 |
| πηγη |
Η αναπτυξιακή διαταραχή συντονισμού είναι μια
κατάσταση κατά την οποία, λαμβάνοντας υπόψη την ηλικία, παιδιά με
φυσιολογική πνευματική και σωματική ανάπτυξη, και χωρίς εμφανή
νευρολογική νόσο, παρουσιάζουν δυσκολίες στην εκτέλεση κινητικών δεξιοτήτων, αλλά και σε καθημερινές και σχολικές δραστηριότητες συνεχίστε
 |
| πηγη |
 |
| πηγη |
· Διδάσκεται βιωματικά την αιτία και το αποτέλεσμα. Η ακαταστασία
στην τέχνη και στο παιχνίδι, σε ένα ασφαλές και ελεγχόμενο περιβάλλον,
επιτρέπει στα παιδιά να βιώνουν την αιτία, αλλά και το αποτέλεσμα που
επιφέρει κάθε τους δράση, με τον πιο υγιή τρόπο. συνεχίστε εδώ
Δεν υπάρχει μία και μοναδική δοκιμασία για αξιολόγηση του ΔΕΠΥ. Η
διαδικασία αξιολόγησης απαιτεί πολλαπλά βήματα διαβάστε το άρθρο
 |
| πηγη |
Τα παιδιά με ΔΕΠ-Υ (Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας) συνήθως δυσκολεύονται με την καθημερινή μελέτη στο σπίτι. Ξεκινούν το διάβασμα, αλλά σύντομα αρχίζουν να χαζεύουν, να σκέφτονται άλλα πράγματα και τελικά να μην ολοκληρώνουν τις ασκήσεις τους. Παραπονιούνται ότι διαβάζουν για ώρες, ότι οι ασκήσεις τους και τα καθήκοντα του σχολείου είναι πάρα πολλά.
Μερικές χρήσιμες συμβουλές για το σπίτι μπορούν να βοηθήσουν ώστε το παιδί να είναι πιο ήρεμο και να μπορεί να ανταποκρίνεται επαρκώς στις υποχρεώσεις του. ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ ΕΔΩ
Η φωνολογική ενημερότητα (άλλοι όροι που επίσης χρησιμοποιούνται είναι: φωνολογική συνείδηση, φωνολογική επίγνωση, φωνολογική συνειδητότητα, μεταφωνολογική ικανότητα) αποτελεί μια σύνθετη μεταγλωσσική ικανότητα, με την οποία το παιδί αντιλαμβάνεται ότι η πρόταση διαχωρίζεται σε λέξεις, οι λέξεις σε συλλαβές και οι συλλαβές σε φωνήματα (Σκαλούμπακας, Πρωτόπαπας & Νικολόπουλος, 2003, Schuele & Boudreau, 2008, Πόπορδας, 2000).
Για να δείτε το υλικό πατήστε εδώ
 |
| πηγη |
Γραφή – μια πολύπλοκη δεξιότητα
Η γραφή παρά το τι συνήθως πιστεύουμε, είναι μια αρκετά πολύπλοκη δεξιότητα. Στις μέρες μας, λόγω των απαιτητικών ακαδημαϊκών αναγκών από μικρή ηλικία αλλά και λόγω τις βιασύνης μας να ξεκινήσει το παιδί να γράφει, παραβλέπουμε πόσο σημαντικό ρόλο παίζουν βασικές πρώιμες ικανότητες. Ο γραφοκινητικός συντονισμός προϋποθέτει την κατάλληλη ανάπτυξη αισθητικοκινητικών, αντιληπτικών και γνωστικών δεξιοτήτων.
Για να συνεχίσετε πατήστε εδώ
 |
| πηγη |
Στην εποχή μας, τα παιδιά ξεκινούν τη φοίτηση στο σχολείο (νήπιο) στα 5 έτη.
Τώρα πια το ερώτημα μετατίθεται: πότε είναι έτοιμα τα παιδιά για το νηπιαγωγείο; Βέβαια η πιο σωστή ερώτηση θα ήταν, πώς να κάνουμε το σχολειό έτοιμο για τα παιδιά.
Ολοένα και περισσότεροι γονείς αποφασίζουν στην εποχή μας να καθυστερήσουν την έναρξη του νηπιαγωγείου για τα παιδιά τους, ιδιαίτερα αν εκείνα είναι γεννημένα προς το τέλος του χρόνου ή είναι γεννημένα πρόωρα.
