Τετάρτη 29 Νοεμβρίου 2017
Παρασκευή 24 Νοεμβρίου 2017
Πέμπτη 23 Νοεμβρίου 2017
Πιλότοι ονείρων τα παιδιά, μην κάνεις τον αεροπειρατή!
Πιλότοι ονείρων τα παιδιά, μην κάνεις τον αεροπειρατή!
 |
| πηγη |
Πιλότοι ονείρων είναι τα παιδιά, μην κάνεις τον αεροπειρατή! Κάθε επιθυμία τους είναι ένα πουλί έτοιμο να πετάξει δίχως να φοβάται τι θα συναντήσει στην διαδρομή.
Ψάχνει για χιλιάδες χρώματα, θέλει να αγγίξει το ουράνιο τόξο, να ψηλαφίσει τα σύννεφα να μαγευτεί από τα αστέρια, να νιώσει την αίσθηση της βροχής και του αγέρα να του γαργαλάνε το δέρμα. Θέλει να τρέξει να κρυφτεί αφού παίξει λίγο μαζί της. Θέλει να δει αν μπορεί να τα καταφέρει, να μετρήσει τις δυνάμεις του. Θέλει να παίξει κρυφτό με τα σύννεφα και τον ήλιο. Να κάνει κούνια στο φεγγάρι και να αποκοιμηθεί γλυκά σα του γλυκοτραγουδήσει μια ασπροντυμένη νεραιδούλα.
Θέλει να ζήσει το παραμύθι του όπως και εσύ όπως και όλοι μας. Δεν θέλει να του πεις δεν μπορείς να το κάνεις αυτό θέλει να δοκιμάσει, όπως και εσύ όπως και όλοι μας. Θέλει να μετρήσει τις δυνάμεις του και τις αντοχές του όπως και εσύ όπως και όλοι μας… όταν ήμασταν παιδιά.
Μην κόβεις τα φτερά του ονείρου επειδή φοβάσαι ποιους δράκους θα συναντήσει στην διαδρομή. Γίνε γέφυρα για να περάσει με ασφάλεια. Αν είναι περιστεράκι νεογνό, γίνε αετός και απλώς πέταξε μαζί του. Όταν θα μεγαλώσει θα κάνει και αυτό το ίδιο στο παιδί του. Μην του κλείνεις τα μάτια καθώς επεξεργάζεται από εκεί ψηλά τον κόσμο και την θέση του σε αυτόν. Ας το να δει να αγγίξει και να μυρίσει κάθε ανθό και δάκρυ, κάθε ευωδιά και καημό.
Σαν θελήσει να ξεκουραστεί λίγο γιατί γνώρισε την πρώτη του απογοήτευση, στάσου δίπλα του και δώσε του λίγο δροσερό καθάριο νερό, το νερό που θα το εξαγνίσει από την βρωμιά και την δυσωδία. Το νερό της συμπόνιας σου. Βάλε το στην αγκάλη σου και στα μεγάλα δυνατά φτερά σου και φανέρωσε του ένα κόσμο προστατευτικό και ασφαλή για να ξέρει πως ό,τι και να γίνει πάντα θα έχει τις φτερούγες σου για να αποκάμει.
 |
| πηγη |
Άσ’ το να βρει την τροφή του αν επιμένει μόνο του και αν δεν τα καταφέρει θα έχει μάθει την αξία της εύρεσής της. Ας το να μπει στα παγωμένα νερά και σκέπασέ το όταν βγει παγωμένο και ανήμπορο. Στήριξε τις επιλογές του και σεβάσου τες, και δέξου τες με αγάπη. Τη νύχτα άσε το να περάσει από τον δάσος με τις παγίδες και τον τρομακτικό λύκο και εξήγησέ του ότι και ο λύκος έχει λόγο ύπαρξης στον κόσμο μας… μας βοηθά να αντιμετωπίζουμε τους φόβους μας.
Βοήθα το να μπει στο σκοτάδι του και μείνε δίπλα του να το ορμηνεύεις. Αν το πρωί ξυπνήσει και πετάξει πιο ψηλά λάβε δύναμη και πέτα όχι πιο ψηλά μα δίπλα του, πάντα δίπλα του… Καθώς θα βγαίνετε μαζί από το δάσος θα έχετε θεραπευτεί και οι δύο. Σκέψου λίγο για ποιον άλλον θα έμπαινες στο τρομακτικό δάσος εκτός του παιδιού σου; Διπλή θεραπεία λοιπόν και για το δέντρο και για τον καρπό.
Στο τέλος του ταξιδιού, και όταν επιστρέψετε στη γη και στη δόνηση της, περιποιήσου τα τραύμα του, δίχως ίχνος γκριμάτσας πόνου επάνω σου. Καθώς θα το φροντίζεις και μόλις τελειώσεις, συζητήστε για το ταξίδι και όχι για τον προορισμό.
Μέσα από το ταξίδι μαθαίνεις!
Δεν φτάνεις ποτέ, όσο μαθαίνεις.
Όταν δεν θα έχεις να μάθεις τίποτε άλλο θα έχεις φτάσει.
Όταν σταματήσεις να μαθαίνεις ενώ δεν έχεις φτάσει να αρχίσεις να θορυβείσαι.
Είσαι πουλί και αν δεν είσαι γίνε και δες τι σε φοβίζει. Δες το! Πάρε το στα χέρια σου σαν πούπουλο και παρατήρησέ το, έλεγξε το και δες τι έχει να σου πει.
Φύσα το γλυκά… φτερό στον άνεμο να γίνει και να σκορπίσει στον ουράνιο θόλο και απελευθερώσου από τα δεσμά του. Ένα φτερό θα χάσεις από την πλούσια κώμη σου. Όπως τα μαλλιά θέλουν κούρεμα για να δυναμώσουν έτσι και τα φτερά, έτσι και η ψυχή! Σε αυτό το ατελείωτο ταξίδι που ετοιμάζεσαι να κάνεις με το παιδί σου ‘’Γίνε η πεμπτουσία της ηλιοστάλακτης πνευματικής αλήθειας και λούσε το !’’
