Παρασκευή 26 Ιουλίου 2019

Παιδιά "αφέντες". Χειρισμοί συμπεριφοράς


Αποτέλεσμα εικόνας για οταν το παιδι δεν συνεργαζεται
πηγη

Δίπλα στη λέξη παιδί η λέξη αφέντης μας αφήνει λίγο αμήχανους και μας γεννά ερωτηματικά. Πώς είναι δυνατό τα γλυκά αγγελούδια που είναι τα παιδιά μας να ονομάζονται αφέντες;  Πώς ένα πλάσμα μικρό και εξαρτημένο μπορεί να γίνει αφέντης;
Αναφερόμαστε στις σχέσεις γονιών και παιδιών που εμπεριέχουν την έννοια της εξουσίας και που δοκιμάζονται καθημερινά μέσα στις προκλήσεις της σημερινής εποχής, στη συγκεκριμένη κοινωνία που ζούμε. Μήπως δεν έχουμε όλοι ως γονείς βιώσει κάποια στιγμή καταστάσεις ανταγωνισμού, σύγκρουσης, αντιπαράθεσης, έντασης, αντίστασης, ελέγχου, παραίτησης, ενοχής;

Σε ποιες συμπεριφορές στεκόμαστε;
Δεν έχουμε ερωτήματα, όταν τα παιδιά είναι υπάκουα και συμπεριφέρονται σύμφωνα  με τις επιθυμίες και τη λογική μας. Δυσκολευόμαστε, όταν είμαστε αντιμέτωποι με τα «θέλω» των παιδιών που είναι διαφορετικά από τα δικά μας. Δοκιμαζόμαστε με τα «όχι» των παιδιών σε δικές μας οδηγίες ή παραινέσεις ή συμβουλές. Αντιδρούμε, όταν υπάρχουν μηνύματα μιας συμπεριφοράς την οποία ερμηνεύουμε ως αρνητική και μη αποδεκτή π.χ.  «Δεν ακούν με την πρώτη φορά ή τη δεύτερη ή την τρίτη.  Χρειάζεται να  επαναλαμβάνουμε κάτι τρεις φορές ή να φωνάζουμε, για να έχουμε την προσοχή τους. Πετούν τα παιγνίδια τους, επιμένουν να αρπάζουν πράγματα στην υπεραγορά, δεν πάνε για ύπνο, κ.λπ.».

Μιλούμε για χειριστικότητα, για ανυπακοή (ένα μεγάλο όπλο του παιδιού στην πάλη για εξουσία), για ξέσπασμα νεύρων, για κακές συνήθειες, για ανειλικρίνεια, τεμπελιά και ακόμα για πιο ανησυχητικές συμπεριφορές.
Μιλούμε για παιδιά που περιγράφονται δύσκολα, πεισματάρικα, απαράδεκτα. Παιδιά  που προκαλούν πιο πολύ, πιο σκληρά και πιο συχνά.  Παιδιά που αντιστέκονται πιο πολύ, διαμαρτύρονται πιο δυνατά, χρησιμοποιούν πιο πολύ δράμα και οδηγούν τα πράγματα πιο μακριά από όσο μπορούσε κάποιος να φανταστεί.  Παιδιά ενάντια στους κανόνες και στη γονική εξουσία. Δημιουργούνται έτσι αγώνες υπεροχής και ανταγωνισμοί.
Πώς να τους αντιμετωπίσουμε;

Το μεγάλο δίλημμα:  Ανάμεσα στην αυταρχικότητα και την απόλυτη επιτρεπτικότητα
-Ακούμε συχνά:
«Είναι δύσκολη δουλειά να είσαι γονιός»
«Δεν υπάρχουν πια γονείς, δάσκαλοι.Τα παιδιά δεν ακούν κανέναν. Τα σημερινά παιδιά δε σέβονται. Χωρίς τιμωρία δε μαθαίνουν»
«Αφήστε τα παιδιά να χαρούν. Δε θέλουμε να ελέγχουμε τα παιδιά μας»

-Δοκιμάζουμε διάφορους τρόπους:
Διαπραγματευόμαστε, καλοπιάνουμε, κάνουμε διάλεξη.
Θυμώνουμε και επιβάλλουμε.
Υποχωρούμε παθητικά, παραιτούμαστε μπροστά στην αρνητική συμπεριφορά, γιατί δεν ξέρουμε τι άλλο να κάνουμε ή δε θέλουμε να αντιμετωπίσουμε στο παρόν στάδιο το πρόβλημα.
Αισθανόμαστε ένοχοι, όταν θυμώνουμε. Επικρίνουμε τους εαυτούς μας και αισθανόμαστε αναποτελεσματικοί, όταν δεν ξέρουμε τι να κάνουμε.
Αναρωτιόμαστε κάποτε, αν η συμπεριφορά του παιδιού είναι φυσιολογική ή αν έχουμε κάνει κάτι εμείς που προκαλεί αυτή τη συμπεριφορά στο παιδί.

Στα παλιά χρόνια δεν υπήρχαν δυσκολίες στο τι σήμαιναν οι σχέσεις εξουσίας  παιδιών και γονιών.  Εξουσία σήμαινε απόλυτη και άμεση υπακοή και συμμόρφωση. Οι χειρισμοί σε περίπτωση «ανάρμοστης συμπεριφοράς» ήταν τις πιο πολλές φορές η σωματική τιμωρία, η μακρόχρονη απομόνωση, οι φωνές και τα ταπεινωτικά σχόλια.
Υπήρξε μια αντιστροφή και απόρριψη αυτής της αυταρχικής διαπαιδαγώγησης με το πέρασμα στο άλλο άκρο,, της πλήρους επιτρεπτικότητας και ανεκτικότητας. Οι χειρισμοί σε περίπτωση «ανάρμοστης συμπεριφοράς» ήταν η υποχώρηση, η αναβολή, η παραίτηση, η υπερπροστατευτικότητα.
Στη συνέχεια της εισήγησης θα αγγίξουμε θέματα σχετικά με προσεγγίσεις που θα μπορούσαν να χαρακτηρίσουν τη «νέα εξουσία». Οι προσεγγίσεις αυτές στηρίζονται στις έννοιες της φροντίδας με επαγρύπνηση, της παρουσίας, του διαλόγου, της θετικής πειθαρχίας και της οριοθέτησης, καθώς και του ταιριάσματος μεταξύ της προσωπικότητας του παιδιού και των εργαλείων πειθαρχίας των γονιών.
Αποτέλεσμα εικόνας για οταν το παιδι δεν συνεργαζεται
πηγη

Τι θέλουμε εμείς ως γονείς για το παιδί μας;
Στο παιδί αντικαθρεφτίζονται πολλές προσδοκίες και επιθυμίες δικές μας, πολλές φορές και πριν έλθει ακόμα στον κόσμο.  Θέλουμε να μεγαλώσει, να είναι υγιές, να γίνει ανεξάρτητο, να γίνει ευτυχισμένο. Θέλουμε να έχουμε επιτυχή παιδιά, προσαρμοσμένα. Να αισθάνονται καλά με τους εαυτούς τους, να έχουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους, να θέλουν να μάθουν. Παιδιά που να είναι αξιαγάπητα, να σέβονται τους άλλους, να συμπεριφέρονται καλά και να έχουν προσωπικά κίνητρα και στόχους. Τα παιδιά πολλές φορές αντιμετωπίζονται ως δική μας επιτυχία, μια επιβεβαίωση  των όσων έχουμε καταφέρει.  Τα θέλουμε να έχουν όλες τις καλές ιδιότητές μας, αλλά κανένα από τα ελαττώματά μας.
Και έχοντας τους πιο πάνω στόχους τα αγαπούμε, δε θέλουμε να τους λείψει τίποτα, τα προστατεύουμε, τα καθοδηγούμε. Συχνά ανησυχούμε, προσδοκούμε, απαιτούμε.

Γνωρίζουμε τα παιδιά μας; Ποιες είναι οι ανάγκες τους;
Εκτός από τις ανάγκες επιβίωσης και φροντίδας που έχουν τα παιδιά υπάρχουν και τέσσερις βασικές ανάγκες απαραίτητες για τη δημιουργία της δικής τους ταυτότητας
  • Ανάγκη να αναπτύξει το παιδί το αίσθημα ότι ανήκει, ότι αναγνωρίζεται και σημαίνει για κάποιους.
Το παιδί χρειάζεται ανιδιοτελή αγάπη και αποδοχή ακόμα και όταν φωνάζει ή χύνει το φαγητό του ή όταν δεν είναι τόσο χαριτωμένο και γλυκό, όσο θα θέλαμε.
 Νοιώθει ότι είναι αποδεκτό ως μέλος της οικογένειας μέσω της προσοχής, του ενδιαφέροντος και της σημασίας που του δείχνουν.
  • Ανάγκη να δημιουργήσει την αντίληψη για τον εαυτό του ότι είναι ικανό
Το παιδί χρειάζεται να μάθει να παίρνει αποφάσεις, να μαθαίνει νέες δεξιότητες ή να εμπιστεύεται τις δικές του. Χρειάζεται χώρο να εξασκηθεί, να δράσει. Δεν είναι μόνο με τα λόγια που θα οικοδομήσει το αίσθημα της  ικανότητας. Πρέπει να έχει και την εμπειρία. Γι αυτό χρειάζεται να ενθαρρύνεται να κάνει πράγματα μόνο του, όταν βρίσκεται στο κατάλληλο στάδιο και να μην υπερπροστατεύεται.
  • Ανάγκη να αναπτύξει το αίσθημα της προσωπικής δύναμης και της αυτονομίας
Χρειάζεται να διοχετεύει τη δύναμή του σε θετικές κατευθύνσεις, να επιλύει προβλήματα, να αποκτά μαθαίνει νέες δεξιότητες, να σέβεται και να συνεργάζεται με τους άλλους.
  • Ανάγκη να αποκτήσει κοινωνικές δεξιότητες και δεξιότητες ζωής
Χρειάζεται να μάθει πώς να είναι με τα άλλα παιδιά, με τους ενήλικες, πώς να τρέφεται και να ντύνεται μόνο του, πώς να γίνεται υπεύθυνο. Σε όλες τις σχέσεις, συμπεριλαμβανομένης και της οικογένειας, υπάρχει η ανάγκη για αξιοπρέπεια και αμοιβαίο σεβασμό.
Σχετική εικόνα
πηγη

Καλύπτοντας τις βασικές ανάγκες αυτές, δημιουργείται ένα παιδί με αυτοπεποίθηση. Όταν οι ανάγκες αυτές δεν ικανοποιούνται τα παιδιά αποθαρρύνονται και αυτό έχει ως συνέπεια να καταφεύγουν σε αρνητικές συμπεριφορές.
           
Είναι όμως όλες οι «άσχημες» συμπεριφορές αρνητικές; Πώς εντάσσονται οι αρνητικές συμπεριφορές του παιδιού στην πορεία της ανάπτυξης;
Είναι σημαντικό να έχουμε μια βασική κατανόηση του κόσμου του παιδιού. Η ανάπτυξη του παιδιού είναι μια σφαιρική διαδικασία που σχετίζεται με κληρονομικούς, βιολογικούς και περιβαλλοντικούς παράγοντες. Η ανάπτυξη μπορεί να κατηγοριοποιείται για σκοπούς μελέτης σε διάφορους τομείς (π.χ. γνωστικός, κινητικός, κοινωνικός, συναισθηματικός τομέας, τομέας  επικοινωνίας, και αυτοεξυπηρέτησης). Όμως, στην καθημερινότητά μας όλα είναι συνδεδεμένα, αλληλένδετα και πλαισιώνονται  σε ένα σχήμα σχέσεων που αρχικά είναι η οικογένεια. Μετά εισάγεται ο κόσμος του σχολείου. Η κοινωνία και η κουλτούρα βρίσκονται πάντα εκεί, δημιουργώντας το σύστημα αξιών και αρχών που αποτελούν τα σημεία αναφοράς μας.

