηγήσει σε μακροχρόνιο αποτέλεσμα, γνωστού όντως ότι τα μεσεγχυματικά βλαστοκύτταρα έχουν ανοσορυθμιστική δράση.
Τα μεσεγχυματικά βλαστοκύτταρα ευρίσκονται στο μυελό των οστών, στο δέρμα, στο περιόστεο, στον πολφό των δοντιών και στο λιπώδη ιστό.
Ο λιπώδης ιστός περιέχει μεγάλο αριθμό μεσεγχυματικών βλαστοκυττάρων, αλλά και αρχέγονων ενδοθηλιακών κυττάρων, τα οποία έχουν αγγειογενετικές ιδιότητες. Είναι ο καταλληλότερος ιστός για να μας χορηγήσει ποικιλία κυττάρων και σε μεγάλο αριθμό, τα οποία σε άλλες περιπτώσεις θα έπρεπε να ληφθούν με διαφορετικές λήψεις.
Το ότι τα κύτταρα είναι αυτόλογα αυτό μας παρέχει ασφάλεια κατά τη χορήγηση, αλλά και μας απαλλάσσει από το φόβο απόρριψης.
Λαμβάνοντας υπόψη τα μέχρι σήμερα γνωστά αίτια του αυτισμού, τα βλαστοκύτταρα που προέρχονται από το υλικό της λιποαναρρόφησης μπορούν να βελτιώσουν την κλινική εικόνα των αυτιστικών παιδιών.
Ο λιπώδης ιστός περιέχει μεσεγχυματικά βλαστοκύτταρα τα οποία αποδεδειγμένα ασκούν ανοσορυθμιστική δράση και αρχέγονα ενδοθηλιακά κύτταρα τα οποία έχουν αγγειογενετικές ιδιότητες.
Στην επιτυχία των κυτταρικών θεραπειών συμβάλλει ο αριθμός των κυττάρων που χορηγούνται στον ασθενή, καθώς και η δυνατότητα επανάληψης της θεραπείας. Ο μεγάλος αριθμός αυτόλογων κυττάρων και μάλιστα διαφορετικών τύπων σαφώς εξασφαλίζει καλύτερο θεραπευτικό αποτέλεσμα.

Πηγή

 

Οι καλύτεροι τρόποι για να κόψετε την πιπίλα... μια για πάντα!

Πιπίλα: ένα αντικείμενο μεγάλης σημασίας για τα μικρά παιδιά που τους προσφέρει ανακούφισηκαι ασφάλεια. Είναι η «μαγική δύναμη» που συχνά σταματάει το παιδικό κλάμα, χαρίζοντας στους γονείς λίγες στιγμές χαλάρωσης από την ένταση και λειτουργώντας σαν ένα μικρό διάλειμμα-ανάσα. Όμως, όπως όλα τα καλά πράγματα πρέπει κάποτε να τελειώνουν, έτσι και η πιπίλα πρέπει σταδιακά να εκλείψει.

Οι παιδίατροι συνιστούν στους γονείς να είναι προσεκτικοί όσον αφορά στη χρήση της πιπίλας, καθώς η μακροχρόνια χρήση της μπορεί να προκαλέσει προβλήματα στα δόντια, κυρίως σε παιδιά άνω των 4 ετών. Η καλύτερη ηλικία για να σταματήσετε την πιπίλα είναι τα 2-3 χρόνια. Ωστόσο, συνήθως η διαδικασία είναι επίπονη: πολλά παιδιά δεν δέχονται να την αφήσουν έτσι απλά, κλαίνε, φωνάζουν και γενικά δυσκολεύονται να αλλάξουν την «αγαπημένη τους συνήθεια». Δείτε 8 έξυπνους τρόπους που θα σας βοηθήσουν να πείτε αντίο στην πιπίλα χωρίς πολλά δράματα!