Πηγη
Τετάρτη 22 Νοεμβρίου 2017
"Σε κάθε τάξη υπάρχουν επιθετικά παιδιά"- Εξαιρετικό Υλικό (35 Σελίδες)
Η επιθετικότητα είναι ένα πρόβλημα που μπορεί να αντιμετωπιστεί με τους κατάλληλους χειρισμούς είτε το παιδί είναι θύμα είτε θύτης. Το πώς μας εξηγεί η ψυχολόγος – παιδοψυχολόγος και συγγραφέας Αλεξάνδρα Καππάτου (www.akappatou.gr)
Πολλές φορές βλέπουμε ότι ακόμα κι ένα παιδάκι δύο - τριών χρόνων μπορεί να σηκώσει το χέρι να χτυπήσει, να κλωτσήσει, να τσιμπήσει ή να δαγκώσει… Η επιθετικότητα υπάρχει σε όλα τα παιδιά;
Πολλές φορές βλέπουμε ότι ακόμα κι ένα παιδάκι δύο - τριών χρόνων μπορεί να σηκώσει το χέρι να χτυπήσει, να κλωτσήσει, να τσιμπήσει ή να δαγκώσει… Η επιθετικότητα υπάρχει σε όλα τα παιδιά;
Πράγματι υπάρχουν δείγματα επιθετικής συμπεριφοράς από πολύ μικρή ηλικία. Η επιθετικότητα σ’ ένα παιδί κορυφώνεται στα δύο με τρία χρόνια μέσα στο πλαίσιο της αναπτυξιακής του πορείας και είναι κάτι φυσιολογικό καθώς αντικατοπτρίζει την προσπάθεια του παιδιού να διεκδικήσει την αυτονομία του και την ανεξαρτησία του αλλά και να εκφράσει την δυσαρέσκειά του όταν αισθάνεται ότι δεν καλύπτονται οι ανάγκες του ή το αγνοούν. Οι γονείς δεν πρέπει να ανησυχούν παρά μόνο όταν αυτή η συμπεριφορά παρουσιάζεται συνεχώς στο σπίτι, στην παιδική χαρά ή στον παιδικό σταθμό ή όταν διαπιστώνουν ότι το παιδί της σχολικής ηλικίας με το παραμικρό επιτίθεται στους άλλους με σκοπό να τους πληγώσει και να τους πονέσει.
Και πως πρέπει να αντιδράσουμε τότε;
Είναι πραγματικά ένα κομβικό σημείο. Ο γονείς θα πρέπει να έχουν στο μυαλό τους ότι δεν βοηθάει να λένε συνέχεια μη. Το παιδί μικρής ηλικίας ξεπερνάει πολύ εύκολα τα «μη» και τα «όχι» και μπορεί να επαναλάβει την αρνητική συμπεριφορά λειτουργώντας αντιδραστικά και χειριστικά απέναντι στο γονιό προκειμένου να κινεί το ενδιαφέρον του και να δοκιμάσει τα όρια του. Αυτό που πρέπει να κάνουν οι γονείς είναι να εξηγήσουν στο παιδί ότι δεν πρέπει να χτυπάει επειδή μας πονάει. Αν το κάνει στην επαφή του με έναν άλλο παιδί, ο γονιός θα πρέπει να το απομακρύνει εξηγώντας πάλι γιατί δεν πρέπει να το κάνει, επισημαίνοντας παράλληλα ότι αν θέλει κάτι θα πρέπει να το ζητάει. Πιθανόν να χρειαστεί να το επαναλάβει αρκετές φορές μέχρι να πάρει το παιδί το μήνυμά όμως σταδιακά θα μάθει να ελέγχει τη συμπεριφορά του.
Γενικά καλό είναι ο γονείς:
- να έχουν σταθερή συμπεριφορά βάζοντας όρια στα σημαντικά κι όχι στα επουσιώδη
- να καλύπτουν τις ανάγκες του παιδιού,
- να δίνουν έμφαση στη θετική συμπεριφορά επαινώντας το και ενθαρρύνοντάς το.
Πολλές φορές αυτό το τελευταίο βάζει τέλος στην επιθετική συμπεριφορά γιατί όλα παιδιά κατά βάθος θέλουν να ικανοποιούν του γονείς τους και είναι συνήθως πρόθυμα να εγκαταλείψουν την αρνητική συμπεριφορά όταν εισπράττουν «μπράβο» για τη συμπεριφορά που αρέσει στου γονείς.
Kαι με τα αδερφάκια που μαλλιοτραβιούνται στο σπίτι…
- να καλύπτουν τις ανάγκες του παιδιού,
- να δίνουν έμφαση στη θετική συμπεριφορά επαινώντας το και ενθαρρύνοντάς το.
Πολλές φορές αυτό το τελευταίο βάζει τέλος στην επιθετική συμπεριφορά γιατί όλα παιδιά κατά βάθος θέλουν να ικανοποιούν του γονείς τους και είναι συνήθως πρόθυμα να εγκαταλείψουν την αρνητική συμπεριφορά όταν εισπράττουν «μπράβο» για τη συμπεριφορά που αρέσει στου γονείς.
 |
| πηγη |
Kαι με τα αδερφάκια που μαλλιοτραβιούνται στο σπίτι…
Σ’ αυτό το σημείο θα ήθελα να τονίσω ότι γενικά ένα θέμα που μπορεί να πυροδοτήσει την επιθετικότητα στις μικρές ηλικίες είναι το καινούργιο αδερφάκι. Η ζήλια του μεγαλύτερου – την οποία συνήθως δεν διαχειρίζονται σωστά οι γονείς - μπορεί να αποτελέσει τη αφορμή ώστε το παιδί να εκφράσει επιθετική συμπεριφορά προς το μικρότερο αδελφάκι του. Κι αυτό οφείλεται κυρίως στο ότι συνήθως η μητέρα ασχολείται περισσότερο με το μωρό. Συνήθως το λάθος που κάνουμε όταν αποκτούμε δεύτερο παιδί είναι να αναθέτουμε στους άλλους τη φροντίδα του μεγαλύτερου (στον μπαμπά, στη γιαγιά, στην νταντά) ενώ το παιδί έχει ανάγκη την ενασχόληση της μητέρας του που νιώθει ότι έχει χάσει εξαιτίας του νέου επισκέπτη δηλαδή του μωρού. Επίσης όταν πάει να πλησιάσει το αδερφάκι να μην το αποθαρρύνουμε με παρατηρήσεις αλλά να το επιβραβεύουμε άμεσα και συχνά κάθε φορά που του δείχνει στοργική συμπεριφορά .
Τώρα σε ότι αφορά τα μεγαλύτερα παιδιά, όταν δυο αδέρφια τσακώνονται και χτυπούν το ένα το άλλο, αρχικά τα αφήνουμε να επιλύουν μόνα τους τις διαφορές τους. Αν η σύγκρουση είναι έντονη και οι φωνές και τα κλάματα συχνά, τα χωρίζουμε, αποφεύγοντας όμως να πάρουμε το μέρος του ενός ή του άλλου, Μια καλή πρόταση είναι να οδηγήσουμε το καθένα στο δωμάτιό του να ηρεμήσουν και να σκεφτούν. Φυσικά περνάμε το μήνυμα ρητά και απόλυτα ότι δεν επιτρέπετε καμιάς μορφής βίας στο σπίτι. Δεν είναι δυνατόν να αφήνουμε τα παιδιά να χτυπιούνται μέσα στο σπίτι και όμως να απαιτούμε να μην κάνουν το ίδιο έξω από αυτό...