Το παιδί πορεύεται από την εξάρτηση στην ανεξαρτησία, αναζητεί την αυτονομία που θα το οδηγήσει στη μετέπειτα ενήλικη ζωή. Υπάρχει στο παιδί μια επιθυμία να εδραιώσει τη θέση του μέσα σε αυτό το πλέγμα σχέσεων, μαθαίνοντας και ελέγχοντας  τον κόσμο του.

Ο κόσμος είναι ωραίος, αλλά μεγάλος, ενδιαφέρων, αλλά έχει κινδύνους.. Το παιδί με το σώμα, τις αισθήσεις τα συναισθήματα και πιο μετά με τη σκέψη του θέλει να εξερευνήσει, να μάθει και να κυριαρχήσει.
Όταν κατανοούμε  τις συμπεριφορές των παιδιών, έχοντας κατά νου το φάσμα της ανάπτυξης και την καταλληλότητα της ηλικίας, έχουμε πιο κατάλληλες προσδοκίες από τα παιδιά. Δεν τις ερμηνεύουμε όλες ως άσχημες συμπεριφορές που έχουν πρόθεση να αντισταθούν στην εξουσία του γονιού ή να κάνουν κακό. (Σκεφτείτε πώς θα αντιδράσουμε, αν δούμε ένα παιδί 10 μηνών να προσπαθεί να πάρει ένα μαχαίρι που βρίσκεται μπροστά του στο τραπέζι και τι ερμηνεία θα δώσουμε στην ίδια κίνηση  για ένα 10χρονο αναστατωμένο παιδί).

Κάποτε, με τις συμπεριφορές τους  τα παιδιά  φαίνονται εγωκεντρικά, απαιτητικά και ενοχλητικά, σύμφωνα με τα πρότυπα των ενηλίκων. Η παραμικρή απογοήτευση ή ματαίωσή τους μπορεί να καταλήξει σε μια εκτός ελέγχου συναισθηματική αντίδραση. Συμπεριφέρονται χωρίς να σκέφτονται τις συνέπειες, γι’ αυτό προκαλούν υπερβαίνοντας τα όρια, απλά για να δουν τι θα γίνει.

Οι γονείς συχνά ερμηνεύουν  αυτές τις συμπεριφορές ως μια ατέλειωτη εξέταση της υπομονής και της αφοσίωσής τους. Όμως, κάποιες συμπεριφορές είναι φυσιολογικές, προβλεπόμενες και μέρος της καθημερινής πορείας από τη βρεφική ηλικία στην παιδική ηλικία, από την εξάρτηση  στην ανεξαρτησία (Το «όχι» στην ηλικία των 2 χρόνων είναι σημαντικός σταθμός για την εδραίωση της ταυτότητάς του).

Υπάρχουν και άλλοι παράγοντες που επηρεάζουν, όπως η  δυσκολία του παιδιού να επικοινωνήσει ξεκάθαρα, η απουσία κάποιων δεξιοτήτων.
Η αρνητική συμπεριφορά μπορεί να αντικαθρεφτίζει  φόβους, στρες, κούραση, πείνα, κακή διάθεση. Εξαρτάται από την ώρα της μέρας, το είδος δραστηριότητας, την  επίδραση των φίλων κ.ά.
Το παιδί στέλλει μηνύματα με τη συμπεριφορά του και το σκοπό της.
Μήπως αντιδρά αρνητικά, γιατί θέλει προσοχή, θέλει να επιδείξει τη δύναμή του, να εκδικηθεί ή να επιδείξει την ανικανότητά του;

Τι θέλουμε να πετύχουμε, όταν χειριζόμαστε μια αρνητική συμπεριφορά;
Με την αντίδρασή μας, το χειρισμό και την παρέμβασή μας, θέλουμε να:
  • Μειώσουμε την αρνητική συμπεριφορά
  • Επικοινωνήσουμε αποτελεσματικά
  • Επανέλθουμε σε μια συναισθηματική ισορροπία
  • Να μειώσουμε την αντίσταση και να εδραιώσουμε τη συνεργασία
  • Μάθουμε μέσα από την εμπειρία, για να προλαμβαίνουμε τόσο οι γονείς  όσο και το παιδί μελλοντικές καταστάσεις

Είναι σημαντικό: 
Να  βασιστούμε σε αρχές και πεποιθήσεις για αποτελεσματική αντιμετώπιση και επίτευξη πιο κατάλληλης συμπεριφοράς.
  • Πιστεύουμε στη μοναδικότητα του κάθε παιδιού και αποδεχόμαστε  την προσωπικότητα, το ταμπεραμέντο του. Συνδεόμαστε μαζί του και το αγαπάμε γιατί είναι αυτό που είναι, με το κλάμα και το γέλιο του, με τα καλά και τα κακά του.
  • Πιστεύουμε στην παρουσία μας και στη φροντίδα με επαγρύπνηση, γνήσιο ενδιαφέρον και τρυφερότητα.                              
  • Καθοδηγούμαστε από αξίες που μας βοηθούν να διακρίνουμε  το καλό από το κακό, το δίκαιο από το άδικο.
  • Πιστεύουμε στην έννοια της πειθαρχίας ως διαδικασία μάθησης.  Η πειθαρχία δεν είναι η τιμωρία.. Μιλούμε για τη θετική πειθαρχία και την οριοθέτηση.

Να αναπτύξουμε μερικές στάσεις που θα μας βοηθήσουν στο χειρισμό των δύσκολων καταστάσεων.
1. Αναγνωρίζουμε την αντιπαλότητα που δημιουργείται. Υπάρχει μια πάλη εξουσίας, υπεροχής και εμείς ως το ενήλικο κομμάτι αυτής της σχέσης χρειάζεται να κατανοήσουμε αυτή την πάλη. Εκείνο που βοηθά είναι το ψάξιμο μέσα μας, κοιτάζοντας τον εαυτό μας, τις αντιδράσεις και τα συναισθήματά μας (όπως θυμώνουμε, νοιώθουμε ότι χάνουμε τον έλεγχο, αισθανόμαστε άχρηστοι). Αντιστεκόμαστε στο παιγνίδι ανταγωνισμού και εξουσίας και αυτό δε σημαίνει ότι υποχωρούμε. Πιστεύουμε στον αυτοέλεγχο και την αυτοσυγκράτηση και δίνουμε το πρότυπο στο παιδί με τη δική μας στάση.
2. Προσπαθούμε να δούμε τη συμπεριφορά στα πλαίσια της σχέσης του παιδιού με το περιβάλλον του. Κάθε πράξη του παιδιού έχει ένα σκοπό που βρίσκεται σε αλληλουχία με την αναπτυξιακή του φάση και την προσπάθειά του για την κοινωνική ολοκλήρωση.
Η συμπεριφορά συνάδει με την ηλικία του παιδιού και τη φάση που διέρχεται; (Μπορεί να γίνει κατανοητό και αναμενόμενο για ένα δίχρονο παιδί να κυλιέται στο πάτωμα, όταν θέλει να αγοράσει κάτι και οι γονείς του λένε όχι. Είναι το ίδιο όμως για ένα  εφτάχρονο παιδί με την ίδια συμπεριφορά;)
3. Δε χρειάζεται να δίνουμε δραματική διάσταση στην αρνητική συμπεριφορά.
 Κάθε «κακή» συμπεριφορά φανερώνει μια δική του άποψη στις προσπάθειές του να βρει θέση στην οικογένεια και να ανταποκριθεί στους κανόνες της ζωής. Προσπαθούμε να μην πανικοβαλλόμαστε και να μην επικρίνουμε. Αντιδρούμε με συνέπεια, σταθερότητα, καλοσύνη, χιούμορ στα πλαίσια αποδοχής, αγάπης, κατανόησης, σεβασμού και αξιοπρέπειας.
4. Χειριζόμαστε την αρνητική συμπεριφορά ως συμπεριφορά και όχι ως τη συνολική προσωπικότητα του παιδιού. («Έκανες αυτό που δεν είναι σωστό», αντί  «είσαι άτακτος, δεν αξίζεις τίποτα»).
5. Απολαμβάνουμε τις στιγμές που μοιραζόμαστε με τα παιδιά μας.
6. Εφαρμόζουμε τη θετική πειθαρχία.

Τι είναι θετική πειθαρχία;
-Περιλαμβάνει ό,τι κάνουμε, για να διδάξουμε το παιδί να σκέφτεται για τον εαυτό του και να κάνει καλές επιλογές. Τα βοηθά να μάθουν για το μέλλον.
-Διαφέρει από την έννοια της πειθαρχίας που παραπέμπει σε απόλυτη υποταγή σε κανόνες και εφαρμόζει την τιμωρία σε περίπτωση ανυπακοής. Η τιμωρία κάνει τα παιδιά να πληρώνουν για το παρελθόν. Βασίζεται στην αντίληψη ότι, για να μπορέσουν τα παιδιά να κάνουν καλύτερα, πρέπει πρώτα να νοιώθουν χειρότερα. Επίσης, βασίζεται στην αντίληψη ότι χωρίς τιμωρία, δεν υπάρχει εξουσία.
Η τιμωρία δημιουργεί αποθάρρυνση, που είναι η ρίζα όλων των αρνητικών και μη αποδεκτών συμπεριφορών.

Πώς οικοδομείται η θετική πειθαρχία.
Αποφεύγουμε:
-Φωνές, μουρμούρα, κήρυγμα, ταπείνωση, χειροδικία.
Είναι μέθοδοι που δε σέβονται το παιδί και ενθαρρύνουν την αμφιβολία, την ντροπή, την ενοχή και δημιουργούν αντίσταση, εκδικητικότητα και πιο πολλές αρνητικές συμπεριφορές.
Αποφεύγουμε επίσης:
- Πλήρη υποχωρητικότητα και επιτρεπτικότητα – να κάνει ό,τι θέλει, να του προσφέρονται όλα έτοιμα. Είναι μέθοδος που πάλι δε σέβεται το παιδί και δε διδάσκει δεξιότητες ζωής. Το αφήνει ευάλωτο και εξαρτημένο, ανέτοιμο να αντιμετωπίσει προβλήματα.

Ενεργούμε με:
1. Αμοιβαίο σεβασμό, καλοσύνη και σταθερότητα.
-Σεβόμαστε τους εαυτούς μας και δείχνουμε σταθερότητα. Σεβόμαστε και το παιδί με τις ανάγκες του και δείχνουμε καλοσύνη και τρυφερότητα.
-Θυμόμαστε ότι  ενεργούμε ως πρότυπο για τα παιδιά.
- Προσκαλούμε τα παιδιά να σκεφτούν και να συμμετέχουν, αντί να τους λέμε τι να σκεφτούν και τι να κάνουν.
- Χρησιμοποιούμε  λέξεις σεβασμού, για να ζητήσουμε ότι χρειαζόμαστε. Αντί να ζητήσουμε από το παιδί να υπακούσει άμεσα, ενώ το παιδί μπορεί να ασχολείται με κάτι ενδιαφέρον, δίνουμε μια μικρή προειδοποίηση. «Πρέπει να φύγουμε σε 2 λεπτά από το πάρκο, γιατί έχω μια δουλειά. Θέλεις να κάνεις ακόμη λίγη κούνια ή να κατεβείς μια φορά από την τσουλήθρα;».