Φαίνεται πως για τη σχολική ετοιμότητα δεν παίζει ρόλο μόνο το νοητικό επίπεδο του παιδιού, αλλά και η συναισθηματική ωριμότητα, η κοινωνικές δεξιότητες, η ωριμότητα του λόγου, της αδρής και λεπτής κίνησης, η βιολογική ωρίμανση δηλαδή, η οποία δε είναι πάντοτε η ίδια για όλα τα παιδιά και διαφέρει σημαντικά μεταξύ των δυο φύλων, αλλά και μεταξύ κοινωνικοοικονομικών τάξεων, θεωρείται όμως ότι φθάνει σε ικανοποιητικό βαθμό για τα περισσότερα παιδιά από μια ηλικία και μετά, και αυτή έχει θεσπιστεί να είναι η ηλικία έναρξης φοίτησης στο σχολείο.
Έτσι λοιπόν σήμερα υπάρχουν θιασώτες και μαχητές της ένταξης του παιδιού στο σχολείο νωρίς:
– όσοι την υποστηρίζουν θεωρούν ότι τα παιδιά που είναι πιο ανώριμα θα βοηθηθούν από το περιβάλλον του σχολείου, καθώς θα τους δώσει πολλές ερεθίσματα και το πρόγραμμα εκπαίδευσης θα πρέπει να είναι έτσι δομημένο ώστε να ασχολείται και εξατομικευμένα με το κάθε παιδί σε μια τάξη και να τους προσφέρει κάθε επιπλέον βοήθεια, αν χρειάζεται
– όσοι την αμφισβητούν, θεωρούν πως για κάθε παιδί υπάρχει the gift of time, ο κατάλληλος δηλαδή χρόνος όπου αποκτά τις παραπάνω δεξιότητες και όταν προσπαθούμε να χωρέσουμε όλα τα παιδιά σε ένα μοντέλο έχουμε μεγάλη πιθανότητα να αποτύχουμε
– Κι οι δύο μέθοδοι όμως τελικά εστιάζουν στην ετοιμότητα του σχολείου να δεχτεί παιδιά από διαφορετικά κοινωνικοοικονομικά περιβάλλοντα, με διαφορετικούς βαθμούς βιολογικής ωρίμανσης και διαφορετικές δεξιότητες-δυσκολίες.
Παρόλαυτά, υπάρχουν και παιδιά με έντονες αναπτυξιακές δυσκολίες στους περισσότερους τομείς (κινητικότητα, λόγος, κοινωνική επαφή, οπτικοκινητικός συντονισμός, αντίληψη, κρίση) που χρειάζονται εντατική εξατομικευμένη ψυχοπαιδαγωγική βοήθεια για να αποκτήσουν την ικανότητα λειτουργικής προσαρμογής στο περιβάλλον τους και για τα οποία μια βεβιασμένη ένταξη στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση θα μπορούσε να δημιουργήσει πολλά μαθησιακά κενά, έντονα ψυχολογικά προβλήματα, συναισθήματα απόρριψης, άγχους, κατάθλιψης και ενδεχομένως αντιδραστική, αντικοινωνική και παραβατική συμπεριφορά με επακόλουθο την περιθωριοποίηση στο απώτερο μέλλον.
Οι γονείς των παιδιών αυτών ίσως βρουν πιο αποτελεσματικό να σκέφτονται τις μακροπρόθεσμες συνέπειες των δυσκολιών του παιδιού τους και όχι τα βραχυπρόθεσμα αποτελέσματα μίας ενδεχόμενης καθυστέρησης στην έναρξη φοίτησης των παιδιών τους στο Δημοτικό.