Ο ρόλος των γονιών είναι σημαντικός στην πρόληψη της επιθετικότητας;
Τώρα σε ότι αφορά τα μεγαλύτερα παιδιά, όταν δυο αδέρφια τσακώνονται και χτυπούν το ένα το άλλο, αρχικά τα αφήνουμε να επιλύουν μόνα τους τις διαφορές τους. Αν η σύγκρουση είναι έντονη και οι φωνές και τα κλάματα συχνά, τα χωρίζουμε, αποφεύγοντας όμως να πάρουμε το μέρος του ενός ή του άλλου, Μια καλή πρόταση είναι να οδηγήσουμε το καθένα στο δωμάτιό του να ηρεμήσουν και να σκεφτούν. Φυσικά περνάμε το μήνυμα ρητά και απόλυτα ότι δεν επιτρέπετε καμιάς μορφής βίας στο σπίτι. Δεν είναι δυνατόν να αφήνουμε τα παιδιά να χτυπιούνται μέσα στο σπίτι και όμως να απαιτούμε να μην κάνουν το ίδιο έξω από αυτό...
Ο ρόλος των γονιών είναι σημαντικός στην πρόληψη της επιθετικότητας;
Το παράδειγμα των γονιών είναι σημαντικό από πολύ νωρίς. Από τη στιγμή της γέννησης θα έλεγα. Το πώς εκφράζεται και πως λειτουργεί ένα ζευγάρι και γενικά οι εντάσεις , οι φωνές και οι καβγάδες μέσα στο σπίτι μπορεί να ενισχύσουν μια επιθετική συμπεριφορά στο παιδί. Επίσης γονείς αυταρχικοί, πιεστικοί, υπερπροστατευτικοί και με υπερβολικές προσδοκίες μπορεί να ενισχύσουν την αρνητική συμπεριφορά στα παιδιά τους και ως εκ τούτου και την επιθετικότητα σε κάθε περίπτωση για διαφορετικούς λόγους. Ένας αυταρχικός γονιός για παράδειγμα βάζει στενά όρια για λόγους εξουσίας. Το ίδιο κάνει κι ένας υπερπροστατευτικός γονιός λόγω φόβου. Και στις δύο περιπτώσεις όμως το παιδί νιώθει ότι καταπιέζεται πράγμα που ενισχύει την αντιδραστικότητά του .
Τι άλλο μπορεί να ενισχύσει την επιθετική συμπεριφορά στα παιδιά;
Τι άλλο μπορεί να ενισχύσει την επιθετική συμπεριφορά στα παιδιά;
Η πολύωρη ενασχόληση με εκπομπές και ηλεκτρονικά παιχνίδια αμφιβόλου περιεχομένου εξοικειώνουν το παιδί με τη βία, αφού μέσα από αυτά παίρνει το μήνυμα ότι με τη βία λύνει κανείς τις διαφορές του. Γι αυτό είναι σημαντικό να ελέγχουμε τι βλέπει το παιδί, ενώ καλό θα ήταν οι γονείς κυρίως παιδιών προσχολικής ηλικίας να βλέπουν τηλεόραση μαζί με το παιδί ώστε να του εξηγούν αυτά που χρειάζεται.
Υπάρχουν παιδιά που έχουν τάση να είναι πιο επιθετικά ακόμα κι αν έχουν μεγαλώσει σε ένα ιδανικό περιβάλλον;
Υπάρχουν παιδιά που έχουν τάση να είναι πιο επιθετικά ακόμα κι αν έχουν μεγαλώσει σε ένα ιδανικό περιβάλλον;
Ιδανικό περιβάλλον δεν ξέρω αν υπάρχει.. Αν εννοούμε γονείς που είναι κοντά στα παιδιά τους, ασχολούνται με αυτά και έχουν σαφή οριοθέτηση και καλή επικοινωνία, θα έλεγα ότι σ’ αυτές τις περιπτώσεις δεν υπάρχει λόγος το παιδί να εκφράσει την αντίρρηση του με επιθετικότητα.
Πολλές φορές πάντως η επιθετικότητα μπορεί να οφείλεται σε ανωριμότητα του παιδιού, σε αδεξιότητα ή ακόμα και σε ΔΕΠ.-Υ (Διαταραχή ελειμματικής προσοχής και υπερκινητικότας ) ή σε διαταρχή της συμπεριφοράς , προβλήματα που το εμποδίζουν να αναπτύξει τις σωστές κοινωνικές δεξιότητες με τα συνομήλικα παιδιά. Συχνά λοιπόν τα επιθετικά παιδιά μπορεί να είναι παρεξηγημένα παιδιά. Γενικά πάντως γνωρίζουμε ότι τα αγόρια έχουν πιο συχνή έκφραση της επιθετικής συμπεριφοράς κυρίως μέσα από τη σωματική βία. Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε όμως ότι και τα κορίτσια καταφεύγουν στην λεκτική βία. Δεν είναι όμως μόνο θέμα φύλου είναι και ανατροφής. Ο τρόπος που μεγαλώνουν οι γονείς τα αγόρια είναι διαφορετικός, κι αυτό το επιβεβαιώνουν και έρευνες αφού τα ενθαρρύνουν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Ιδιαίτερα ο πατέρας συχνά περνά το μήνυμα στο αγόρι ότι για να κυριαρχήσει θα πρέπει να παλέψει, ακόμα κι αν αυτό κάποιες φορές σημαίνει ότι θα πρέπει να απαντήσει στη βία με βία.
Πράγματι είναι συχνό φαινόμενο οι γονείς αγοριών όταν ακούν το παιδί τους να λέει «με χτύπησε» ν’ απαντούν «χτύπα κι εσύ»! Ποιος είναι όμως ο σωστός χειρισμός;
Πολλές φορές πάντως η επιθετικότητα μπορεί να οφείλεται σε ανωριμότητα του παιδιού, σε αδεξιότητα ή ακόμα και σε ΔΕΠ.-Υ (Διαταραχή ελειμματικής προσοχής και υπερκινητικότας ) ή σε διαταρχή της συμπεριφοράς , προβλήματα που το εμποδίζουν να αναπτύξει τις σωστές κοινωνικές δεξιότητες με τα συνομήλικα παιδιά. Συχνά λοιπόν τα επιθετικά παιδιά μπορεί να είναι παρεξηγημένα παιδιά. Γενικά πάντως γνωρίζουμε ότι τα αγόρια έχουν πιο συχνή έκφραση της επιθετικής συμπεριφοράς κυρίως μέσα από τη σωματική βία. Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε όμως ότι και τα κορίτσια καταφεύγουν στην λεκτική βία. Δεν είναι όμως μόνο θέμα φύλου είναι και ανατροφής. Ο τρόπος που μεγαλώνουν οι γονείς τα αγόρια είναι διαφορετικός, κι αυτό το επιβεβαιώνουν και έρευνες αφού τα ενθαρρύνουν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Ιδιαίτερα ο πατέρας συχνά περνά το μήνυμα στο αγόρι ότι για να κυριαρχήσει θα πρέπει να παλέψει, ακόμα κι αν αυτό κάποιες φορές σημαίνει ότι θα πρέπει να απαντήσει στη βία με βία.