2. Με δεξιότητες αποτελεσματικής επικοινωνίας.
-Ακούμε προσεκτικά, παρατηρούμε, αφουγκραζόμαστε τα συναισθήματα του παιδιού.
-Κατανοούμε τα συναισθήματά του (το θυμό, τη λύπη, το φόβο, την απογοήτευση, τον εκνευρισμό, την υπερβολική διέγερση).
-Βοηθούμε να τα κατανοήσει και αυτό με τη σειρά του, στέλνοντάς του πίσω το μήνυμα που πιστεύουμε ότι εμείς έχουμε κατανοήσει. Τα συναισθήματα, όποια και αν είναι, είναι θεμιτά, είναι εντάξει, όχι όμως οι πράξεις. Είναι εντάξει να νοιώθει θυμό αλλά όχι να κτυπά.
-Συνοδεύουμε τα λεκτικά μηνύματα με κατάλληλες στάσεις μη λεκτικής επικοινωνίας , που να συμφωνούν με τα όσα λέγουμε. Αυτές οι στάσεις σχετίζονται με την επαφή με τα μάτια, τη στάση και την τοποθέτηση του σώματος, τον τόνο της φωνής, τις εκφράσεις του προσώπου, το άγγιγμα. (Όταν λέμε  «σε αγαπώ» και έχουμε σφιγμένα χείλη, γυρνώντας το κεφάλι αλλού, δίνουμε μήνυμα απόρριψης)

3.  Επίκεντρο πάνω στις λύσεις και όχι στην τιμωρία.
-Θέλουμε να βρούμε λύσεις για τα προβλήματα που προκύπτουν.
-Αποφεύγουμε να επικρίνουμε για το λάθος, λέγοντας ποιος φταίει.
-Αποφασίζουμε πρώτα πώς να προσεγγίσουμε  τις προκλήσεις και τα προβλήματα και ποιες είναι οι λύσεις που επιθυμούμε να έχουμε.
-Βάζουμε μικρούς και εφικτούς στόχους πάνω στις πράξεις και όχι στο σύνολο της προσωπικότητας του παιδιού.
-Καθώς το παιδί μεγαλώνει και ωριμάζει, μαθαίνουμε να εργαζόμαστε μαζί, για να βρίσκουμε λύσεις στις προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε, που να είναι βοηθητικές και να σέβονται το παιδί και την αξιοπρέπειά του.

4.  Ενθάρρυνση.
-Δίνουμε ενθαρρυντικά μηνύματα, εστιάζοντας σε καλύτερες επιλογές, βελτιωμένη συμπεριφορά, συνεργασία και ανεξαρτησία. («Έκανες καλή δουλειά.  Έκανες το καλύτερο,  πώς νιώθεις για το τι έμαθες, ευχαριστώ που βοήθησες,που με άκουσες, που συνεργάστηκες.»).
-Τα θετικά μηνύματα ανταποκρίνονται στην ανάγκη που υπάρχει, για να ανήκουμε, να νοιώθουμε ότι είμαστε ικανοί και μας δίνουν αυτοπεποίθηση, για να χειριζόμαστε τα προβλήματα μόνοι μας.
-Η ενθάρρυνση εστιάζεται στην προσπάθεια και τη βελτίωση, όχι μόνο στην επιτυχία. Βοηθά τα παιδιά να αναπτύξουν την εμπιστοσύνη στις δικές τους ικανότητες..Τους δίνει κίνητρο για συνεργασία και μάθηση. Τα παιδιά κάνουν καλύτερα, όταν νοιώθουν καλύτερα.

Πώς εφαρμόζεται η θετική πειθαρχία
1. Δημιουργούμε  ρουτίνες μαζί με το παιδί.
-Οι ρουτίνες μπορεί να δημιουργούνται για κάθε γεγονός που συμβαίνει συνέχεια.(για την ώρα του φαγητού, του μπάνιου, του ύπνου κ.λ.π.). Ακολουθούμε τις ρουτίνες με επανάληψη και συνοχή και με αυτό τον τρόπο διευκολύνουμε τις μεταβατικές περιόδους της οικογενειακής ζωής. Δημιουργούμε επίσης αίσθημα ασφάλειας στο παιδί.
-Ονομάζουμε  τη ρουτίνα (π.χ. πηγαίνω για ύπνο) και καθορίζουμε τις δραστηριότητες που πρέπει να γίνουν. Το παιδί μπορεί να βοηθήσει στο να αποφασίσουμε για τη σειρά των δραστηριοτήτων. Αναφερόμαστε στη ρουτίνα την οποία δημιουργήσαμε μαζί και της δίνουμε το ρόλο του αρχηγού. Την εξουσία δεν την έχει πια ο γονιός, ούτε το παιδί. Με τον τρόπο αυτό, αν τύχει το παιδί να ξεχαστεί ή να θέλει να παρακάμψει μια δραστηριότητα, χρησιμοποιούμε τη λίστα με τις δραστηριότητες που αποτελούν τη ρουτίνα, ρωτώντας το παιδί για τη σειρά και κάνοντας να νοιώθει υπεύθυνο.

2. Δημιουργούμε  ευκαιρίες, για να μας βοηθά το παιδί.
Επιτρέποντας στα παιδιά να βοηθούν, αυτό δημιουργεί υπόβαθρο για τη μετέπειτα συνεργασία («Χρειάζομαι τη βοήθειά σου. Μπορείς να συγυρίσεις τα πράγματα αυτά στο ντουλάπι για μένα»).

3. Προσφέρουμε περιορισμένες επιλογές.
-Οι επιλογές δίνουν  δύναμη στα παιδιά. Τους προσφέρεται η δυνατότητα  να επιλέξουν μια λύση από άλλη και προσκαλούν επίσης τα παιδιά να χρησιμοποιήσουν τις δεξιότητες σκέψης τους.
(«Γυρνώντας από την υπεραγορά: Τι είναι το πρώτο πράγμα που θα κάνεις, όταν γυρίσεις στο σπίτι; Να με βοηθήσεις με τα ψώνια ή να διαβάσεις παραμύθι; Εσύ αποφασίζεις»).
-Οι επιλογές πρέπει να είναι αναπτυξιακά κατάλληλες και να είναι επιλογές με τις οποίες νοιώθουμε άνετα. Όταν το παιδί θελήσει να κάνει κάτι άλλο, μπορούμε  να πούμε: «Αυτό δεν ήταν μέσα στις επιλογές. Μπορείς να αποφασίσεις μεταξύ αυτού και αυτού».

4. Βάζουμε όρια και κανόνες. Δίνουμε επιλογές και συνέπειες.
-Υπάρχουν κανόνες. Σχετίζονται με αυτά που αναμένονται ότι θα γίνονται. Οι κανόνες δεν είναι ούτε τυχαίοι, ούτε αυτονόητοι. Προσαρμόζονται στις ανάγκες και στις ικανότητες των παιδιών, στις ανάγκες και αξίες της οικογένειας.
- Εξηγούμε τη σημασία τους, τους αιτιολογούμε, δεν τους ανακοινώνουμε απλά.
- Μπορεί να μην είναι οι ίδιοι για όλους (π.χ. τα πιο μικρά παιδιά έχουν άλλη ώρα ύπνου από τα μεγαλύτερα).
- Είναι καλύτερα να υπάρχει συμφωνία μεταξύ των γονέων για τους κανόνες.
- Αναμένουμε ότι το παιδί θα θελήσει να δοκιμάσει τα όρια. Οι αντιδράσεις πρέπει να είναι οι ίδιες κάθε φορά.
- Καθώς μεγαλώνει το παιδί, οι κανόνες επαναξιολογούνται, καθώς και οι προσδοκίες (π.χ. ώρα επιστροφής στο σπίτι μετά από μια έξοδο).
-Λέμε τον κανόνα, βάζουμε το όριο με σταθερά λεκτικά μηνύματα, έχοντας κανονικό τόνο φωνής και στάσεις σώματος που δεν είναι απειλητικές ή εκφοβιστικές.
- Ελέγχουμε, αν το παιδί κατάλαβε αυτό που του είπαμε.
- Αν το παιδί αποφασίσει να προκαλέσει τον κανόνα, ακολουθούμε τη διαδικασία των επιλογών και των συνεπειών.
- Οι επιλογές είναι περιορισμένες. Η διορθωτική συμπεριφορά είναι μια από τις επιλογές.
- Ενημερώνουμε  επίσης για τη συνέπεια που θα ακολουθήσει.
- Καθιστούμε το παιδί υπεύθυνο για την απόφαση. («Τι αποφασίζεις;», μετά την παρουσίαση των επιλογών).
 (Ο κανόνας σε σχέση με το φαγητό καθορίζει ότι «τρώμε στην κουζίνα».
Όταν το παιδί αποφασίσει να φάει το παγωτό του στο υπνοδωμάτιο του, του λέμε: «Μπορείς να φας το παγωτό στην κουζίνα ή έξω, αλλά, αν το φας οπουδήποτε αλλού στο σπίτι, θα το πάρω»).
- Οι συνέπειες είναι ολόκληρο κεφάλαιο από μόνες τους. Θα περιοριστούμε να  αναφέρουμε ότι μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε πολλές καταστάσεις που δημιουργούνται στις σχέσεις των παιδιών με άλλα παιδιά, με ενήλικες, με αντικείμενα, με δραστηριότητες, με προνόμια που δίνονται στα πλαίσια της οικογενειακής ζωής. Ο προσωρινός χωρισμός ενός παιδιού από το άλλο, του παιδιού από τον ενήλικα, από το αντικείμενο,  από τη δραστηριότητα, από ένα προνόμιο αποτελεί ένα παράδειγμα λογικής συνέπειας, όταν παρουσιάζονται αρνητικές συμπεριφορές στις σχέσεις αυτές.
-Μια άλλη μορφή λογικής συνέπειας είναι η μέθοδος του «θετικού διαλείμματος- παύσης (Time-out)».                                                                                                                                                                                                                                        
Είναι χρόνος και χώρος που δίνεται στο παιδί και στο γονιό, για να ηρεμήσουν και να επανέλθουν σε μια ισορροπία, για να μπορέσουν μετά να προσεγγίσουν το πρόβλημα. Είναι μια αποτελεσματική διαδικασία μάθησης και  μια  θετική εμπειρία, που ενδυναμώνει τα παιδιά να μάθουν αυτοέλεγχο, προωθώντας την αυτοεκτίμηση και την υπευθυνότητα.
-Για τα παιδιά κάτω των 3 χρόνων η μέθοδος αυτή είναι αποτελεσματική, όταν είναι και ο ενήλικας μαζί τους. Σε αυτή την ηλικία χρειάζεται κατανόηση της αναπτυξιακής πορείας του παιδιού και ίσως προέχουν άλλοι μέθοδοι πειθαρχίας, όπως συνεχής επίβλεψη, απόσπαση προσοχής από τα ερεθίσματα που προκαλούν τη μη αποδεκτή συμπεριφορά, επανακατεύθυνση της δραστηριότητας. (μετακίνηση με καλοσύνη και σταθερότητα από αυτό που κάνουν και καθοδήγηση σε δραστηριότητα που μπορούν να κάνουν).

5.  Κάνουμε  συναντήσεις οικογένειας.
-Οι τακτικές συναντήσεις της οικογένειας μπορεί να βοηθήσουν τους γονείς και το παιδί να οικοδομήσουν αίσθημα αμοιβαίου σεβασμού, εμπιστοσύνης, κατανόησης και αγάπης. Διδάσκουν στα παιδιά ότι έχουν αξία, ότι είναι ικανά μέλη της οικογένειας.
-Στις συναντήσεις αυτές που γίνονται σε τακτικό χρόνο, προγραμματισμένο από πριν, τα παιδιά ακόμα και της προσχολικής ηλικίας μπορούν να προσφέρουν θετικά σχόλια και εκτιμήσεις για το κάθε μέλος της οικογένειας, να βοηθήσουν στις λύσεις των προβλημάτων, να σχεδιάσουν την ψυχαγωγία της οικογένειας, να μάθουν να εκφράζουν τις ανάγκες τους και να παίρνουν βοήθεια με θετικό τρόπο.

Κλείνοντας…
Δεν έχουμε βέβαια εξαντλήσει τους τρόπους οικοδόμησης και εφαρμογής της θετικής πειθαρχίας. Δώσαμε μερικά στοιχεία, για να αποτελέσουν πηγή προβληματισμού και σκέψης γύρω από το θέμα των σχέσεων στην οικογένεια.
Οι ανταγωνιστικές σχέσεις μεταξύ των παιδιών και των γονιών θέλουν συστηματική δουλειά. Η αλλαγή τόσο η δική μας ως γονείς όσο και του παιδιού χρειάζεται χρόνο.  Όταν υπάρχει συνειδητοποίηση, ενεργό ενδιαφέρον και αγάπη μπορούμε να καθοδηγηθούμε και να καθοδηγήσουμε με τη σειρά τα παιδιά προς την κατεύθυνση της ωρίμανσης, της υπευθυνότητας  και της αυτονομίας.