Το πιο σωστό ερώτημα θα έπρεπε να είναι όχι αν ένα παιδί είναι έτοιμο να μάθει, αλλά τι είναι έτοιμο να μάθει ένα παιδί;
Άρα το ζητούμενο δεν είναι να αλλάξουμε την ηλικία εισόδου στο Δημοτικό, αλλά να είμαστε βέβαιοι ότι το κάθε παιδί είναι έτοιμο αναπτυξιακά να μεταβεί στο Δημοτικό, και ακόμα καλύτερα, να είμαστε βέβαιοι νωρίτερα ότι το κάθε παιδί είναι έτοιμο να μεταβεί από το προνήπιο στο νήπιο. Ο τελικός μας στόχος δεν θα πρέπει να είναι να κάνουμε παιδιά έτοιμα για το σχολείο αλλά να ετοιμάσουμε τα σχολειά και την κοινωνία μας για τα παιδιά μας.
 |
| πηγη |
Συγγραφέας: Ηρακλής Λαμπαδαρίου, Φιλόλογος, Δημιουργός Εκδόσεων Σαΐτα
Εκδόσεις Σαΐτα
 |
| πηγη |
«Αναπτυξιακή διαταραχή, όπου μπορεί να ανιχνευθεί από τα
πρώτα χρόνια της ζωής του ατόμου με χαρακτηριστικά τις
δυσκολίες στη χρήση και οργάνωση του γραπτού λόγου αλλά και τις δυσκολίες στην ανάγνωση. Η μη έγκαιρη αντιμετώπιση της εγκυμονεί δυσκολίες ζωής που ίσως δεν θα μπορέσουν να
ξεπεραστούν»(Τζουριάδου, 2006).
Μαθησιακές δυσκολίες:
Κάθε είδους προβλήματα που οδηγούν στη σχολική υποεπίδοση ή αποτυχία
👉σε παιδιά που έχουν κανονική φοίτηση,
👉παρακολουθούν το πρόγραμμα της τάξης τους,
👉δεν κατατάσσονται στα “άτομα με ειδικές ανάγκες”,
👉δεν παρουσιάζουν συγκεκριμένα και σοβαρά νοητικά,
👉ψυχολογικά ή σωματικά προβλήματα.
Στην αρχή της φοίτησης του παιδιού στο Δημοτικό Σχολείο.
Μαθησιακές δυσκολίες στο Δημοτικό :
Με πρώιμες ενδείξεις κατά τη νηπιακή ηλικία:
δυσανάλογη, σε σχέση με συνομηλίκους τους, δυσκολία στην:
κατάκτηση, την ανάκληση , διαχείριση γνώσεων, χρήσιμων για την εκτέλεση καθημερινών δραστηριοτήτων.
Γενικές Μαθησιακές Δυσκολίες
👉Γενικευμένες δυσκολίες μεταξύ των μαθησιακών τομέων:
ανάγνωση, κατανόηση, μαθηματικά, ορθογραφία, γραπτή
έκφραση , και στο προφορικό επίπεδο
👉 Το παιδί εμφανίζεται ανώριμο στις δεξιότητες που
αναμένονται για την ηλικία του.
👉 Αναμένονται σε παιδιά που έχουν διαγνωσθεί με
αναπτυξιακές διαταραχές (αυτισμός, κ.α) ή κινητικές
διαταραχές, με νοητική υστέρηση, με διαταραχή ΔΕΠΥ,
έχουν συναισθηματικές διαταραχές ή είναι αλλόγλωσσα.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο με την ανάλυση (pdf αρχείο 9 σελίδες)
 |
| πηγη |
Έως το τέλος της τρίτης τάξης τα περισσότερα παιδιά έχουν αποκτήσει τις ακόλουθες δεξιότητες στον τομέα της γραφής, της ανάγνωσης και της επικοινωνίας και από αυτά αναμένονται τα παρακάτω:
Ακουστική ικανότητα
Δεξιότητες λόγου
Αναγνωστική ικανότητα
Ικανότητα γραφής
 |
| πηγη |
Για πολλά χρόνια, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης πυροδότησαν τη φήμη ότι τα βιντεοπαιχνίδια με βίαια θέματα αντιπροσωπεύουν έναν πολύ σημαντικό παράγοντα κινδύνου για την ανάπτυξη συμπεριφορών της ίδιας φύσης στους νέους.
Ακόμη και για λίγο, υπαινίχθηκε ότι τα RPG ήταν πολύ επικίνδυνα εργαλεία επειδή οι παίκτες τους μπορούσαν να πιστέψουν πραγματικά τον χαρακτήρα που έπαιξαν.