Αρχίστε να κόβετε λίγο-λίγο την πιπίλα

Αν το παιδί νιώσει πως θέλετε να του πάρετε την πιπίλα, ενδέχεται να αντιδράσει άσχημα και να απορρίψει την ιδέα της κατάργησής της. Αντίθετα, η σταδιακή μείωση του μεγέθους της πιπίλας θα ήταν μια ομαλότερη μετάβαση, επειδή θα κέρδιζε λίγες ακόμα στιγμές μαζί της. Δοκιμάστε να κόβετε ένα μικρό κομμάτι της πιπίλας κάθε εβδομάδα, μέχρι να μην υπάρχει κάτι άλλο να ρουφήξει το παιδί. Ο απογαλακτισμός του μπορεί να γίνει ευκολότερος και ίσως το δει σαν «παιχνίδι αντίστροφης μέτρησης». Σε κάθε περίπτωση, να είστε προσεκτικοί με το κόψιμοτης πιπίλας, αφαιρώντας τα κομμάτια της σιλικόνης ή του καουτσούκ που εξέχουν, για να αποφύγετε τους στοματικούς τραυματισμούς.

Η ώρα της «πιπιλο-νεράιδας»

Πολλές φορές, η συζήτηση δεν επαρκεί για να πείσει ένα παιδί να κόψει την πιπίλα και οι γονείς καλούνται να σκεφτούν κάτι διαφορετικό για να λύσουν το πρόβλημα της εξάρτησής του από αυτήν. Μια εναλλακτική μέθοδος είναι να «φωνάξετε τη μαγική νεράιδα που μαζεύει τις πιπίλες και που στη θέση τους αφήνει κουκλάκια», κοινώς μια παραλλαγή του μύθου της νεράιδας των δοντιών. Μαζέψτε όλες τις πιπίλες του σπιτιού και, όταν το παιδί θα κοιμάται, τοποθετείστε στο σημείο που βρίσκονταν ορισμένα μικρά κουκλάκια, τα οποία θα γλυκάνουν την πίκρα του. Εξάλλου, υπάρχουν σημαντικές πιθανότητες το παιδί να ενθουσιαστεί αν σκεφτεί πως υπάρχει μια καλή νεράιδα που το παρακολουθεί και που του προσφέρει δώρα.

Αντικαταστήστε την πιπίλα με ένα άλλο παιχνίδι

Στις δύσκολες στιγμές, μια καλή τακτική είναι ο… αντιπερισπασμός! Κάντε ένα «παζάρι» με το παιδί, προσφέροντάς του κάτι όμορφο και σημαντικό που θα το δελεάσει και θα το βοηθήσει να αποχωριστεί χωρίς πολλά δάκρυα την πιπίλα. Ανακοινώστε στο παιδί ότι θα θέλατε να του πάρετε ένα παιχνίδι με αντάλλαγμα να σας χαρίσει την πιπίλα του. Ο πειρασμός θα είναι ακόμα μεγαλύτερος, αν του ζητήσετε να επιλέξει το δώρο που θα επιθυμούσε περισσότερο να αποκτήσει.

Τρυπήστε την πιπίλα στην άκρη της

Το δάγκωμα και το πιπίλισμα του καουτσούκ (ή της σιλικόνης) είναι τόσο μαλακό και ευχάριστο, που προσφέρει μεγάλη ηρεμία και χαλάρωση στα παιδιά. Τι θα συνέβαινε όμως αν δημιουργούταν μια τρύπα πάνω του; Το αποτέλεσμα θα ήταν η απώλεια του ενδιαφέροντος του παιδιού εξαιτίας του ότι η πιπίλα θα «έχανε αέρα» και δεν θα υπήρχε αντίσταση τις στιγμές που τα παιδιά τη μασούσαν. Έτσι, η πιπίλα θα μοιάζει με άχαρο λάστιχο, τα παιδιά θα τη βαρεθούν και ίσως την πετάξουν από μόνα τους. Διαφορετικά, μπορείτε απλώς να πείτε στο παιδί ότι η πιπίλα χάλασε, να την ρίξετε στα σκουπίδια και να εφαρμόσετε την ίδια στρατηγική με τις επόμενες που θα ζητήσει το παιδί.