Πηγη

Πέμπτη 25 Ιουλίου 2019

Ο σωστός χώρος μελέτης του παιδιού!


Αποτέλεσμα εικόνας για Ο σωστός χώρος μελέτης του παιδιού!
πηγη

Ο σωστός χώρος μελέτης του παιδιού!

Δημιουργήσετε τον κατάλληλο χώρο μελέτης!
Δεδομένου ότι στη χώρα μας ήδη από το νηπιαγωγείο ξεκινάει η πρώτη ‘δουλειά για το σπίτι’, καταλαβαίνουμε ότι είναι απαραίτητο για το παιδί να έχει τον χώρο του για να κάνει τα μαθήματά του. Δεν έχει σημασία αν έχετε μικρό ή μεγάλο χώρο, σημασία έχει να κατονομάσετε ένα σημείο ως ‘χώρο μελέτης’.
Τα μικρά παιδιά χρειάζονται χώρο και χρόνο αλλά και γονική επίβλεψη για να κάνουν τα μαθήματά τους. Αν βολεύει στο πρόγραμμά σας, δημιουργήστε μια γωνιά στο τραπέζι της κουζίνας ή της τραπεζαρίας όπου το παιδί θα κάνει τα μαθήματά του ενώ εσείς από δίπλα θα κάνετε κάτι άλλο.
Πώς να δημιουργήσετε καλές συνήθειες μελέτης για όλα τα σχολικά χρόνια!
Δώστε στο παιδί σας τον ‘έλεγχο’ της κατάστασης και ζητήστε του να σας βοηθήσει να ετοιμάσετε τη γωνιά μελέτης του. Αν έχετε στο μυαλό σας ένα μαονένιο γραφείο με περιστρεφόμενη διευθυντική καρέκλα και μου πείτε «μα δε χωράει στο δωμάτιό του», θα σας απαντήσω «και καλά κάνει!». Το ζήτημα εδώ δεν είναι να αγοράσετε το μεγαλύτερο/καλύτερο/πιο σύνθετο/πιο ακριβό γραφείο, αλλά να φτιάξετε μια γωνιά μελέτης που το παιδί θα τη νιώθει δική του και θα κάνει την όλη διαδικασία λίγο πιο όμορφη.
Ρωτήστε το παιδί τι χρώμα γραφείο θέλει (έχω δει στην αγορά κάτι μικρούτσικα, φθηνά, όμορφα και λειτουργικά γραφεία που τα ζήλεψα!), αν θέλει ένα υποπόδιο (για να μην κρέμονται τα πόδια του από την καρέκλα), αν επιθυμεί ένα μαξιλαράκι, κλπ. Δίνοντας στο παιδί αυτή τη μικρή δύναμη στις αποφάσεις του, ουσιαστικά το βοηθάτε να αυξήσει την επιθυμία του να ασχοληθεί με τη μελέτη.
Αποτέλεσμα εικόνας για Ο σωστός χώρος μελέτης του παιδιού!
πηγη

Οργανώστε τις σχολικές προμήθειες!
Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο όταν το παιδί ξεκινάει ορεξάτο να κάνει τα μαθήματά του και ανακαλύπτει ότι δεν έχει μολύβι, η γόμα του έχει χαθεί, η ξύστρα του είναι εξαφανισμένη… Μέχρι να βρει όλα όσα χρειάζεται για να κάνει τις ασκήσεις του… πάει! Πέταξε το πουλάκι! Έχει περάσει η ώρα και το παιδί έχει εκνευριστεί, έχει βαρεθεί, δε βλέπει κανένα αποτέλεσμα και η αρχική του προθυμία να κάνει τα μαθήματά του εξανεμίζεται. Φροντίστε να αγοράσετε όμορφα κουτιά (ή να διακοσμήσει το παιδί δικό του κουτί παπουτσιών) και να φυλάξετε εκεί μαρκαδόρους, ξυλομπογιές, μολύβια, και άλλα απαραίτητα.
Κλείστε την τηλεόραση!
Ξέρω, πολλά παιδιά επιμένουν ότι η τηλεόραση δεν τα ενοχλεί, αλλά επίσης επιμένουν ότι ο Αι-Βασίλης υπάρχει! Ο κανόνας της κλειστής τηλεόρασης ισχύει όμως και για εσάς! Διατηρήστε ησυχία.
Ο καλός φωτισμός είναι σημαντικός! Στο κρυφό σχολειό μελετούσαν στο φως των κεριών, αλλά η μέθοδος αυτή δεν έχει πέραση στις μέρες μας. Θυμηθείτε ότι προτιμότερο είναι το φυσικό φως, αλλά όταν αυτό δεν υπάρχει, ένα δυνατό πορτατίφ (κατά προτίμηση στην αριστερή πάνω πλευρά της επιφάνειας του γραφείου ενός παιδιού που γράφει με το δεξί χέρι, ώστε να μην πέφτει πάνω στο βιβλίο ή τετράδιο σκιά) κάνει πολύ καλή δουλειά.
Σχετική εικόνα
πηγη

Τακτοποιήστε την επιφάνεια του γραφείου και τα συρτάρια του!
Η συγκέντρωση και η προσοχή αυξάνονται όταν ο περιβάλλον χώρος είναι καθαρός, τακτικός και οργανωμένος.
Δώστε στο παιδί χρόνο ξεκούρασης. Τα περισσότερα παιδιά πιέζονται από διάφορες υποχρεώσεις (ξένες γλώσσες, εξωσχολικά, αθλητικά, κλπ) αλλά και από ωραία πράγματα (παιχνίδι με φίλους, εξόδους με φίλους, κλπ) με αποτέλεσμα να αισθάνονται ότι διαρκώς τρέχουν και δε φτάνουν. Ειδικά στις πρώτες τάξεις του δημοτικού είναι απαραίτητο να αφήνετε άφθονο χρόνο μεταξύ δραστηριοτήτων, καθώς και χρόνο ξεκούρασης, ώστε το παιδί να είναι ήρεμο και ξεκούραστο.
Δώστε στο παιδί σας ένα ‘φιλαράκι μελέτης’.
Αν έχει μεγαλύτερα αδέρφια, ζητήστε τους να κάνουν τα μαθήματά τους μαζί. Αν δεν υπάρχει αυτή η δυνατότητα, δώστε στο παιδί σας ένα αγαπημένο αρκουδάκι ή άλλο ζωάκι να του κάνει παρέα την ώρα της μελέτης!
Επιλέξτε να κάνετε κι εσείς κάτι ‘σχολικό’ την ώρα μελέτης του παιδιού σας…
Μπορείτε να διαβάσετε ένα βιβλίο, περιοδικό, να γράψετε τη λίστα με τα ψώνια, ή να κάνετε κάποια ανάλογη δουλειά, παρέα με το παιδί σας.
Αφήστε έναν βαθμό επιλογής στο παιδί σας!
Μην επιμένετε να κάνει τα πράγματα με το δικό σας τρόπο. Αφουγκραστείτε τις ανάγκες και τις επιθυμίες του παιδιού σας, δώστε του χρόνο και κατανόηση. Αν λοιπόν το μικρό παιδί σας ζητήσει μια φορά να κάνει τα μαθήματά του ξαπλωμένο μπρούμυτα στο πάτωμα, αφήστε το. Δώστε του την επιλογή αν θα κάνει τα ελληνικά ή τα μαθηματικά πρώτα. Με αυτό τον τρόπο εξομαλύνετε τη διαδικασία της μελέτης και σταδιακά διδάσκετε στο παιδί σας ότι αυτό είναι το καθήκον του.
Να τι θα πετύχετε!
Δημιουργώντας έναν όμορφο και ήσυχο χώρο μελέτης ήδη από μικρή ηλικία, αφήνοντας στο παιδί κάποιες επιλογές για το πώς θα κάνει τα μαθήματά του, το βοηθάτε να αναπτύξει καλές συνήθειες που θα το συνοδεύουν σε όλη τη σχολική του ζωή. Ο σωστός χώρος μελέτης μαζί με καλές συνήθειες μελέτης βοηθάνε το παιδί να νιώθει σίγουρο για τον εαυτό του και τις ικανότητές του και τονώνουν τη σχολική αυτοπεποίθησή του!

Πηγη

 

Τρίτη 23 Ιουλίου 2019

Νικήστε το θυμό του παιδιού με έξυπνα παιχνίδια!


Αποτέλεσμα εικόνας για τεχνικές διαχείρισης θυμού για παιδιά
πηγη

Ο στόχος των τεχνικών αυτών είναι να εκφορτιστεί η επιθετικότητα και να εξασκηθεί το παιδί σε λογικές μεθόδους με τη βοήθεια των οποίων θα μπορούν να διαχειρίζονται τα έντονα και αρνητικά συναισθήματά τους.
Κάθε οικογένεια ή ομάδα πρέπει να έχει ένα «Κουτί Θυμού» μέσα στο οποίο θα υπάρχουν ένα μαξιλάρι, μία εφημερίδα, πλαστελίνη ή μια πετσέτα.

Αποτέλεσμα εικόνας για τεχνικές διαχείρισης θυμού για παιδιά
πηγη

Χαλαρωτικό Διάλειμμα
Τα παιδιά που βρίσκονται εκτός εαυτού εξαιτίας του θυμού τους είναι εξαιρετικά βοηθητικό να τα μεταφέρετε σε ένα άλλο δωμάτιο για δύο ή τρία λεπτά, όπου δεν έχουν τη δυνατότητα να κάνουν κακό στον εαυτό τους ή σε όσους βρίσκονται γύρω τους.
Μείνετε μαζί με το παιδί και, αν είναι εφικτό, αγκαλιάστε το και με πολύ ήρεμη φωνή προσπαθήστε να του εξηγήσετε πως καταλαβαίνετε την οργή του και πως σίγουρα θα μπορέσετε να βρείτε μία λύση. Η αντίδρασή σας αυτή είναι πιθανό να λειτουργήσει ως γέφυρα για μία άλλη άσκηση θυμού ή ως μέσο για να επιστρέψετε στην οικογένεια ή στην υπόλοιπη ομάδα.

Μαξιλάρι Θυμού
Ένα σκληρό μαξιλάρι είναι ένα αντικείμενο πολύ χρήσιμο πάνω στο οποίο ένα παιδί μπορεί να διοχετεύσει το θυμό του. Μπορεί να το χτυπήσει, να το ζουλήξει, να το βρίσει ή να τον φωνάξει, να το πετάξει στον τοίχο ή να χοροπηδήσει πάνω του μέχρι που να νιώσει καλύτερα. Μετά από αυτό μπορεί να το χρησιμοποιήσει για να κουλουριαστεί πάνω του και να χαλαρώσει.

Μπάλα Θυμού
Μία εφημερίδα μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως ραβδί που εκτοξεύει φως. Μπορεί, επίσης, κανείς να τη σκίσει, να την κομματιάσει, να την τσαλακώσει κάνοντας θόρυβο, να την πατήσει ή να την κάνει κουβάρι, μέχρι που να σχηματιστεί μία μικρή μπάλα, μία «μπάλα θυμού» που κανείς μπορεί να την πετάξει όπου θέλει χωρίς να προκαλέσει καμία ζημιά, έστω κι αν κατά λάθος χτυπήσει κάποιον στο πρόσωπο.
Στα πλαίσια μίας ομάδας η δραστηριότητα αυτή μπορεί να οδηγήσει ακόμη και σε πόλεμο με μπάλες από εφημερίδες, κάτι το οποίο, με τη σειρά του, είναι πιθανό να εξελιχθεί σε παιχνίδι με κανόνες, αφού πρώτα τα παιδιά εξασκηθούν σε ένα συγκεκριμένο στόχο: κάποιο συγκεκριμένο σημείο του τοίχου ή ένα κουτί από παιχνίδι στο πάτωμα ή κάποιο ελαφρύ αντικείμενο που βρίσκεται πάνω στο τραπέζι. Μέχρι η δραστηριότητα αυτή να λάβει τέλος, η οργή των παιδιών έχει συνήθως ξεθυμάνει.
temper-tantrums-toddlers-parenting-tips-yelling-at-kids

Το Άγριο Λιοντάρι
Τα παιχνίδια ρόλων ταιριάζουν πάρα πολύ σε παιδιά μικρότερης ηλικίας. Το παιδί υποδύεται ένα θυμωμένο άγριο λιοντάρι. Το λιοντάρι μπορεί να τρέξει γύρω γύρω και από τοίχο σε τοίχο, να πηδήξει πάνω στον καναπέ, να συρθεί και φυσικά, να βρυχηθεί, να μουγκρίσει, να δείξει τα γαμψά του νύχια και τα κοφτερά του δόντια. Ο μόνος όρος του παιχνιδιού αυτού είναι κανείς από όσους βρίσκονται γύρω του να μην υποστεί την επιθετικότητα του λιονταριού.