Πίσω την άνοιξη του 2000, ένα 16χρονο αγόρι δολοφονήθηκε βίαια τους γονείς του και την εννιάχρονη αδελφή του με μια katana και, μετά τις πράξεις του, ονομάστηκε "ο δολοφόνος του katana". Παρά τη σοβαρότητα του εγκλήματος, αυτό που έκανε τρομερά τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ήταν το γεγονός ότι για κάποιο διάστημα τα ΜΜΕ ισχυρίστηκαν ότι ο δολοφόνος είχε διαπράξει τις πράξεις του καθώς επηρεάστηκε έντονα από τη Squall, πρωταγωνιστή του videogame Final Fantasy VIII, που οδήγησε πολλούς ανθρώπους να στιγματίζουν τα βιντεοπαιχνίδια και τα παιχνίδια ρόλων.
Αυτό το άρθρο δεν θα επικεντρωθεί στο πώς τα μέσα ενημέρωσης παραμορφώνουν τις πληροφορίες ή στην αντίδραση που δείχνει η κοινωνία ενόψει της τεχνολογικής αλλαγής που έχουν φέρει τα βιντεοπαιχνίδια. Το κείμενο επικεντρώνεται μάθετε την αλήθεια πίσω από τα διωνυμικά βιντεοπαιχνίδια προκειμένου να απαλλαγούμε από τις κοινωνικές προκαταλήψεις και να δείξουμε την πραγματική συσχέτιση.
Η πραγματικότητα του θέματος επί του παρόντος είναι αβέβαιη λόγω της έλλειψης μελετών σχετικά με αυτό το θέμα. Ωστόσο, τα αποδεικτικά στοιχεία υποστηρίζουν κυρίως ότι τα βιντεοπαιχνίδια δεν είναι ένοχοι παραγωγής βίαιης συμπεριφοράς στους παίκτες τους, πέρα από το τι μπορεί να παράγει μια βίαιη ταινία ή ένα μυθιστόρημα εγκλήματος.
Η αλήθεια είναι ότι με τα χρόνια, το ποσό των βιντεοπαιχνιδιών με βίαιο περιεχόμενο έχει αυξηθεί , καθώς και την αυθεντικότητα και το ρεαλισμό τους. Αλλά είναι ακόμη πιο αληθές ότι το επίπεδο βίας μεταξύ των νέων έχει μειωθεί σημαντικά, με τη σειρά του (C. J. Ferguson, 2010). Παρά αυτό το επιχείρημα, το οποίο για πολλούς θα ήταν ιδιαίτερα διαφωτιστικό για την πραγματικότητα της συμμετοχής βιντεοπαιχνιδιών στη βία των νέων, υπάρχουν συγγραφείς που προσπαθούν να επιδείξουν το αντίθετο, όπως στην περίπτωση του Anderson (2004), ο οποίος δημοσίευσε μια ανασκόπηση Αρκετά άρθρα στα οποία κατέληξε στο συμπέρασμα ότι καθώς διεξάγονται περισσότερες μελέτες σχετικά με τη βία και τα βιντεοπαιχνίδια, η σχέση μεταξύ τους είναι σαφέστερη.
Από την άλλη πλευρά, άλλες μελέτες που διεξήχθησαν από την ερευνητική κοινότητα αναφέρουν ότι η σχέση μεταξύ βιντεοπαιχνιδιών και βίας είναι υπερβολικά υπερβολική σε καθημερινή βάση, όπως στην περίπτωση των Tear και Nielsen (2003) που διεξήγαγαν τρία πειράματα προσπαθώντας να αποδείξουν ότι τα βιντεοπαιχνίδια μείωσαν τη συναισθηματική συμπεριφορά ή, με άλλα λόγια, την εκτέλεση κοινωνικά αποδεκτών ενεργειών, αποκτώντας αποτελέσματα που αρνήθηκαν την υπόθεσή τους. Ένα άλλο παράδειγμα παρόμοιας μελέτης διεξήχθη από τους Parker et αϊ. (2013) που προσπάθησαν να αποδείξουν την υπόθεσή τους ότι τα βιντεοπαιχνίδια και η τηλεόραση ήταν ισχυροί παράγοντες πρόβλεψης προβλημάτων συμπεριφοράς και πού ανακάλυψαν ότι αυτό δεν συμβαίνει στην περίπτωση των βιντεοπαιχνιδιών .