Πράγματι είναι συχνό φαινόμενο οι γονείς αγοριών όταν ακούν το παιδί τους να λέει «με χτύπησε» ν’ απαντούν «χτύπα κι εσύ»! Ποιος είναι όμως ο σωστός χειρισμός;
Πρώτα απ’ όλα θα πρέπει να ρωτήσει τι έχει συμβεί και να βεβαιωθεί κατά πόσο φταίει το παιδί του ή όχι. Επίσης είναι σημαντικό να ρωτήσει το παιδί πως ένιωσε και πως αντέδρασε (συνήθως το ξεχνάμε αυτό το κομμάτι). Στη συνέχεια θα πρέπει να περάσει στο παιδί του το μήνυμα ότι θα πρέπει να μάθει να λύνει μόνο του τις διαφορές ενθαρρύνοντας το να υιοθετήσει κάποιες συγκεκριμένες τακτικές, όπως να δείχνει δυνατό όταν το ενοχλούν χρησιμοποιώντας δυναμικές εκφράσεις του στυλ «άσε με ήσυχο», «μη με πειράζεις» και τέλος να ενημερώσει τη δασκάλα. Ο γονιός δηλαδή θα πρέπει να θωρακίσει το παιδί του ώστε να μπορεί να διαχειριστεί αποτελεσματικά μόνο του τα επιθετικά παιδιά που πάντα υπάρχουν σε μία τάξη. Το πιο σημαντικό απ’ όλα είναι να μην αποκτήσει το παιδί τη νοοτροπία θύματος. Το «χτύπα και εσύ» πρέπει να αποτελεί την τελευταία επιλογή.
Και πως ακριβώς μπορούμε να «δυναμώσουμε» ένα παιδί;
Και πως ακριβώς μπορούμε να «δυναμώσουμε» ένα παιδί;
Με το να ενισχύσουμε την εμπιστοσύνη στον εαυτό του, να του δίνουμε περισσότερες πρωτοβουλίες, να το ενθαρρύνουμε, να καλύπτουμε τις συναισθηματικές του ανάγκες, να ακούμε προσεχτικά τι έχει να μας πει. Επίσης να φροντίζουμε να το φέρνουμε συχνά σε επαφή με συνομήλικα παιδιά. Όσο πιο συχνά έρχεται σε επαφή με παιδιά τόσο πιο γρήγορα θα καλλιεργήσει τις κοινωνικές δεξιότητες που χρειάζεται όχι μόνο για να μάθει να παίζει αλλά και να ενταχθεί στην ομάδα αρμονικά αλλά και να μπορεί να αντιδράσει αποτελεσματικά στο πείραγμα που είναι αναπόσπαστο κομμάτι στο παιχνίδι των παιδιών.
Οι γονείς δηλαδή δεν θα πρέπει να επεμβαίνουν όταν υπάρχει ένα περιστατικό βίας στο σχολείο;
Οι γονείς δηλαδή δεν θα πρέπει να επεμβαίνουν όταν υπάρχει ένα περιστατικό βίας στο σχολείο;
Αυτή είναι η τελευταία λύση. Δεν θα πρέπει να είναι ποτέ η πρώτη μας επιλογή. Σαφώς όταν υπάρχουν συστηματικά επεισόδια βίας στο σχολείο θα πρέπει να μιλήσουμε με τον εκπαιδευτικό και ίσως με το διευθυντή ή το σύλλογο γονέων ανάλογα με την σοβαρότητα . Αποφεύγουμε να κάνουμε εμείς παρατήρηση στο άλλο παιδί ή να κάνουμε παράπονα στους γονείς του. Αφήνουμε το σχολείο να το χειριστεί. Επίσης το πρόβλημα δεν λύνεται απαραίτητα με την αλλαγή σχολείου, γιατί δεν εξασφαλίζεται ότι το παιδί θα λειτουργήσει αποτελεσματικά σε άλλο χώρο. Εξάλλου σε κάθε τάξη υπάρχουν κάποια επιθετικά παιδιά. Πρώτα απ’ όλα θα πρέπει να εστιάσουμε στο πως θα μάθει το παιδί να τα αντιμετωπίζει μόνο του χωρίς απαραίτητα να χρειάζεται να απαντήσει με βία αλλά και χωρίς να φάει ξύλο. Αν όμως ένα παιδί πέφτει συνέχεια θύμα βίας θα πρέπει να μιλήσουμε στον εκπαιδευτικό για να σταματήσει αυτή η κατάσταση και με τη συνεργασία του να ζητηθεί αμέσως η βοήθεια από ειδικό, ο οποίος θα δουλέψει με την οικογένεια ή και το παιδί .
Κι αν το παιδί είναι το θύτης, τι κάνουμε;
Κι αν το παιδί είναι το θύτης, τι κάνουμε;
Η αλήθεια είναι ότι συνήθως στον ειδικό καταφεύγουν οι γονείς με παιδιά θύματα. Έρχονται όμως και εκείνοι που τα παιδιά τους είναι επιθετικά όταν το σχολείο τους έχει πιέσει να απευθυνθούν στον ειδικό λόγω συχνών επεισοδίων επιθετικότητας. Ευτυχώς οι εκπαιδευτικοί είναι συνήθως καλά ενημερωμένοι και μπορούν να εντοπίσουν πότε ένα παιδί χρειάζεται βοήθεια , όμως δεν έχουν επαρκείς γνώσεις διαχείρισης περιστατικών βίας . Στην πραγματικότητα κάθε γονιός που βλέπει ότι το παιδί του επιλέγει συστηματικά την επίθεση για να λύσει τις διαφορές του και να διεκδικήσει αυτό που θέλει θα πρέπει να αναλογιστεί σε πρώτη φάση τι φταίει και τι θα μπορούσε ν’ αλλάξει ο ίδιος. Αν όμως η επιθετική συμπεριφορά του παιδιού επιμένει καλό είναι να απευθυνθεί στον ειδικό.