Ο Οργισμένος Πύραυλος
Και η άσκηση αυτή μπορεί να γίνει είτε με ένα παιδί είτε με ομάδα. Σε μία έντονη κατάσταση θυμού και οργής, ο κηδεμόνας (ή ο εκπαιδευτικός) ζητά από τα παιδιά να χτυπήσουν τους μηρούς τους, όλο και πιο δυνατά κάθε φορά, και την ίδια στιγμή να χτυπούν τα πόδια τους στο πάτωμα με όση περισσότερη δύναμη μπορούν. Με τον τρόπο αυτό ο πύραυλος ετοιμάζεται για να απογειωθεί. Όταν πια είναι έτοιμος να απογειωθεί, τα παιδιά σηκώνουν τα χέρια τους όσο πιο ψηλά μπορούν, και με δυνατή φωνή στέλνουν τον πύραυλο στο διάστημα. Τις περισσότερες φορές ο θυμός και η οργή τους απογειώνονται μαζί με τον πύραυλό τους.

Η Κουβέρτα που τα Αφήνει Όλα Έξω
Η κουβέρτα που τα αφήνει όλα έξω μπορεί να λειτουργήσει ως μέσο ώστε μία οικογένεια ή μία ομάδα να απελευθερώσει την ένταση που πιθανόν την έχει καταβάλει.
Όλοι εκτός από το άτομο εκείνο που ηγείται της ομάδας ή τον κηδεμόνα (ή τον εκπαιδευτικό), κάθονται στο πάτωμα σχηματίζοντας κύκλο με τα πόδια τους απλωμένα μπροστά. Χρησιμοποιώντας μία κουβέρτα (σεντόνι, τραπεζομάντιλο ή παλιά κουρτίνα) τα παιδιά καλύπτουν τα πόδια τους, ενώ την ίδια στιγμή κρατούν, καθένα από το σημείο στο οποίο βρίσκεται, την κουβέρτα σφιχτά με τα χέρια του. Ο κηδεμόνας (ή ο εκπαιδευτικός) δίνει το σήμα και όλα τα παιδιά κρύβουν το κεφάλι τους κάτω από την κουβέρτα. Αμέσως μετά δίνει δεύτερο σήμα και όλα τα παιδιά είναι ελεύθερα να «εκφραστούν» κάτω από την κουβέρτα με φωνές, κραυγές, βρισιές ή οποιαδήποτε επιφωνήματα και φράσεις! Αυτό μπορεί να επαναληφθεί αρκετές φορές, ενώ μπορεί να συμμετέχει ακόμη και αυτός που ηγείται της ομάδας ή ο κηδεμόνας (ή ο εκπαιδευτικός). Όλα όσα λέγονται κάτω από την κουβέρτα παραμένουν μυστικά.

Διαβάστε περισσότερα
Πηγη

Παρασκευή 19 Ιουλίου 2019

'Οταν τα δίχρονα Αντιδρούν...Τι είναι τα terrible twos;


Αποτέλεσμα εικόνας για TERRIBLE TWOS
πηγη

Όταν τα δίχρονα Αντιδρούν...

Τι είναι τα terrible twos;

Οδεύετε στο ταμείο του σουπερμάρκετ με το καρότσι γεμάτο ως πάνω και το παιδί σας καθιστό μπροστά. Άξαφνα, περνώντας από το ράφι με τις καραμέλες και τις σοκολάτες, το δίχρονο αγγελούδι σας –κατά τα άλλα– μεταμορφώνεται σε «μωρό της Ρόζμαρι», ουρλιάζει, χτυπιέται υστερικά και νιώθετε τα βλέμματα ΟΛΩΝ καρφωμένα πάνω σας. Αυτά είναι τα Terrible Twos. Εκρήξεις θυμού εξ απαλών ονύχων. Πώς θα βγείτε όλοι αλώβητοι όταν ο μικρός Βεζούβιος δίνει ρεσιτάλ νεύρων και υστερίας;

Γκρίνια κατά συρροή που σας σπάει τα νεύρα, διαπεραστικές τσιρίδες, κλoτσιές και χτυπήματα στο πάτωμα σαν χταπόδι, παρατεταμένο κράτημα της αναπνοής σε ένδειξη διαμαρτυρίας, γιατί δεν του γίνεται εδώ και τώρα το χατίρι είναι μερικές μόνο από τις εκδηλώσεις των εκρήξεων θυμού που δύσκολα θα αποφύγετε αν το πιτσιρίκι σας βρίσκεται στην κρίσιμη ηλικία μεταξύ 18-36 μηνών. Είναι η εποχή που οι μπόμπιρες πασχίζουν να κατακτήσουν τον απέραντο κόσμο που τους περιτριγυρίζει χωρίς να έχουν ακόμα όλα τα εφόδια. Καταλαβαίνουν πολύ περισσότερα από αυτά που μπορούν να πουν, θέλουν, αλλά δεν καταφέρνουν να κάνουν πάντα το δικό τους, χάνουν τον έλεγχο και ξεσπούν σε εκρήξεις θυμού.
«Ακόμα και τα πιο καλόβολα παιδιά αυτής της ηλικίας εκεί γύρω στα ‘‘τρομερά’’ δύο μπορεί να έχουν περιστασιακά ένα τέτοιο ξέσπασμα, το οποίο είναι μέρος της ανάπτυξης του παιδιού και δεν πρέπει να το αντιμετωπίζουμε ως κάτι καταστροφικό, αλλά ως ευκαιρία να εδραιώσουμε καλύτερη επικοινωνία με το παιδί», σύμφωνα με τον καθηγητή ψυχιατρικής του Πανεπιστημίου του Κολοράντο, δρα Ουίλιαμ Σομπέσκι, επιμελητή στο Παιδιατρικό Νοσοκομείο του Ντένβερ.
Αποτέλεσμα εικόνας για TERRIBLE TWOS
πηγη
Φάση είναι, θα περάσει
Σύμφωνα με έρευνα επιστημόνων του Παιδιατρικού Νοσοκομείου της Ουάσινγκτον, το ποσοστό των παιδιών που έχουν εκρήξεις θυμού σε ηλικία 18-24 μηνών είναι 87%, 91% σε ηλικία 30-36 μηνών ενώ στην ηλικία 42-48 μηνών το ποσοστό πέφτει στο 59%: «Οι εκρήξεις θυμού ελαττώνονται καθώς τα παιδιά αναπτύσσουν πιο αποτελεσματικούς τρόπους για να διαχειρίζονται τα δυσάρεστα συναισθήματα και καταφέρνουν να εκφράζουν τις επιθυμίες και τις ανάγκες τους αρτιότερα με τον λόγο. Εντούτοις, οι εκρήξεις θυμού μπορεί να συνεχιστούν ακόμα και κατά την ενήλικη ζωή αν το παιδί μάθει να τις χρησιμοποιεί ως εργαλείο για να πατάει τα ‘‘κουμπιά’’ σας και να πετυχαίνει αυτό που θέλει».
Αποτέλεσμα εικόνας για TERRIBLE TWOS
πηγη
Tα Terrible Twos και πώς να τα αντιμετωπίσετε
Ομάδα παιδοψυχιάτρων και παιδονευρολόγων από τα Πανεπιστήμια του Κονέκτικατ και της Μινεσότα μελέτησαν ενδελεχώς 1.300 διαφορετικές φωνητικές εκφράσεις παιδιών ηλικίας 2-3 ετών (στριγκλιές, ουρλιαχτά κ.ά.) σε φάση έκρηξης θυμού. Οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι η καλύτερη δυνατή αντίδραση του γονιού είναι: «Τίποτα! Μην κάνετε απολύτως τίποτα. Περιμένετε να καταλαγιάσουν τα δυνατά συναισθήματα που προκάλεσαν την έκρηξη –κυρίως θυμός και λύπη– και ύστερα μιλήστε στο παιδί. Αντιμετωπίστε δηλαδή την έκρηξη θυμού σαν ένα φυσικό φαινόμενο που περιμένετε να περάσει, όπως μια καταιγίδα».
  • Κρατήστε την ψυχραιμία σας: Με όσο πιο απαλή και συγκροτημένη φωνή, πείτε του: «Ξέρω ότι έχεις ταραχτεί, αλλά είναι ώρα να ηρεμήσεις». Διατηρήστε τον αυτοέλεγχό σας γιατί, αν το παιδί σας καταλάβει ότι το «κόλπο» πιάνει, θα αρχίσει να φωνάζει πιο δυνατά. Κρατήστε το για λίγο στην αγκαλιά σας και τελικά θα ηρεμήσει, είναι και το ίδιο φοβισμένο από την ένταση του θυμού του.
  • Απομακρύνετε τον ταραξία από το κέντρο της προσοχής: Βουτήξτε τον δηλαδή αποφασιστικά και οδηγήστε τον σηκωτό στο αυτοκίνητο / πάρκινγκ /τουαλέτα, κάπου τέλος πάντων όπου δεν υπάρχουν θεατές και άρα η «παράστασή» του χάνει το νόημά της. Αν η σκηνή γίνει στο σαλόνι του σπιτιού σας μπροστά σε μια ντουζίνα προσκεκλημένους, στείλτε τον μικρό Βεζούβιο στο δωμάτιό του μέχρι να ηρεμήσουν τα πνεύματα.
  • Βγάλτε από το μυαλό σας ότι όλοι γύρω σας έχουν βαλθεί να σας κριτικάρουν και να σας βαθμολογήσουν ως γονιό: Αγνοήστε τους θεατές της σκηνής και επικεντρωθείτε στον μικρό πρωταγωνιστή. Σύμφωνοι, μερικοί όντως έχουν «καρφωθεί» πάνω σας, οι περισσότεροι όμως θα εκτιμήσουν θετικά μια αποφασιστική αντίδρασή σας.
  • Μην το παίρνετε προσωπικά: Οι εκρήξεις θυμού είναι απόρροια της πορείας ανάπτυξης και του ταμπεραμέντου του παιδιού σας και όχι της ανατροφής που του δίνετε.
  • Μην καταφύγετε σε φωνές και, προπαντός, όχι βία: Ακόμα και η παραμικρή ξυλιά στον ποπό στέλνει μήνυμα στο παιδί ότι οι ανθρώπινες σχέσεις καθορίζονται από τον νόμο του ισχυροτέρου, καθώς και ότι η χρήση βίας είναι θεμιτή.
  • Πείτε εσείς αυτό που το παιδί θέλει να εκφράσει με λόγια, αλλά συνήθως δεν μπορεί: «Είσαι θυμωμένος γιατί η μαμά δεν σου αγοράζει τη σοκολάτα». Θα βοηθήσετε στην εκτόνωση της κατάστασης.
Για να προλάβετε το «κακό» των terrible twos
Μολονότι οι εκρήξεις θυμού έρχονται συνήθως από το πουθενά και χωρίς καμία προειδοποίηση, με λίγη προσοχή μπορείτε να μάθετε να «διαβάζετε» τα πρώτα συμπτώματα και να προλαβαίνετε τις θυελλώδεις συνέπειες:
  • Η κούραση και η πείνα αποτελούν πρόσφορο έδαφος για εκρήξεις θυμού: Αν πρέπει, λοιπόν, να πάτε μαζί στο σουπερμάρκετ, προτιμήστε πρωινές ώρες, όταν το πιτσιρίκι σας είναι χορτασμένο και δεν πεινάει ή νυστάζει.
  • Τηρήστε αυστηρά τη ρουτίνα στα γεύματα και στην ώρα ύπνου του παιδιού: Αποφύγετε τις παρατεταμένες εξόδους, τα καθυστερημένα γεύματα και τα ξενύχτια που μπορεί να του δώσουν στα νεύρα!
  • Μη «δωροδοκήσετε» το παιδί σας π.χ. με μια σοκολάτα για να σταματήσει τη σκηνή: Την επόμενη φορά, θα επανέλθει δριμύτερο για να πετύχει αυτό που θέλει.
  • Μείνετε σταθερή και ανυποχώρητη απέναντι στο «θηριάκι» σας, αλλά μάθετε να διαλέγετε τις μάχες σας και βάλτε προτεραιότητα στα «όχι» σας: Το να καθίσει δεμένος στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου είναι αδιαπραγμάτευτο κι ας χαλάσει τον κόσμο, αλλά δεν αξίζει τον κόπο να φτάσετε στα άκρα επειδή επιμένει να βάλει καφέ μπλουζάκι με το μπλε παντελόνι αντί για το κόκκινο που του πάει καλύτερα.
Θυμός και πάχος
Νεότερη έρευνα Αμερικανών επιστημόνων του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ έθεσε επί 9 χρόνια στο μικροσκόπιο το φαινόμενο των temper tantrums, δηλαδή των εκρήξεων θυμού παιδιών ηλικίας 1 έως 3 ετών, για να διαπιστώσει συσχετισμό τους με τον αυξημένο κίνδυνο παχυσαρκίας. Ο επικεφαλής της έρευνας, δρ Στούαρντ Άγκρας, καθηγητής ψυχολογίας και παιδικής συμπεριφοράς, και η ομάδα του παρακολούθησαν 150 παιδιά από τη γέννηση έως την ηλικία των 9 ετών και διαπίστωσαν ότι δύο παράγοντες παίζουν καθοριστικό ρόλο για το αν ένα παιδί γίνει υπέρβαρο ή όχι: αν οι γονείς είναι υπέρβαροι και εάν το παιδί αντιδρά με ξεσπάσματα θυμού την ώρα του φαγητού όταν είναι σε ηλικία 2-5 ετών. «Πολλοί γονείς χρησιμοποιούν την τροφή ως μέσο για να δωροδοκήσουν και να καλμάρουν ένα κακότροπο παιδί, πράγμα που όχι μόνο δεν ωφελεί, αλλά κάνει τα πράγματα χειρότερα», υπογραμμίζει ο ερευνητής.