Όπως βλέπουμε, Υπάρχει έντονη πολικότητα όσον αφορά τη βία που προκαλείται από τα βιντεοπαιχνίδια. . Αυτή η πόλωση βασίζεται στην απόκλιση των αποτελεσμάτων που δείχνουν οι διάφορες μελέτες που διεξήχθησαν σχετικά με τη σχέση βίας-βιντεοπαιχνιδιών, η οποία θα μπορούσε να εξηγηθεί σε μεγάλο βαθμό από τους περιορισμούς που υποφέρουν αυτές οι μελέτες και θα σχολιάσουμε παρακάτω.
Το κύριο ελάττωμα που τα αποτελέσματα των μελετών που είναι υπεύθυνα για την αξιολόγηση της σχέσης μεταξύ βιντεοπαιχνιδιών με βίαιο περιεχόμενο και βίας που εμφανίζουν οι νέοι, έχει ως επί το πλείστον τη μεγάλη δυσκολία να αντικειμενοποιήσει αυτό το είδος έρευνας (CJ Ferguson, 2010).
Η μέτρηση του επιπέδου της βίας δεν είναι εύκολη υπόθεση και στην πραγματικότητα, πολλά τυποποιημένα μέτρα βίας, τη στιγμή της αλήθειας, δεν συσχετίζονται θετικά με πραγματική επιθετική συμπεριφορά, η οποία δημιουργεί σε πολλές περιπτώσεις μέρος των αποτελεσμάτων δεν είναι εκατό τοις εκατό αλήθεια. Εκτός αυτού, λΔυστυχώς, τα βιντεοπαιχνίδια δεν αποτελούν επί του παρόντος αντικείμενο μελέτης που ενδιαφέρει μεγάλες μάζες ερευνητών , έτσι ώστε ένα μεγάλο μέρος αυτών των μελετών να είναι λεπτομερείς μελέτες με χαμηλές πηγές και επομένως μόνο ένα μικρό μέρος αυτών μπορεί να δημοσιευθεί σε περιοδικά ή σε ευρέως διαδεδομένα μέσα ενημέρωσης. Προς τούτο, πρέπει να προστεθεί ότι γενικά δεν λαμβάνονται συνήθως υπόψη οι επιπτώσεις τρίτων μεταβλητών όπως το φύλο, η γενετική, το κοινωνικό πλαίσιο κλπ.
Ωστόσο, οι πιο επιβλαβείς και σοβαρές από αυτούς τους περιορισμούς είναι αναμφισβήτητα η φανερή προσπάθεια πολλών συγγραφέων να επιδεινώσουν τα επιτευχθέντα αποτελέσματα, υπερβάλλοντας ή παραλείποντας εκείνα που είναι αντιφατικά, για να δουν τη μελέτη τους δημοσιευμένη και να κάνει κακή διάθεση κοινότητα ερευνητών και την ανάπτυξη βιντεοπαιχνιδιών.
Το όραμά μας για τη σχέση μεταξύ της βίας και των βιντεοπαιχνιδιών είναι σαφές. Η εκπαίδευσή μας και η εμπειρία μας μας κάνουν να δούμε ότι αυτή η σχέση δεν συσχετίζεται σημαντικά , παράγοντας χαμηλού αντίκτυπου και πάντα λαμβάνοντας υπόψη το άθροισμα άλλων παραγόντων πολύ πιο σοβαρών, όπως το κοινωνικοπολιτιστικό επίπεδο ή η παρουσία οικογενειακής βίας.
Επιπλέον, πιστεύουμε έντονα χάρη σε έρευνα όπως αυτή των Barlett et al. (2009) ή το προαναφερθέν Ferguson (2010) και την εμπειρία, ότι τα βιντεοπαιχνίδια είναι ισχυρά εκπαιδευτικά εργαλεία ικανά να χρησιμοποιηθούν σωστά για να βελτιώσουν και να ενισχύσουν τις γνωστικές ικανότητες όπως η δημιουργικότητα, συγκέντρωση και διαστημική οπτική απόδοση, μεταξύ άλλων. Επιπλέον, προφανώς είναι πολύ αποτελεσματικά εργαλεία αναψυχής και μια εναλλακτική μέθοδος ανάγνωσης και σκέψης σε νέους ανθρώπους που επί του παρόντος έχουν ισχυρή ρίζα στην τεχνολογία.
 |
| πηγη |
− Διαχείριση ιδιαιτεροτήτων μαθητών με έμφαση στις μαθησιακές δυσκολίες και τα χαρισματικά παιδιά.