Υπάρχει δηλαδή αντιμετώπιση για την επιθετικότητα; Πως ακριβώς γίνεται;
Υπάρχει δηλαδή αντιμετώπιση για την επιθετικότητα; Πως ακριβώς γίνεται;
Σε πρώτη φάση απευθύνονται οι γονείς και μετά αξιολογείται το παιδί. Θα πρέπει όμως να τονίσω ότι πολλές φορές η συμπεριφορά του παιδιού μπορεί να αλλάξει αν δουλέψουμε με τους γονείς. Πολύ συχνά, όταν αλλάζουν συμπεριφορά στους γονείς αλλάζει και το παιδί. Σε σοβαρές περιπτώσεις που η επιθετικότητα επιμένει μπορεί να γίνει θεραπεία στο παιδί ή με τη μορφή του παιχνιδιού κλπ. κατά τη διάρκεια της οποίας μαθαίνει να εκφράζει το θυμό του με πιο υγιείς τρόπους. Γενικά όσο πιο γρήγορα εντοπιστεί και αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της επιθετικότητας σε ένα παιδί τόσο το καλύτερο. Σε ένα παιδί μικρής ηλικίας και μία μόνο επίσκεψη στον ειδικό μπορεί να κάνει τη διαφορά αλλάζοντας την κατάσταση. Αν όμως η επιθετική συμπεριφορά έχει εδραιωθεί για χρόνια, χρειάζεται πιο συστηματική προσέγγιση
Τρίτη 21 Νοεμβρίου 2017
"Είναι κακό να φιλάμε το παιδί μας στα χείλη;" οι γονείς ρωτούν.
Είναι κακό να φιλάμε το παιδί μας στα χείλη;
 |
| πηγη |
Το αν θα πρέπει να φιλάμε τα παιδιά μας στο στόμα ή όχι είναι ένα ερώτημα που έχει απασχολήσει αρκετούς γονείς και έχει προκαλέσει ποικίλες και αντίθετες αντιδράσεις. Είναι τελικά μια προβληματική συμπεριφορά που μπορεί να επηρεάσει αρνητικά τη ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη ενός παιδιού ή μια απόλυτα φυσιολογική και αθώα συμπεριφορά που το παιδί μπορεί να εισπράξει μόνο ως ένδειξη γονεϊκής αγάπης;
Η μία άποψη: Το να φιλάμε τα παιδιά μας στο στόμα δεν είναι ποτέ καλή ιδέα
H Δρ. Charlotte Reznick, Αμερικανίδα ψυχολόγος ισχυρίζεται ότι ένα πεταχτό φιλί στα χείλη από τους γονείς μπορεί να προκαλέσει σύγχυση στο παιδί. Εάν αρχίσουμε να φιλάμε τα παιδιά μας στο στόμα όταν είναι μικρά, τίθεται το ερώτημα «Πότε σταματάμε;». Εκεί έγκειται η σύγχυση. Τα παιδιά κάποια στιγμή μεγαλώνουν και παύουν να είναι μωρά. Στα 5-6 τους χρόνια αρχίζουν να αντιλαμβάνονται το σώμα τους και να έρχονται σε επαφή με τη σεξουαλικότητά τους. Ορισμένοι ψυχολόγοι υποστηρίζουν ότι σε αυτή την ηλικία ακόμη και ένα αθώο φιλί στα χείλη μπορεί να προκαλέσει διέγερση στο παιδί. Επιπλέον, ένα μικρό παιδί που βλέπει τους γονείς του να φιλιούνται στα χείλη και να κάνουν το ίδιο και με αυτό, είναι πολύ πιθανό να συγχυστεί όσον αφορά τους ρόλους στην οικογενεια και τα συναισθήματα που τρέφει ο ένας για τον άλλον. Μια λύση θα μπορούσε να είναι το να σταματάμε να φιλάμε τα παιδιά στα χείλη την κατάλληλη στιγμή. Ωστόσο, στην πραγματικότητα δε μπορούμε να γνωρίζουμε πότε θα πρέπει να γίνει αυτό, αφού το κάθε παιδί ωριμάζει με το δικό του ρυθμό.
 |
| πηγη |
Η άλλη άποψη: Είναι φυσιολογικό και υγειές να δείχνουμε αγάπη στα παιδιά μας φιλώντας τα στο στόμα
Η Δρ. Fiona Martin από το Κέντρο Παιδοψυχολογίας του Σύδνεϋ διαφωνεί κάθετα με την προηγούμενη θέση. Βρίσκει εντελώς παράλογο το οτι το φιλί στα χείλη από τους γονείς προς το παιδί, μπορεί να θεωρηθεί σεξουαλικό. Ισχυρίζεται ότι είναι φυσιολογικό και υγιές το να δείχνουν οι γονείς με αυτό τον τρόπο αγάπη προς τα παιδιά τους και οτι δεν υπάρχει τίποτα που να αποδεικνύει ότι φιλώντας τα παιδιά στα χείλη μπορεί να δημιουργήσει οποιαδήποτε προβλήματα αργότερα. Ομοίως, η Δρ. Heather Irvine-Rundle, ισχυρίζεται ότι το συμπέρασμα της Δρ. Reznick είναι εξωφρενικό και ότι δε λαμβάνει υπόψη τις ασφαλείς σχέσεις γονέα-παιδιού όπου υπάρχει εμπιστοσύνη. Η ίδια εκτιμά ότι δεν υπάρχει τίποτα σεξουαλικό στο φιλί γονέα-μωρού στα χείλη. Επίσης, δε θεωρεί κατ’ουδένα λόγο ότι φιλώντας τα παιδιά στα χείλη μπορεί να τα μπερδέψει σχετικά με το ποιόν επιτρέπεται να φιλούν.
Συμπεράσματα
Με βάση τα πιο πάνω, εκ πρώτης αντιλαμβανόμαστε ότι δεν υπάρχει ομοφωνία απόψεων των ειδικών όσον αφορά το θέμα αυτό. Ωστόσο, θεωρώ ότι υπάρχει τρόπος να συμβαδίσουν οι δύο θέσεις, και να αποτελέσουν κατευθυντήριες για το πώς μπορούμε να πράξουμε. Συμφωνώ με τη Δρ. Martin όταν λέει ότι «δεν υπάρχει τίποτα που να αποδεικνύει ότι φιλώντας τα παιδιά στα χείλη μπορεί να δημιουργήσει οποιαδήποτε προβλήματα αργότερα». Βέβαια, αν και δεν υπάρχουν μελέτες αυτή τη στιγμή που να δείχνουν κάτι τέτοιο, αυτό δε σημαίνει οτι δεν πρέπει να είμαστε προσεκτικοί, να λαμβάνουμε υπόψη την ανάπτυξη της σεξουαλικότητας του παιδιού μας και να προβληματιζόμαστε για το πως μια συμπεριφορά μας μπορεί να το επηρεάσει (ακόμη και αν αυτή η επίδραση- σύγχυση, αίσθηση παραβίασης- δε διαφανεί).