Πηγη

 

Τρίτη 16 Ιουλίου 2019

Βοηθήστε το παιδί με αυτισμό να έχει ομαλές μεταβάσεις


Βοηθήστε το παιδί με αυτισμό να έχει ομαλές μεταβάσεις

πηγη
Καθημερινά στο σπίτι, στη δουλειά, στο σχολείο μεταβαίνουμε από τη μία δραστηριότητα στην άλλη, χωρίς οι περισσότεροι από εμάς να δυσκολευόμαστε. Οι μεταβάσεις είναι μία φυσική διαδικασία, που γίνεται τις περισσότερες φορές ασυνείδητα μόλις τελειώσουμε μία δραστηριότητα ή μόλις έρθει η ώρα να πάμε σε μία επόμενη, άσχετα αν έχουμε ολοκληρώσει την προηγούμενη.
Η ευκολία αυτή δεν είναι αυτονόητη για τα άτομα με αυτισμό. Λόγω των δυσκολιών τους και της επιθυμίας τους για ένα όσο γίνεται πιο προβλέψιμο περιβάλλον, τα άτομα αυτής της ομάδας, δυσκολεύονται στην μετάβαση από μία δραστηριότητα, σε μία άλλη ή από ένα μέρος, σε ένα άλλο.
Υπάρχουν πολλές τεχνικές και στρατηγικές που χρησιμοποιούμε για να βοηθήσουμε τα άτομα με αυτισμό με τις μεταβάσεις τους, δημιουργώντας σε κάθε περίπτωση, πιο προβλέψιμες καταστάσεις και πιο ασφαλή περιβάλλοντα. Παρουσιάζουμε παρακάτω κάποιες τεχνικές, τι οποίες μπορείτε να χρησιμοποιήσετε αυτούσιες ή να τις προσαρμόσετε, ώστε να έχουν νόημα και αποτέλεσμα στο δικό σας το παιδί.
Βοήθεια με βίντεο:
Βιντεοσκοπήστε μια συγκεκριμένη ρουτίνα ή ένα νέο μέρος το οποίο θα επισκεφθείτε σύντομα. Παράλληλα με την εικόνα, δώστε μέσα στο βίντεο μικρές οδηγίες ή διευκρινήσεις. Δείτε το βίντεο πολλές φορές με το παιδί σας, πριν αρχίσετε την προσπάθεια για να μάθει την νέα ρουτίνα ή πριν πάτε στο νέο μέρος.
Παράδειγμα: Την επόμενη εβδομάδα έχετε κλείσει ραντεβού με τον οδοντίατρο. Βιντεοσκοπήστε μέρος της διαδρομής, που θα παρκάρετε, το ιατρείο απ’ έξω, τον χώρο αναμονής, τον γιατρό τον ίδιο και το ιατρείο μέσα, εκεί που θα βρίσκεται το παιδί. Το βίντεο δεν χρειάζεται να διαρκεί παραπάνω από 5 λεπτά.
Βοήθεια με τυπωμένες εικόνες:
Εκτυπώστε, ζωγραφίστε ή βρείτε εικόνες οι οποίες θα ανταποκρίνονται στην δραστηριότητα που θέλετε να μάθει το παιδί σας. Οι κοινωνικές ιστορίες είναι παράδειγμα μιας τέτοιας βοήθειας.
Στο παραπάνω παράδειγμα με τον οδοντίατρο: Εκτυπώστε μία ακολουθία εικόνων ή φωτογραφήστε τα βασικά μέρη της επίσκεψης και φτιάξτε μία ιστορία, την οποία θα επικοινωνήσετε με το παιδί σας αρκετές φορές πριν την ημέρα της επίσκεψης.
Βοήθεια με χρονόμετρο:
Χρησιμοποιείστε σε εμφανές σημείο ένα χρονόμετρο το οποίο θα δείχνει το εναπομείναντα χρόνο για να ολοκληρωθεί μία δραστηριότητα και να αρχίσει μία άλλη.
Παράδειγμα: Στην μελέτη του παιδιού σας, για να το βοηθήσετε να μείνει όσο γίνεται πιο συγκεντρωμένο γίνεται, χρησιμοποιήστε ένα χρονόμετρο με αντίστροφη μέτρηση ή με οπτικό ερέθισμα (να είναι κόκκινος ο χρόνος που απομένει, δηλαδή το κόκκινο χρώμα να μειώνεται, όσο πλησιάζει το τέλος της δραστηριότητας). Δείξτε ή πείτε του ότι θα κάνει διάλειμμα μόλις όλο το ρολόι γίνει άσπρο. Αυξήστε ή μειώστε τον χρόνο, ανάλογα με τις δυνατότητες του παιδιού ή ανάλογα σε ποιο στάδιο της εκπαίδευσης βρίσκεται (αρχή, μέση ή τέλος).
Βοήθεια με οπτική αντίστροφη μέτρηση:
Δημιουργήστε καρτέλες με ξεχωριστά χρώματα ή με ευδιάκριτα νούμερα ή γράμματα σε σειρά και αφαιρείτε μία καρτέλα, ανάλογα με το κατά πόσο πλησιάζει ο χρόνος για να αλλάξει το παιδί μια δραστηριότητα ή να γίνει κάτι νέο. Την στρατηγική αυτή την χρησιμοποιούμε συνήθως όταν το χρονοδιάγραμμα δεν είναι τόσο καθορισμένο.
Παράδειγμα: Περιμένετε φίλους το απόγευμα στο σπίτι σας στις 18:00. Σας καλούν εγκαίρως και σας λένε ότι πιθανόν να αργήσουν λίγο, αλλά δεν γνωρίζουν πόσο. Όταν ξεκινούν οι φίλοι σας για το σπίτι τους, ζητήστε να σας κάνουν μία αναπάντητη ή να σας πάρουν τηλέφωνο. Αφαιρέστε το νούμερο 5 από την ακολουθία των αριθμών στον πίνακα ή την καρτέλα που έχετε φτιάξει για το παιδί σας. Ζητήστε να σας ειδοποιήσουν όταν πλησιάζουν και θέλουν περίπου 5 λεπτά ακόμα και αφαιρέστε το νούμερο 4. Μόλις παρκάρουν αφαιρέστε το νούμερο 3 και λίγα δευτερόλεπτα μετά το νούμερο 2 και μόλις χτυπήσει το κουδούνι το νούμερο 1.
Αποτέλεσμα εικόνας για αυτισμος ομαλη μεταβαση
πηγη

Βοήθεια με κάρτες “πρώτα/μετά”:
Κατά τη διάρκεια μίας δραστηριότητας, οι κάρτες αυτές μπορούν να βοηθήσουν το παιδί να καταλάβει αμέσως μετά τί ακολουθεί, ώστε να μειωθεί το σχετικό άγχος και φυσικά να ολοκληρώσει την δραστηριότητα που κάνει εκείνη τη στιγμή. Οι έρευνες και η εμπειρία έχουν δείξει ότι αυτή η τεχνική, μπορεί να μειώσει το άγχος του παιδιού και να το κάνει πιο συνεργάσιμο κατά τη διάρκεια της λιγότερο επιθυμητής δραστηριότητας.
Παράδειγμα: Σε ένα παιδί δεν αρέσει η ώρα του μπάνιου, αλλά αμέσως μετά του αρέσει πολύ που κάθεται στον υπολογιστή του και παίζει το αγαπημένο του παιχνίδι. Μέσα στο μπάνιο, έχετε σε ένα εμφανές σημείο δύο κάρτες που θα δείχνουν το μπάνιο και τον υπολογιστή και γράψτε από πάνω το πρώτα και μετά αντίστοιχα.
Βοήθεια με οπτικά “συνθήματα”:
Κατά τη διάρκεια μίας δραστηριότητας δείξτε στο παιδί τί ακολουθεί αμέσως μετά, μέσα από κάρτες με εικόνες που έχετε εκτυπώσει, ζωγραφίσει ή φωτογραφίσει.
Παράδειγμα: Στον παιδότοπο, καθώς το παιδί παίζει, φτάνει το φαγητό που έχετε παραγγέλλει. Πλησιάστε το και δώστε του μία κάρτα με φαγητό, ώστε να καταλάβει ότι τώρα πρέπει να αφήσει το παιχνίδι ή την δραστηριότητά του με τα άλλα παιδιά και να έρθει μαζί σας στο τραπέζι για να φάει.
Βοήθεια με λεκτικά “συνθήματα”:
Ειδοποιήστε το παιδί σας, εφόσον έχει κατακτήσει τις απαραίτητες δεξιότητες και γνώσεις για την δραστηριότητα που θα ακολουθήσει, απλά λέγοντάς την. Ο χρόνος μεταξύ του συνθήματος και της έναρξης της νέας δραστηριότητας εξαρτάται αποκλειστικά από το παιδί και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του. Τα λεκτικά συνθήματα μπορούν να συνδυαστούν με σχεδόν όλα τα οπτικά και να κάνουν τις μεταβάσεις πιο ομαλές, αφού υπάρχουν δύο ειδών συνθήματα.
Παράδειγμα: Το παιδί σας είναι στο σαλόνι σας και βλέπει το αγαπημένο του DVD με τραγούδια στην τηλεόραση. Πλησιάστε το και πείτε του “Σε δύο λεπτά θα αρχίσουμε τα μαθήματα”.
Βοήθεια με κουτί “τέλος” ή “αργότερα”:
Φτιάξτε κουτιά με την ένδειξη “τέλος” ή “αργότερα”, μέσα στο δωμάτιο και βάλτε τα υλικά μία δραστηριότητας στο αντίστοιχο κουτί, ανάλογα με την ένδειξη.
Παράδειγμα: Μόλις το παιδί σας τελειώσει την μελέτη του στα μαθηματικά, πείτε του να βάλει ή βάλτε μαζί του, όλα τα τετράδια και τα υλικά που χρησιμοποιήσατε μέσα στο κουτί “τέλος”. Έτσι θα καταλάβει ότι είναι ώρα για νέο μάθημα, ή για το διάλλειμά του ή για οτιδήποτε άλλο έχετε ορίσει. Επίσης βάλτε το χειριστήριο του κονσόλας παιχνιδιών του, στο κουτί “αργότερα” για να καταλάβει ότι μπορεί να επιστρέψει στην αγαπημένη του δραστηριότητα πιο μετά.
Σχετική εικόνα
πηγη