− Προβλήματα συμπεριφοράς με έμφαση στη διαχείριση της βίας, της επιθετικότητας, των συναισθηματικών διαταραχών και της διαχείρισης κρίσεων στο σχολικό περιβάλλον.
− Πολυπολιτισμικότητα στο σχολείο, με σημείο αναφοράς το σεβασμό της διαφορετικότητας και τους τρόπους στήριξης των μαθητών με πολιτισμικές ιδιαιτερότητες.
Οι στόχοι του προγράμματος διαμορφώθηκαν έτσι ώστε οι εκπαιδευτικοί:
− Να μπορούν να εντοπίζουν τα προβλήματα που εμποδίζουν την ομαλή λειτουργία της τάξης.
− Να είναι σε θέση να αναγνωρίζουν τις αιτίες και τους τρόπου εκδήλωσης μαθησιακών δυσκολιών και των προβλημάτων συμπεριφοράς στο σχολείο.
− Να αντιμετωπίζουν θέματα ειδικών προβλημάτων διαχείρισης της σχολικής τάξης πέρα από το επίπεδο της πρόληψης και της διάγνωσης.
− Να διαχειρίζονται θέματα διαπολιτισμικής αγωγής και κοινωνικό‐ οικονομικών ανισοτήτων στο πλαίσιο της τάξης.
− Να εξασφαλίζουν τη μαθητική συμμετοχή στη διαδικασία της αξιολόγησης και της αντιμετώπισης των προβλημάτων, τα οποία εκδηλώνονται στο σχολικό πλαίσιο.
Κατεβάστε τα εδώ:
 |
| πηγη |
Αυτό όμως σαν μοναδικό σύμπτωμα δεν είναι ικανό να μας οδηγήσει στη διάγνωση της δυσλεξίας.
Μην ξεχνάτε ότι η Δυσλεξία είναι ένα σύνδρομο (δηλαδή ένα… σύνολο συμπτωμάτων), που περιλαμβάνει και άλλα συμπτώματα, όχι μόνο μαθησιακής φύσεων. Ένα άτομο μπορεί να έχει κάποια από αυτά τα συμπτώματα και όχι απαραίτητα όλα.
Η ακόλουθη λίστα ελέγχου μπορεί να δείξει αν ένα παιδί (6+ ετών) είναι Δυσλεκτικό ή όχι.
Δεν είναι απαραίτητο ότι ένα παιδί θα έχει όλες αυτές τις δυσκολίες. Ωστόσο, αν αυτές οι δυσκολίες εξακολουθούν να υφίστανται και πέρα από την ηλικία στην οποία ένα παιδί πρέπει να τις έχει ξεπεράσει, τότε ενδέχεται να έχει Δυσλεξία και οι γονείς θα πρέπει να απευθυνθούν σε έναν ειδικό.
Όταν το παιδί διαβάζει:
•Μπερδεύει γράμματα που μοιάζουν οπτικά: "π" – "τ", "ξ" – "ζ", "α" – "ο";
•Μπερδεύει γράμματα που μοιάζουν ακουστικά: "φ" – "θ", "δ" – "β", "σ" – "ζ";
•Αντιστρέφει τη λέξη: "αν" – "να", "όλα" – "άλο";
•Μετακινεί γράμματα μέσα στη λέξη: "καρέκλα" – "καλέκρα", "πληρώνω" – "πρηλώνω";
•Διαβάζει μια λέξη σωστά και στη συνέχεια του κειμένου τη διαβάζει λάθος;
•Μετακινεί τις λέξεις μέσα στην πρόταση: " Η μπάλα είναι κάτω από το τραπέζι." – "Το τραπέζι είναι κάτω απο τη γάτα.";
•Μπερδεύει μικρές λεξούλες μεταξύ τους: "από", "προς", "ότι", "που";
•Χάνει συχνά την σειρά την οποία διαβάζει και πάει στην πιο κάτω και μετά επιστρέφει στην πιο πάνω ή μπερδεύεται;
•Διαβάζει κανονικά αλλά δεν καταλαβαίνει τι λέει το κείμενο;
Όταν το παιδί γράφει (ακόμη και μετά από συχνές επαναλήψεις και καθοδηγήσεις):