Πράγματι, όπως ισχυρίζεται η Δρ. Martin, είναι φυσιολογικό και υγιές το να εκδηλώνουν οι γονείς την αγάπη τους προς τα παιδιά τους, και το φιλί στα χείλη μπορεί να μην αποτελεί εξαίρεση. Όμως πρέπει να θυμόμαστε ότι οι δικές μας αγνές προθέσεις δεν καθορίζουν πάντα την επίδραση στο παιδί μας. Άρα, εμείς μπορεί να μην έχουμε στο μυαλό οτιδήποτε σεξουαλικό (τουλάχιστον, σε συνειδητό επίπεδο) αλλά αυτό δεν αποκλείει το να αναπτύξει το παιδί μας μπερδεμένα συναισθήματα ή να αισθανθεί κάποια στιγμή ότι η επαφή αυτή παραβιάζει τα «θέλω» και τα επιθυμητά προσωπικά όρια του.
Η αγάπη μπορεί να μην έχει όρια, αλλά η έκφραση της αγάπης καλό είναι να οριοθετείται, έτσι ώστε να μην παραβιάζουμε άθελα μας τον άλλον, σε μια τόσο ευαίσθητη περίοδο της ζωής του. Δε χρειάζεται να είμαστε απόλυτοι. Ο κάθε γονιός βέβαια και μπορεί να φιλήσει αυθόρμητα το μωράκι του στα χείλη και αυτή είναι μια γλυκιά και όμορφη εικόνα (στα πολύ μικρά μωράκια βέβαια είναι καλό να προσέχουμε να μη μεταφέρουμε μικρόβια που θα επιβαρύνουν την υγεία τους!). Καθώς όμως το παιδί μας μεγαλώνει και αρχίζει να αντιλαμβάνεται όλο και περισσότερα πράγματα (γύρω στα 1μισή του χρόνια), είναι προτιμότερο αυτή η πρακτική να εκλείψει τόσο φυσικά όσο ξεκίνησε. Με άλλα λόγια, δε χρειάζεται να επιδιώκουμε το φιλί στο στόμα. Αν μας είναι τόσο σημαντικό το να φιλάμε το παιδί μας στα χείλη αντί στο μάγουλο, θα πρέπει να ρωτήσουμε τον εαυτό μας, γιατί; Ακόμη και αν δεν δημιουργηθεί καμία συναισθηματική σύγχυση στο ίδιο το παιδί μας, θα χρειαστεί ίσως να αντιμετωπίσει τις αντιδράσεις φίλων και γνωστών που μπορεί να βρίσκουν αυτή τη συμπεριφορά παράξενη. Επιπλέον, αν συνεχίσουμε να φιλάμε στα χείλη το παιδί μας καθώς αυτό θα έχει ενηλικιωθεί και θα έχει δημιουργήσει συναισθηματικές-ερωτικές σχέσεις, η συμπεριφορά μας πιθανόν να ξενίσει τον/την σύντροφό του.
Εφόσον λοιπόν ζούμε σε μια κοινωνία που το φιλί στο στόμα θεωρείται πρωτίστως ερωτικό, γιατί να μην επιλέξουμε να εκφράσουμε την αγάπη μας με χίλιους άλλους τρόπους οι οποίοι δεν εμπεριέχουν τον κίνδυνο συναισθηματικής σύγχυσης και δεν τείνουν να προκαλούν αντιδράσεις;
Από την άλλη, αν το παιδί μας επιδιώξει από μόνο του κάποια στιγμή να μας φιλήσει στα χείλη, δε θα πρέπει να αγχωθούμε! Εμείς μπορούμε να συνεχίσουμε να το φιλάμε στο μάγουλο και σταδιακά θα μας μιμηθεί.
Κυριακή 19 Νοεμβρίου 2017
Ξανακερδίστε τον έλεγχο των συναισθημάτων σας
Ξανακερδίστε τον έλεγχο των συναισθημάτων σας.
 |
| πηγη |
Όλοι θέλουν να ελέγχουν ή να εξαλείψουν τα αρνητικά τους συναισθήματα (καμία φόρα κάποιοι και τα θετικά) ωστόσο, δεν γνωρίζουν πάντα το πως να το κάνουν. Τις πιο πολλές φορές δεν μπορούν καν να αναγνωρίσουν αυτό που αισθάνονται.
Για να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά, τα αρνητικά μας συναισθήματα:
- Χρειάζεται να κατανοήσουμε ότι τα αρνητικά συναισθήματα έχουν ένα λόγο που έκαναν την εμφάνιση τους. Αποτελούν δηλαδή ένδειξη ότι κάτι σας ενοχλεί ή παρεμβαίνει στις επιθυμίες σας, τις αξίες σας, τις προσδοκίες κτλ. Αρά εσείς είναι αναγκαίο να κάνετε κάτι για αυτό.
- Αναγνωρίστε ότι κάτι μέσα ή έξω από εσάς σας ενοχλεί, το αντιπαθείτε ή γενικότερα αισθάνεστε άσχημα για αυτό. Αυτό μπορεί να φαίνεται προφανές, αλλά δεν είναι. Η κοινωνία δεν μας διδάσκει να ερχόμαστε σε ειλικρινή επαφή και έκφραση με τα συναισθήματά μας. Από μικρά παιδιά, όταν κάτι μας πονάει, μας διδάσκουν ότι με μια καραμέλα, ένα παιχνίδι, ένα φιλί θα νιώσουμε καλύτερα, αυτό φυσικά δεν είναι αλήθεια. Αν δεν κάνουμε κάτι ενεργά τίποτα δεν πρόκειται να συμβεί. Και όσο νωρίτερα το κάνουμε τόσο το καλύτερο.
- Εντοπίστε ποιο είναι ακριβώς το συναίσθημα. Μερικοί άνθρωποι αισθάνονται θυμό, ενώ το πραγματικό τους συναίσθημα είναι η θλίψη, ο φόβος ή ακόμη και η ενοχή.
- Μάθετε να προσδιορίζετε την ένταση του συναισθήματος, το συντομότερο δυνατό. Όσο υψηλότερη είναι η ένταση του συναισθήματος, τόσο λιγότερο έλεγχο έχουμε πάνω σε αυτό.
- Εντοπίστε τι είδους σκέψεις έχετε σχετικά με αυτή την κατάσταση, τα άτομα που εμπλέκονται σε αυτήν και τον εαυτό σας. Να θυμάστε ότι ανεξάρτητα από την κατάσταση, οι σκέψεις μας κάνουν να βιώνουμε συναισθήματα.
- Πρακτικά μάθετε μερικές τεχνικές που βοηθούν στην εξάλειψη ή τη μείωση των αρνητικών συναισθημάτων. Για παράδειγμα, πώς να αναγνωρίζετε τα διαφορετικά στυλ της σκέψης, πως να βιώνετε ευκολότερα τις αλλαγές, πως να χαλαρώνετε και να αναπνέετε σωστά κλπ.
- Εάν η κατάσταση έχει μια λύση, πάρτε άμεσα μέτρα για την επίλυση της. Χρησιμοποιώντας σωστές τεχνικές επικοινωνίας, σωστή διαχείριση του χρόνου, θέτοντας τα θέματα με την δική σας σειρά προτεραιότητας κλπ..