Περιοριορίστε σταδιακά την χρήση της

Η απότομη κατάργηση της συνήθειας της πιπίλας είναι βίαιη και δεν συνεπάγεται πάντοτε αποτελέσματα επιτυχίας. Ωστόσο, τα μικρά και αργά βήματα είναι ένας ασφαλέστερος δρόμος για την επίτευξη του στόχου. Περιορίστε σιγά-σιγά τη χρήση της πιπίλας, θέτοντας ορισμένα όρια και διατηρώντας μια σταθερή στάση, ακόμα και όταν το παιδί διαμαρτύρεται. Την πρώτη εβδομάδα, επιτρέψτε στο παιδί να έχει την πιπίλα μόνο μέσα στο σπίτι, τη δεύτερη πριν κοιμηθεί, την τρίτη στη διάρκεια του ύπνου, ενώ την τέταρτη ζητείστε από το παιδί να την αποχωριστεί μόνιμα. «Την περίοδο της σταδιακής διακοπής της πιπίλας, συνιστάται να περνάτε περισσότερο χρόνο με το παιδί, να παίζετε μαζί του και να του κρατάτε αρκετά το χέρι», αναφέρει ο παιδίατρος Α. Θεοδωρακόπουλος.

Διαβάστε βιβλία για τον αποχωρισμό της πιπίλας

Ένα καλό βιβλίο είναι κατάλληλο να διδάξει και να προβάλλει με διασκεδαστικό τρόπο, ορθά πρότυπα συμπεριφοράς στο παιδί. Οι γονείς μπορούν να προμηθευτούν βιβλία που διηγούνται τις ιστορίες χαρούμενων παιδιών που σταμάτησαν να χρησιμοποιούν πιπίλα. Υπάρχουν σημαντικές πιθανότητες το παιδί να ταυτιστεί με τους πρωταγωνιστές του βιβλίου και να μιμηθεί τις πράξεις του, δηλαδή να αφήσει την πιπίλα πριν καν το καταλάβετε…! (Δύο ενδεικτικά βιβλία που μπορείτε να επιλέξετε είναι τα: Πιπίλα μου γλυκιά και Αντίο, Πιπίλα).

Συζητήστε με το παιδί

Αναμφίβολα, η συζήτηση με το μικρό παιδί αποτελεί ακατάλληλη «στρατηγική» για να «πείτε αντίο» στην πιπίλα, δεδομένου ότι δίχρονα αγόρια και κορίτσια δεν μπορούν να αντιληφθούν το βάθος των επιχειρημάτων. Ωστόσο, ο διάλογος με μεγαλύτερα παιδάκια, π.χ. τεσσάρων ετών, μπορεί να αποδώσει καρπούς και να οδηγήσει στη λύση του προβλήματος. Συζητάτε συστηματικά με το παιδί, κάθε πρωί και βράδυ, πείτε του ότι έχει μεγαλώσει και ότι βλέπετε πως είναι πια ικανό να κάνει πολλά πράγματα μόνο του. Προτείνετέ του να κάνετε μαζί μια προσπάθειανα αποχαιρετίσετε την πιπίλα, κάντε το να αντιληφθεί πως θα είστε δίπλα του να το στηρίζετε ψυχολογικά, χωρίς να του φωνάζετε. Σε περίπτωση που αναστατωθεί από την πρότασή σας, καθησυχάστε το με μια αγκαλιά και εξηγήστε του ότι όσα λέτε, είναι για το καλό του. Μια άλλη επιλογή, είναι να ορίσετε, από κοινού με το παιδί, μια ημερομηνία, μέχρι την οποία θα πρέπει να έχει σταματήσει να χρησιμοποιεί την πιπίλα, σαν μια συμφωνία κυρίων.

Η πιπίλα πρέπει τώρα να δωριστεί σε ένα άλλο μωρό

Η επιστράτευση της φαντασίας πάντα βοηθά τα παιδιά να αποδεχθούν ευκολότερα κάτι που τα δυσαρεστεί ή τα δυσκολεύει. Σκαρφιστείτε, λοιπόν, μια ιστορία για ένα γατάκι, ένα σκυλάκι ή ένα οποιοδήποτε χαριτωμένο ζώο της γειτονιάς σας που απέκτησε μωρά, τα οποία αυτή τη στιγμή χρειάζεται την πιπίλα περισσότερο από το παιδί σας. Εξάλλου, το παιδί είναι τώρα πια μεγάλο! Το πιθανότερο είναι ότι το παιδί σας θα νιώσει συμπόνοια για το μικρό ζωάκι, θα θέλει να το βοηθήσει και τελικά θα του παραχωρήσει για πάντα την πιπίλα του. Η μέθοδος αυτή έχει διπλό όφελος, αφού διδάσκει στο παιδί την αξία της προσφοράς.

Πηγή