•Δεν ξέρει αν πρέπει να χρησιμοποιήσει το δεξί ή το αριστερό του χέρι;
•Δεν χρησιμοποιεί τα κεφαλαία γράμματα ή τα τοποθετεί σε λάθος θέσεις (π.χ. μέσα στην πρόταση);
•Τα γράμματα και οι αριθμοί που γράφει είναι δυσανάγνωστοι;
•Κολλάει όλες τις λέξεις μαζί χωρίς να αφήνει περιθώρια και οι γραμμές, που γράφει, έχουν κατεύθυνση προς το κάτω ή προς το πάνω μέρος της σελίδας;
•Παραλείπει τα σημεία στίξεως ή τα τοποθετεί σε λάθος σημείο μέσα στην παράγραφο;
Διάφορα συμπτώματα:
•Υπάρχει οικογενειακό ιστορικό Δυσλεξίας ή Μαθησιακών Δυσκολιών ή σχετικών προβλημάτων;
•Είχε αργή ανάπτυξη;
•Διασπάται εύκολα η προσοχή του;
•Μπερδεύει το "αριστερό" με το "δεξί, την "ανατολή" με τη "δύση", το "πάνω από" με το "κάτω από";
•Πιάνει το μολύβι πολύ σφιχτά ή με περίεργο τρόπο;
•Δυσκολεύεται να μάθει την ώρα; Δυσκολεύεται να δέσει τα κορδόνια του;
•Δυσκολεύεται αν συγκρατήσει στη μνήμη του γραπτές λέξεις ή οδηγίες για σύντομο χρονικό διάστημα;
•Εμφανίζει μεικτή πλευρίωση (π.χ. χρησιμοποιεί το δεξί χέρι για να γράφει, το αριστερό για να κόβει, το αριστερό πόδι για να κλωτσάει);
•Δυσκολεύεται όταν αντιγράφει από τον πίνακα;
•Μπερδεύει τα μαθηματικά σύμβολα (το μείον με το σύν); Δυσκολεύεται να ακολουθήσει πάνω από μία εντολές τη φορά;
•Δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει το λεξικό ή τον τηλεφωνικό κατάλογο;
•Δυσκολεύεται να ακολουθεί μια λογική εξέλιξη σε χρόνο (ημέρες / μήνες /) ή την αλφαβήτα ή τους αριθμούς;
Όσο πιο σύντομα διαγνωσθεί η Δυσλεξία, τόσο πιο έγκυρα και ασφαλώς θα βοηθηθεί το παιδί στο σπίτι και στο σχολείο. Παρόλο που δεν υπάρχει θεραπεία για τη Δυσλεξία, η έρευνα έχει δείξει πως με την κατάλληλη βοήθεια και καθοδήγηση οι δυσκολίες μπορούν να ξεπεραστούν ως ένα βαθμό.
 |
| πηγη |
Θυμάστε κι εσείς τις φωνές των γονιών σας όταν θέλατε να παίξετε με τους φίλους σας σε καμιά αλάνα; «Μην τρέχετε, θα σκοντάψετε». «Μην κυνηγάς την αδερφή σου, θα χτυπήσετε». «Μην σκαρφαλώνετε στα δέντρα, θα πέσετε». Τελικά, όλα τα κάναμε και η όποια… καταστροφή ήταν τις περισσότερες φορές διαχειρίσιμη: κάτι λερωμένα ρούχα και κάτι γρατζουνισμένα χέρια και γόνατα.
Αν εξαιρέσουμε τις ελάχιστες περιπτώσεις που καταλήξαμε στο νοσοκομείο (αλλά, και πάλι, όλα καλά), τα παιχνίδια στην αλάνα και στο χωράφι με τις ελιές είναι αυτά που θυμόμαστε και χαμογελάμε.
Τα παιχνίδια, λοιπόν, σύμφωνα με τους ειδικούς, είναι σημαντικά για την υγιή σωματική και ψυχική ανάπτυξη των παιδιών. Τώρα, μελέτη με επικεφαλής το Πανεπιστήμιο του Έξετερ, φανερώνει έναν ακόμα λόγο να αφήσετε τα παιδιά να τρέξουν και να λερωθούν.