- Αν αποδεχθείτε, δεν αλλάξετε ή δεν κάνετε κάτι για την κατάσταση δεν πρόκειται να ξεφύγετε από τα συναισθήματα που σας προκαλεί.
- Μάθετε να ζείτε στο παρόν. Αφήστε το παρελθόν πίσω σας και χρησιμοποιήστε το μονάχα για τις εμπειρίες που σας δίδαξε. Μην ζείτε σε αυτό.
Ποτέ μη ζητάς συγγνώμη επειδή εκδήλωσες τα συναισθήματά σου.
Όταν το κάνεις αυτό, ζητάς συγγνώμη για την αλήθεια.
Edmund Burke
Πηγη
Σάββατο 18 Νοεμβρίου 2017
Συμπεριφορές ενός Ενήλικα που φανερώνουν ότι έχει Ψυχολογικά Τραύματα από τα Παιδικά του Χρόνια
 |
| πηγη |
Συμπεριφορές ενός Ενήλικα που φανερώνουν ότι έχει Ψυχολογικά Τραύματα από τα Παιδικά του Χρόνια
Η συναισθηματική κακοποίηση εκδηλώνεται με διάφορους τρόπους. Στις περισσότερες περιπτώσεις, δεν θυμάστε τη συναισθηματική κακοποίηση που έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια της παιδικής σας ηλικίας. Διαβάστε παρακάτω για να μάθετε περισσότερα σχετικά με τις 25 κοινές συμπεριφορές λόγω παιδικής κακοποίησης, που εκδηλώνονται στην ενηλικίωση.
Η αδυναμία αντιμετώπισης των συγκρούσεων, είναι ένα χαρακτηριστικό σημείο. Εάν οι δυνατοί θόρυβοι πυροδοτούν τα ένστικτα καβγάδων σας, αυτό είναι ένας κοινό σημάδι παιδικής συναισθηματικής κακοποίησης.
Η αδυναμία αποδοχής των κομπλιμέντων είναι κάτι που συμβαίνει σε όσους δεν έχουν λάβει θετική ενθάρρυνση ως παιδιά.
Η εμμονή για τα επιτεύγματα και το γεγονός ότι ποτέ δεν αισθάνεστε ότι το καλύτερό σας είναι αρκετά καλό, είναι σημάδι κάποιου που ποτέ δεν ένοιωσε ότι είναι σπουδαίος.
Μια συντριπτική αίσθηση παράνοιας, συχνά κρατά τους ενήλικες που είχαν κακοποιηθεί από το να πιστεύουν ότι είναι καλοί σε κάτι.
Το να απολογείται κανείς συνεχώς, είναι επίσης σημάδι παιδικής συναισθηματικής κακοποίησης.
Σε μια προσπάθεια να αποφύγουν τα βέλη του κόσμου, οι ενήλικες με θλιβερό παρελθόν συχνά επιτρέπουν στον εαυτό τους να γίνονται ερημίτες.
Το να κρατούν τους ανθρώπους σε απόσταση, είναι ένας αμυντικός μηχανισμός που χρησιμοποιείται συχνά από ενήλικες που έχουν κακοποιηθεί ως παιδιά.
Η αναποφασιστικότητα είναι ένα χαρακτηριστικό εκείνων που έχουν ένα βαθύ φόβο μη τυχόν τσαλακωθούν.
Ένας ενήλικας που έχει κακοποιηθεί συναισθηματικά, συχνά αρνείται να πει την αλήθεια από φόβο μήπως πληγώσει τους άλλους.
Η αμυντικότητα συνήθως λαμβάνει χώρα και αυτό δεν σημαίνει αγένεια. Είναι ένας μηχανισμός αυτοάμυνας.
Η απόρριψη της αγάπης μπορεί να είναι θλιβερή, αλλά όσοι έχουν κακοποιηθεί βλέπουν την αγάπη ως προσωρινή και φοβούνται να το διαχειριστούν.
Η ανάγκη για παρακάλια με κάθε κόστος είναι ένας άλλος δείκτης παιδικής συναισθηματικής κακοποίησης.
Εξηγώντας κάθε κίνηση και λέγοντας «ναι» όταν πραγματικά σημαίνει «όχι», είναι ένα σίγουρο σημάδι κατάχρησης του παρελθόντος.
Ένα πρόσωπο που έχει υποστεί κατάχρηση συνήθως είναι ανυπόμονο να ζητήσει βοήθεια, λόγω των εγγενών προβλημάτων εμπιστοσύνης του εαυτού του.
Δεν θέλουν να προσκολλώνται σε κανέναν και ως εκ τούτου, υποφέρουν από σοβαρά προβλήματα εγκατάλειψης.
Η πεποίθηση ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται για αυτά που έχουν να πουν, είναι κάτι που μπορεί να συνδέεται με τα τραύματα της παιδικής ηλικίας.
Οι ενήλικες που βρίσκουν τον εαυτό τους να καλύπτουν το παρελθόν τους, κρύβουν ορισμένα μέρη της προσωπικότητάς τους.
Μια κακή παιδική ηλικία προκαλεί χαμηλή αυτοεκτίμηση που παραμένει στην ενηλικίωση και οι άνθρωποι με αυτές τις δυσκολίες, συχνά ακούν μια φωνή στο πίσω μέρος του κεφαλιού τους που τους λέει ότι δεν είναι αρκετά καλοί.
Μεγαλώνοντας με συναισθηματική κακοποίηση σημαίνει ότι αγωνίζεστε να αποδεχθείτε ότι στην πραγματικότητα υπάρχουν άνθρωποι στη ζωή σας που πραγματικά ενδιαφέρονται.
Η αγωνία για οπτική επαφή με τους ανθρώπους είναι ένα παραπροϊόν του ότι τρομάζετε πολύ εύκολα και επίσης ένα υποπροϊόν της πρώιμης συναισθηματικής κακοποίησης.
Οι βάσεις για την κατάθλιψη και το άγχος της ενηλικίωσης τίθενται κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας, είτε το πιστεύετε, είτε όχι.
Οποιαδήποτε ποσότητα πασιφισμού που σας κάνει να ελαχιστοποιήσετε τα συναισθήματά σας, είναι ένα σημάδι της συναισθηματικής κακοποίησης από την παιδική ηλικία.
Κατηγορείτε τον εαυτό σας για πράγματα που πάνε στραβά, ακόμα κι αν δεν είναι δικό σας το λάθος; Το να χτυπάτε τον εαυτό σας σε σταθερή βάση, κάνει τη ζωή ακόμα πιο δύσκολη.
Η μη αναγνώριση του αληθινού σας εαυτού, είναι ένα άλλο κοινό ζήτημα για τους επιζώντες της πρώιμης συναισθηματικής κακοποίησης.