Βοήθεια με μουσική ή τραγούδι ή ήχο:
Δημιουργείστε ένα μικρό τραγούδι ή βρείτε μία μουσική που να αρέσει στο παιδί ή κάποιον ήχο που δεν του προκαλεί εκνευρισμό και αναπαράγετε το ερέθισμα, πριν την μετάβαση σε μία διαφορετική δραστηριότητα. Έτσι θα συνδυάσει τον συγκεκριμένο ήχο, τραγούδι ή μουσική με το γεγονός ότι πρέπει να ετοιμαστεί να μεταβεί στην επόμενη δραστηριότητα.
Παράδειγμα: Σε ένα πάρτι και ενώ το παιδί σας παίζει με τους φίλους του, πλησιάστε το και τραγουδήστε του σιγανά το συνθηματικό σας. Καταλαβαίνει έτσι ότι είναι ώρα να χαιρετίσει τους φίλους του, να φορέσει το μπουφάν του και να φύγει από το πάρτι.
Γενικά προσπαθήστε να κρατάτε μία συγκεκριμένη ρουτίνα για το παιδί σας. Αυτό βοηθάει όλα τα άτομα μέσα στο φάσμα του αυτισμού, μειώνοντας το άγχος τους, ενώ ενισχύει παράλληλα και την ανάγκη τους για προβλεψιμότητα στο περιβάλλον τους και τις δραστηριότητές τους. Οργανώστε την ρουτίνα του, σε ακολουθία δραστηριοτήτων που θα πηγαίνει από αυτή που του αρέσει λιγότερο, σε αυτή που αγαπάει περισσότερο και τέλος σε μία ουδέτερη. Αν η ρουτίνα σας χρειαστεί να αλλάξει, χρησιμοποιήστε μία από τις παραπάνω τεχνικές, προσαρμοσμένη στις ανάγκες του παιδιού σας για να το βοηθήστε να χειριστεί την νέα κατάσταση καλύτερα.
Μείνετε τέλος ανοικτοί σε νέες προτάσεις και αφήστε την φαντασία σας να δημιουργήσει νέες τεχνικές και τρόπους για να βοηθήστε το παιδί σας να διαχειριστεί καλύτερα τις καθημερινές αλλαγές δραστηριοτήτων, μέσα σε όλα τα πλαίσια. Να θυμάστε σε κάθε βήμα σας, την ιδιαίτερη προσωπικότητα του δικού σας παιδιού, τα ιδιαίτερα ενδιαφέροντά του και τον ιδιαίτερο τρόπο του, να μαθαίνει και να αφομοιώσει νέες πληροφορίες.

Πηγη

 

Κυριακή 14 Ιουλίου 2019

Tantrum | Του ζητάτε να ηρεμήσει, αλλά αυτή η κρίση είναι ο τρόπος που έχει το παιδί για να ηρεμήσει


Αποτέλεσμα εικόνας για tantrum child
πηγη

Tantrum | Του ζητάτε να ηρεμήσει, αλλά αυτή η κρίση είναι ο τρόπος που έχει το παιδί για να ηρεμήσει

 

Το νευρικό σύστημα του παιδιού, όταν υπερφορτίζεται, αποφορτίζει τις εντάσεις με την αντίδραση που ονομάζεται tantrum.
Του ζητάτε να ηρεμήσει, αλλά αυτή η κρίση είναι ο τρόπος που έχει το παιδί για να ηρεμήσει.
Αμέσως μετά μπορεί το παιδί να είναι χαμογελαστό και ήρεμο, εκπλήσσοντας το γονέα που θεωρεί ότι όλο αυτό ήταν ένα θέατρο.

Η εναλλακτική «να αντιδράσω ή να μην αντιδράσω» είναι παγίδα.

Και στις δύο περιπτώσεις αρνούμαστε την ανάγκη του παιδιού.

Παράδειγμα:

Ένα σουπερμάρκετ ή ένα πολυκατάστημα παιχνιδιών υπερφορτώνει πολύ γρήγορα τις ικανότητες του μικρού παιδιού. Υπάρχουν πολλά χρώματα, αντικείμενα, ήχοι, άνθρωποι, εντάσεις στο περιβάλλον. Αν προσθέσουμε και την ακινησία στην οποία το υποχρεώνουμε να βρίσκεται, στο μυαλό του παιδιού μας γίνεται …. έκρηξη!
Ο εγκέφαλος του παιδιού λαμβάνει χιλιάδες αισθητηριακά ερεθίσματα και δεν μπορεί να κάνει τίποτα.
Δεν έχει τρόπο να ομαδοποιήσει και να οργανώσει αυτά τα ερεθίσματα που «προκαλούν» τους νευρώνες του. Προσπαθεί να ηρεμήσει, να βρει ένα σημείο αναφοράς, να εστιάσει κάπου. Η απαίτηση για τα τσιπς ή τις καραμέλες ή τη μπάλα που είδε αποτελεί μια προσπάθεια να αναλάβει τον έλεγχο ενάντια στην υπεραφθονία ερεθισμάτων. Και φυσικά θα ζητήσει αυτό που αναγνωρίζει: μια μπάλα ή κάποιο προϊόν που βλέπει συχνά στο σπίτι.
Είναι τελείως παράδοξο ( αλλά ναι, συμβαίνει σε όλους ) να εκνευριζόμαστε και να ζητάμε από ένα παιδί απλά να ηρεμήσει. Ο μόνος τρόπος να το ηρεμήσουμε λίγο είναι να το αγκαλιάσουμε τρυφερά και σταθερά. Αυτή η αγκαλιά οδηγεί στην έκκριση της οξυτοκίνης, μιας ορμόνης που θα το βοηθήσει να ηρεμήσει και να αναπτύξει τις νευρικές οδούς επικοινωνίας που θα το βοηθήσουν να χειρίζεται τα συναισθήματα του.
Για να μη χρειάζεται να αγοράσετε ό,τι ζητάει κατά τη διάρκεια της κρίσης του, η καλύτερη λύση είναι η πρόβλεψη:
Σε όλα τα καινούρια, ή πλούσια σε ερεθίσματα περιβάλλοντα, σε καταστήματα, οικογενειακές γιορτές με κόσμο, στο σούπερ μάρκετ, δώστε στο παιδί να κάνει κάτι, ανάλογα με τις ικανότητες του. Κάτι που θα το βοηθήσει να εστιάσει την προσοχή του. Ο εγκέφαλος του θα εκκρίνει ντοπαμίνη, την ορμόνη της κίνησης, της εκούσιας δράσης, μια ορμόνη που μειώνει το άγχος και προστατεύει τα συστήματα του παιδιού από το φόβο και το θυμό.
Αποτέλεσμα εικόνας για tantrum child
πηγη

Παράδειγμα:

Διάλεξε ένα πορτοκάλι για να βάλουμε στη σακούλα. Πολύ ωραία, θέλουμε άλλα δύο, θα τα διαλέξεις εσύ; Αν αφιερώσετε αυτό το χρόνο στο παιδί, θα κερδίσετε πολύ χρόνο αργότερα. Και φυσικά θα γλιτώσετε πολλές κρίσεις και δράματα που πρέπει να διαχειριστείτε μπροστά σε πολύ κόσμο.

Αν μπορούσε ένα μωρό 18 μηνών να μιλήσει, να τι θα έλεγε:

«Μαμά στον εγκέφαλο μου και το σώμα μου επικρατεί μια θύελλα. Δεν ακούω καν τι μου λες. Αν με μαλώσεις θα φωνάξω ακόμα πιο δυνατά ή μπορεί να παγώσω για μια στιγμή. Κι εσύ θα θεωρήσεις ότι η δυνατή φωνή ή η ξυλιά είχε αποτέλεσμα, αλλά εγώ απλά έχω παγώσει από το άγχος μου. Δε μου χρειάζεται περισσότερος φόβος και άγχος.
Αποτέλεσμα εικόνας για tantrum child
πηγη

Γιατί θυμώνεις τόσο πολύ;

Γιατί τα βάζεις μαζί μου;

Σε έχω ανάγκη μαμά για να σταματήσεις αυτή τη θύελλα. Φωνάζω όλο και πιο δυνατά επειδή χρειάζομαι τη βοήθεια σου. Μη με εγκαταλείπεις στην οργή μου. Το μυαλό μου δεν ξέρει τι να κάνει με όλα αυτά τα χρώματα και τα καινούρια πράγματα. Α, καραμέλες. Αν πάρω τις καραμέλες θα έχω κάνει κάτι. Κάτσε να τις πιάσω.
Μη μου τις παίρνεις από το χέρι, το μυαλό μου χάνεται πάλι. Δεν το κάνω επίτηδες, οι ορμόνες του άγχους γεμίζουν το σώμα μου, οι κινητικοί μου νευρώνες αποφορτίζουν τις εντάσεις και φωνάζω, κλαίω, κυλιέμαι κάτω, χτυπάω το κεφάλι μου στο έδαφος.
Κάποιες φορές καταφέρνω να συγκρατηθώ και μετά ξεσπάω στο σπίτι όταν είμαι μόνος μου.
Άλλες φορές δεν τα καταφέρνω.
Μαμά, όταν έχω μια κρίση οργής δε θέλω τίποτα περισσότερο από το να με πάρεις αγκαλιά, να με κρατήσεις, να με ηρεμήσεις και να με προστατεύσεις από αυτή τη νευρική θύελλα που τόσο με τρομάζει. Αν με κρατήσεις τρυφερά και σταθερά αυτό θα με βοηθήσει. Ακόμα και αν συνεχίσω να φωνάζω, εσύ κράτα με. Αν δε θέλεις μη μου αγοράζεις τις καραμέλες, απλά μάθε με πως να ελέγχω τον εγκέφαλο μου..».
Απόσπασμα από το βιβλίο: «Τα δοκίμασα όλα» – Ιζαμπέλ Φιλιοζά, εκδόσεις Ενάλιος

Πηγή

 

Σάββατο 13 Ιουλίου 2019

Αδελφικές Σχέσεις : Πώς μπορούν οι γονείς να αντιμετωπίσουν τον αδελφικό ανταγωνισμό;



Αποτέλεσμα εικόνας για αδελφικοι ανταγωνισμος
πηγη

 Πώς μπορούν οι γονείς να αντιμετωπίσουν τον αδελφικό ανταγωνισμό; 

Ελάχιστες σχέσεις είναι τόσο στενές και τόσο ανταγωνιστικές όσο οι αδελφικές. Για πολλά αδέλφια, η αγάπη είναι γείτονας με το μίσος. Είναι φυσικό να υπάρχουν αμφιθυμικά αισθήματα μεταξύ αδελφών. Η αδελφική αντιζηλία  και αντιπαλότητα  εμφανίζονται συνήθως στην παιδική ηλικία, αλλά μπορεί να συνεχίσουν να υπάρχουν ακόμα και σε όλη τη διάρκεια της ζωής.