Οι επιστήμονες ρώτησαν σχεδόν 2.500 γονείς παιδιών ηλικίας 5-11 ετών πόσο συχνά τα παιδιά τους ασχολούνταν με «συναρπαστικά και περιπετειώδη» παιχνίδια. Επίσης, οι γονείς απάντησαν σε ερωτήσεις σχετικά με τη γενική κατάσταση της ψυχικής υγείας των παιδιών πριν την πανδημία, καθώς και για τη διάθεσή τους κατά τη διάρκεια του πρώτου lockdown.
Η μελέτη, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Child Psychiatry and Human Development, εξέτασε θεωρίες σχετικά με τις ευκαιρίες μάθησης που προσφέρει ένα παιχνίδι περιπέτειας όσον αφορά στην οικοδόμηση ανθεκτικότητας στα παιδιά, συμβάλλοντας έτσι στην πρόληψη προβλημάτων ψυχικής υγείας.
Στην κατηγορία αυτή περιλαμβάνονται παιχνίδια όπως π.χ. το σκαρφάλωμα σε δέντρα, το ποδήλατο, η εξερεύνηση ενός δάσους, το κάμπινγκ, η κολύμβηση σε ένα ποτάμι, το skateboard. Παιχνίδια δηλαδή που ενέχουν έναν βαθμό φόβου (βασικά τρομάρας) και αβεβαιότητας, και δίνουν χώρο και χρόνο στα παιδιά μακριά από το βλέμμα και τον έλεγχο των ενηλίκων.
Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι τα παιδιά που περνούν περισσότερο χρόνο παίζοντας έξω είχαν λιγότερα «προβλήματα εσωτερίκευσης» και ήταν πιο «θετικά» κατά το πρώτο lockdown. Αν και οι όποιες επιδράσεις ήταν σχετικά μικρές, δεδομένου του φάσματος των παραγόντων που επηρεάζουν την ψυχική υγεία των παιδιών, τα αποτελέσματα ήταν συνεπή. Η μελέτη διαπίστωσε, επίσης, ότι η επίδραση ήταν πιο έντονη σε παιδιά που προέρχονταν από οικογένειες χαμηλότερου εισοδήματος.
«Ανησυχούμε περισσότερο από ποτέ για την ψυχική υγεία των παιδιών και τα ευρήματά μας υποστηρίζουν ότι μπορούμε να βοηθήσουμε στην προστασία της μέσω του παιχνιδιού. Το παιχνίδι είναι δωρεάν, ενστικτώδες, διαθέσιμο σε όλους και δεν απαιτεί ειδικές δεξιότητες. Πρέπει να προστατέψουμε τους φυσικούς χώρους, να επενδύσουμε σε σωστά σχεδιασμένα πάρκα και παιδικές χαρές», δήλωσε η Helen Dodd, Καθηγήτρια Παιδοψυχολογίας, που ηγήθηκε της μελέτης.
«Τα παιδιά και οι νέοι χρειάζονται ελευθερία και ευκαιρίες να αντιμετωπίσουν την πρόκληση και το ρίσκο μέσω του καθημερινού τους παιχνιδιού. Η ανάληψη ρίσκων και ο ενθουσιασμός τού να βρίσκονται έξω συμβάλλουν θετικά στην ψυχική υγεία και τη συναισθηματική ευεξία τους. Μαθαίνουν να αυτορρυθμίζονται και να διαχειρίζονται προκλήσεις. Τα παιχνίδια περιπέτειας βοηθούν στο χτίσιμο ανθεκτικότητας, η οποία απαιτείται για να αντιμετωπίσουν και να διαχειριστούν το άγχος σε δύσκολες συνθήκες», τόνισε η Jacqueline O'Loughlin, Διευθύνουσα Σύμβουλος του PlayBoard NI (οργανισμός για την ανάπτυξη και την προώθηση του παιχνιδιού στη Βόρεια Ιρλανδία).
Το παιχνίδι είναι βασικός παράγοντας για την υγιή ψυχολογική, συναισθηματική, κοινωνική και γνωστική ανάπτυξη των παιδιών, αναφέρει και πρόσφατη ανασκόπηση Ελλήνων ερευνητών. Επιπλέον, συμπληρώνουν, το παιχνίδι στην ύπαιθρο τα συνδέει με τη φύση, τα κάνει πιο δραστήρια και περίεργα, ενώ ενισχύει το ανοσοποιητικό τους σύστημα και αποτελεί μηχανισμό αντιμετώπισης του άγχους.