Αποτέλεσμα εικόνας για αδελφικοι ανταγωνισμος
πηγη
Συχνά, τα προβλήματα στις αδελφικές σχέσεις οφείλονται στην αντιπαλότητα και την αντιζηλία. Το να μονοπωλείς, ως μικρό παιδί, το ενδιαφέρον, την προσοχή και τη φροντίδα των γονιών και του άμεσου περίγυρου και ξαφνικά αυτά να μετατοπίζονται σε ένα αδέλφι που γεννιέται, ενώ ο ίδιος «εκθρονίζεσαι», αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες απειλές που μπορεί να βιώσει ένα παιδί. Για ένα παιδί ηλικίας 1,5 έτους, είναι σχεδόν αβάσταχτο να βλέπει ξαφνικά ένα άλλο παιδί να βρίσκεται στην αγκαλιά και στο στήθος της μητέρας του. Αναλογικά, αυτό είναι ισότιμο με το να δεις το ή τη σύντροφο που λατρεύεις στην αγκαλιά ενός άλλου ατόμου. Δεν είναι, όμως, μόνο τα μεγαλύτερα αδέλφια που ζηλεύουν και νιώθουν απειλημένα από τη γέννηση ενός αδελφού. Και ένα μικρότερο αδέλφι μπορεί να νιώθει πως ζει στη σκιά ενός μεγαλύτερου αδελφού ή αδελφής, που μπορούν να κάνουν, λόγω ηλικίας, πράγματα που αυτό δεν μπορεί. Κάποια αδέλφια μπορεί να αποσύρονται στη συνέχεια από κάθε είδους ανταγωνισμό στη ζωή τους, ενώ κάποια άλλα να προσπαθούν με κάθε τρόπο να ξεπεράσουν το μεγαλύτερό τους αδέλφι. Αν και ο ανταγωνισμός αυτός μπορεί να φαίνεται προς τα έξω πως έχει να κάνει με ποιος θα τα καταφέρει καλύτερα στο σχολείο ή στη ζωή, η πραγματική και βαθύτερη αιτία έχει να κάνει συχνά με τον ανταγωνισμό για την αγάπη των γονιών.
Αποτέλεσμα εικόνας για αδελφικοι ανταγωνισμος
πηγη

Καθημερινά, οι γονείς μπορούν να κάνουν μικρά πράγματα που συμβάλλουν στη μείωση του ανταγωνισμού μεταξύ των αδελφών.

Μην καταφεύγετε σε συγκρίσεις. Οι εξαντλητικές συγκρίσεις και ο υποβιβασμός κάποιου παιδιού ανήκουν στα σφάλματα για τα οποία οι περισσότεροι γονείς είναι ήδη «υποψιασμένοι». Πολλοί γονείς όμως δεν καταλαβαίνουν ότι έμμεσα συγκρίνουν όταν λένε  πράγματα όπως: “δεν είναι η αδελφή σου πάρα πολύ καλή στα μαθηματικά;” ή “ο αδελφός σας πρόκειται να γίνει αστέρι στο μπάσκετ.” Αυτές οι παρατηρήσεις μπορούν να βλάψουν τα συναισθήματα των παιδιών, ειδικά εάν οι συγκεκριμένες περιοχές αφορούν μια δραστηριότητα στην οποία τα ίδια δεν τα καταφέρνουν καλά. Αντί της σύγκρισης, επαινέστε κάθε παιδί για τις μοναδικές δυνατότητές του/της.

Προστατέψτε τα μικρότερα αδέλφια από καταστάσεις όπου λόγω ηλικίας δεν μπορούν να τα καταφέρουν. Τα πιο μικρά παιδιά θέλουν συχνά να ανταγωνιστούν με τα μεγαλύτερα αδέλφια τους σε διάφορες δραστηριότητες, κάτι  το οποίο μπορεί να είναι πολύ απογοητευτικό αν το συνεχίσουν. Εξηγήστε στο νεαρότερο παιδί πως όταν θα είναι μεγαλύτερο, θα είναι σε θέση να κάνει τα πράγματα που επιθυμεί να μπορούσε να κάνει τώρα.
Ζητήστε από τα μεγαλύτερα παιδιά σας να σας βοηθήσουν. Προτείνετε στο μεγαλύτερο παιδί να διδάξει κάτι στο μικρότερο. Και τα δύο παιδιά κερδίζουν: το μεγαλύτερο παιδί παίρνει την ικανοποίηση «διδάσκοντας» το μικρότερο, και το μικρότερο ικανοποιείται μαθαίνοντας κάτι καινούριο.
Προστατεύστε τον ζωτικό χώρο του μεγαλύτερου παιδιού σας. Μην περιμένετε το μεγαλύτερο παιδί σας να επιτρέπει στο μικρότερο να παίζει πάντα μαζί του ή να κάνουν παρέα όλη την ώρα. Σιγουρευτείτε ότι διαφυλάσσεται ο προσωπικός χώρος του μεγαλύτερου.
Μοιραστείτε με τα παιδιά σας τις «νίκες» τους. Όταν τα παιδιά σας σάς περιγράφουν κάποια δραστηριότητα όπου νιώθουν ότι «τα κατάφεραν», αφιερώστε χρόνο να μοιραστείτε μαζί τους τη χαρά αυτού του επιτεύγματος.
Υποστηρίξτε τα παιδιά σας στα ταλέντα τουςΔείξτε έμπρακτα την  υπερηφάνειά σας πηγαίνοντας στα παιχνίδια τους, τις προπονήσεις τους, τις θεατρικές παραστάσεις και γιορτές, τα παιχνίδια τους στη γειτονιά και άλλες δραστηριότητες.
Βοηθήστε τα παιδιά σας να δουν που βρίσκονται τα ταλέντα τους. Κάθε παιδί έχει  μοναδικά ταλέντα και δυνατότητες. Παρατηρήστε τα πράγματα τα παιδιά που σας τα κάνουν καλά και βοηθούν να αναγνωρίσουν τα ταλέντα τους.
Μην πείτε ποτέ ότι “θα ήθελα να είσαι περισσότερο όπως ο/η…”  Αυτό οδηγεί ένα παιδί στη σκέψη ότι τα πράγματα στα οποία είναι καλός δεν είναι αρκετά σημαντικά για εσάς.
Σαν γονέας, ο τρόπος που αλληλεπιδράτε με το σύζυγό σας (εάν είστε παντρεμένοι) ή με τους φίλους σας και την οικογένεια σας  μπορεί να έχει επιπτώσεις στο πώς τα παιδιά σας μαθαίνουν να αλληλεπιδρούν το ένα με το άλλο. Η εμπειρία έχει δείξει ότι η ποιότητα της σχέσης των γονέων, ειδικά το πώς επιλύουν τις συγκρούσεις, συνδέεται με την ποιότητα της σχέσης μεταξύ αδελφών. Τα παιδιά σας προσέχουν πώς χειρίζεστε τις διαφωνίες και τους καυγάδες με το σύζυγό σας και τους φίλους σας, και παίρνουν παράδειγμα από εσάς στο πώς να επιλύουν τα προβλήματα του.

Πηγη

Δευτέρα 8 Ιουλίου 2019

Δυσλεξία: Μύθοι & Πραγματικότητα

Αποτέλεσμα εικόνας για δυσλεξια
πηγη

Δυσλεξία: Μύθοι & Πραγματικότητα 

Δυσλεξία δεν είναι μόνο οι δυσκολίες που όλοι γνωρίζουμε σχετικά με την ανάγνωση και την ορθογραφία. Είναι μια ειδική μαθησιακή δυσκολία νευροβιολογικής και νευροαναπτυξιακής φύσης με κληρονομική προδιάθεση που επηρεάζει τις γνωστικές διεργασίες του εγκεφάλου που αφορούν την κατάκτηση των δεξιοτήτων ανάγνωσης, γραφής, ορθογραφίας.

Μύθοι:
  • Η Δυσλεξία επηρεάζει τον προφορικό λόγο των παιδιών
  • Τα περισσότερα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες ή μειωμένη σχολική επίδοση έχουν Δυσλεξία
  • Όσα παιδιά μπερδεύουν το "3" με το "Ε" και "Δ" με το "Θ" έχουν Δυσλεξία
  • Τα παιδιά με Δυσλεξία βλέπουν τα γράμματα και τα σχήματα ανάποδα
  • Η αριστεροχειρία προκαλεί Δυσλεξία
  • Τα δυσλεκτικά παιδιά όσο μεγαλώνουν μπορούν να θεραπεύσουν τη Δυσλεξία τους
  • Η Δυσλεξία οφείλεται σε ψυχολογικά αίτια
  • Η Δυσλεξία μπορεί να διαγνωσθεί κάνοντας εγκεφαλογράφημα ή κάποια άλλη ιατρική εξέταση
  • Κάθε παιδί που στην αρχή της φοίτησης του έχει δυσκολίες στην ανάγνωση και στη γραφή είναι δυσλεκτικό
Σχετική εικόνα
πηγη

    Πόσο συχνή είναι;
    Υπολογίζεται ότι περίπου το 1-3% του συνολικού πληθυσμού εμφανίζει Δυσλεξία, ενώ το ποσοστό των παιδιών με άλλες μαθησιακές δυσκολίες αγγίζει το 20-25%

    Ποια είναι τα συμπτώματα;
    Δυσκολία στην: ανάγνωση, γραφή , ορθρογραφία
    Διαταραχή προσανατολισμού
    Προβλήματα οφθαλμοκίνησης
    Δευτεροπαθή ψυχολογικά προβλήματα
    Δυσκολίες στα μαθηματικά, ειδικά στην αφομοίωση συμβόλων και μορφών όπως οι πίνακες πολλαπλασιασμού
    Διάσπαση προσοχής
    Προβλήματα στη βραχυπρόθεσμη μνήμη και οργάνωση
    Δυσχέρεια αντίληψης της Αλληλουχίας

    Αίτια της Δυσλεξίας
    Η έλλειψη φωνολογικής αντίληψης όπως και η δυσκολία φωνολογικής επεξεργασίας θεωρούνται από πολλούς επιστήμονες ως ο πρωταρχικός παράγοντας της Δυσλεξίας. Αυτό συχνά αναφέρεται ως κεντρικό έλλειμμα. Παρόλα αυτά πολλοί ερευνητές έχουν μιλήσει για επιμέρους ελλείμματα όπως είναι τα προβλήματα που αφορούν την ταχεία ανάκληση και την έλλειψη ικανότητας επεξεργασίας της οπτικής πληροφορίας όπως η ορθογραφία. Τα ελλείμματα αυτά ενδέχεται να παρουσιάζονται μεμονωμένα όπως συμβαίνει στην περίπτωση της υπόθεσης του απλού ελλείμματος ή μαζί όπως συμβαίνει στην περίπτωση της υπόθεσης πολλαπλών ελλειμμάτων. Καθώς οι έρευνες συνεχίζονται, πολλοί θα συμφωνούσαν πως η Δυσλεξία είναι ένα αναπτυξιακό σύνδρομο με νευρολογική και γενετική βάση.

    Δυνατά και Αδύναμα σημεία ατόμων με Δυσλεξία
    Αν και υπάρχει μια εμφανής ανησυχία για το γεγονός ότι η Δυσλεξία εκδηλώνεται αρνητικά σαν μαθησιακή δυσκολία ωστόσο, η έρευνα έχει επισημάνει και θετικά στοιχεία που απορρέουν από αυτή. Πολλά από τα άτομα με Δυσλεξία παρουσιάζουν ιδιαίτερες ικανότητες στην αρχιτεκτονική, στην μηχανολογία καθώς και σε άλλες δημιουργικές τέχνες. Καλές επιδόσεις παρουσιάζουν επίσης στην ηθοποιία αλλά και στα ανθρωπιστικά επαγγέλματα.Αν στα άτομα αυτά δοθεί η κατάλληλη βοήθεια τότε είναι δυνατόν να έχουν μεγάλες επιτυχίες και να κατακτήσουν πτυχία πανεπιστημιακής εκπαίδευσης. Πολλοί εξάλλου από αυτούς το έχουν ήδη κάνει.

    Δυσλεξία στους Ενήλικες:
    Αποφυγή γραφής και απόκρυψη δυσκολιών ανάγνωσης
    Δυσκολία στον συλλαβισμό
    Δυσκολία στην οργάνωση και τον προγραμματισμό
    Αυξημένες ικανότητες στον προφορικό λόγο και την επικοινωνία

    Πηγη