Όσοι δεν μπορούν να ελέγξουν τον θυμό τους, συνήθως εξαπολύουν τραύματα από την παιδική τους ηλικία και δεν τους έχουν δοθεί τα κατάλληλα εργαλεία για να επεξεργαστούν και να εκφράσουν τα συναισθήματά τους.
Πηγη
Πέμπτη 16 Νοεμβρίου 2017
“Χτυπάει, δαγκώνει, μιλάει άσχημα…” Επιθετική Συμπεριφορά (Υλικό)
 |
| πηγη |
“Χτυπάει, δαγκώνει, μιλάει άσχημα…” Επιθετική Συμπεριφορά (Υλικό)
Ο Φρόιντ θεωρούσε ότι όλοι μας γεννιόμαστε με επιθετικές τάσεις, η επιθετικότητα πίστευε πως είναι ένα εγγενές ένστικτο. Από την άλλη πλευρά, οι κοινωνικές θεωρίες της μάθησης έχουν λίγο πιο διαφορετική άποψη. Είτε γεννιόμαστε με επιθετικές τάσεις είτε όχι, η επιθετική συμπεριφορά διαφέρει πολύ από άτομο σε άτομο. Όπως οι θετικές συμπεριφορές επηρεάζονται από τη μάθηση, έτσι και οι αρνητικές συμπεριφορές δε θα μείνουν ανεπηρέαστες από την κοινωνική αλληλεπίδραση των παιδιών με τους γονείς, τους φίλους και το ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον.
Για τα μικρά παιδιά η επιθετικότητα είναι κοινή αντίδραση του θυμού, της ντροπής ή της ενοχής που μπορεί να νιώθουν. Όποια και αν είναι η αιτία που προκαλεί την επιθετική συμπεριφορά, έρευνες δείχνουν ότι η επιθετικότητα αυξάνει συνήθως στην πρώιμη παιδική ηλικία, και μειώνεται όταν αρχίζει το παιδί να χρησιμοποιεί λέξεις για να εκφράσει τις ανάγκες του.
Καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν, αναπτύσσουν την ικανότητα να λύνουν τις όποιες διαφορές τους με μη επιθετικούς τρόπους όπως με το διάλογο για παράδειγμα, και βελτιώνουν τον τρόπο του αλληλεπιδρούν και παίζουν με τα άλλα παιδιά. Στην ηλικία των 6 με 7 χρόνων, τα παιδιά είναι λιγότερο εγωκεντρικά και μπορούν με περισσότερη ευκολία να κατανοήσουν την προοπτική του άλλου παιδιού. Εξαιτίας όλων αυτών, σε αυτές τις ηλικίες αναμένεται μείωση της επιθετικής συμπεριφοράς.
Τι προκαλεί την επιθετική συμπεριφορά στα παιδιά;
Υπάρχουν πολλές θεωρίες και έρευνες που έχουν προσπαθήσει να εξηγήσουν την επιθετική συμπεριφορά στην παιδική ηλικία. Η απογοήτευση και ο θυμός για παράδειγμα, είναι δύο συναισθήματα που έχουν συνδεθεί κατά καιρούς με την επιθετική συμπεριφορά. Και πάλι όμως, δεν αντιδρούν όλα τα παιδιά το ίδιο όταν βιώνουν ένα ανάλογο συναίσθημα.
Η αυστηρή και συχνή τιμωρία έχει επίσης συνδεθεί με την επιθετική συμπεριφορά. Αυτό που έχει βρεθεί είναι ότι όταν το παιδί τιμωρείται για επιθετικές συμπεριφορές, μπορεί να μειώσει την επιθετικότητα στο σπίτι, αλλά γίνεται πιο επιθετικό σε χώρους εκτός σπιτιού (πχ. στο σχολείο). Οι γονείς που χρησιμοποιούν τη σωματική τιμωρία αυξάνουν σε σημαντικό βαθμό την επιθετικότητα του παιδιού.
Οι γονείς αποτελούν τα πιο ισχυρά πρότυπα συμπεριφοράς για τα παιδιά. Όταν τα παιδιά παρατηρούν επιθετική συμπεριφορά στο σπίτι, το πιθανότερο είναι ότι θα τη μιμηθούν. Η αρνητική ή θετική αλληλεπίδραση των μελών της οικογένειας επηρεάζει τη μάθηση της επιθετικότητας. Τα παιδιά μιμούνται τη συμπεριφορά των ενηλίκων και τον τρόπο που χειρίζονται το θυμό και την απογοήτευσή τους.
Αν και οι γονείς και το κοντινό περιβάλλον των παιδιών είναι τα πιο ισχυρά πρότυπα και μοντέλα συμπεριφοράς, φαίνεται ότι δεν είναι τα μόνα. Τα πρότυπα της τηλεόρασης, τα βίαια τηλεοπτικά προγράμματα και τα βίαια ηλεκτρονικά παιχνίδια, έχουν βρεθεί να συνδέονται με την επιθετικότητα των παιδιών.
Τι μπορούν να κάνουν οι γονείς;
Τα παιδιά όπως μαθαίνουν οποιαδήποτε άλλη δεξιότητα, πρέπει να μάθουν να ελέγχουν τις επιθετικές τους τάσεις και να τις αντικαθιστούν με θετικές συμπεριφορές. Επειδή τα παιδιά δε γεννιούνται με κοινωνικές δεξιότητες και δεν έχουν πάντοτε τον έλεγχο της συμπεριφοράς τους, θα πρέπει να μάθουν αποδεκτούς τρόπους για να διεκδικούν αυτά που θέλουν και να εκφράζουν αυτά που αισθάνονται.
Οι γονείς αρχικά πρέπει να ενθαρρύνουν τα παιδιά να μιλούν για τα συναισθήματά τους, να τα κατανοούν και να τα προσδιορίζουν. Όταν τα παιδιά δεν μπορούν να βρουν τις λέξεις για να περιγράψουν τα αρνητικά τους συναισθήματα ή όταν δεν ενθαρρύνονται για να τα εκφράσουν, απογοητεύονται και θυμώνουν. Η έκφραση των αρνητικών συναισθημάτων και η κατανόησή τους όμως, μπορεί να μειώσει αισθητά την εσωτερική ένταση που νιώθει το παιδί.
Οι λογικές συνέπειες, μπορούν επίσης να βοηθήσουν το παιδί να σκέφτεται πριν αντιδράσει και να ελέγχει τη συμπεριφορά του. Αν για παράδειγμα είστε στο πάρκο και το παιδί αρχίσει να πετάει πέτρες στα άλλα παιδιά, απομακρύνετέ το από το χώρο. Καθίστε μαζί του, παρακολουθήστε τα άλλα παιδιά και εξηγήστε του με ποιους τρόπους μπορεί να ενταχθεί στο παιχνίδι χωρίς να προκαλεί κακό στους άλλους. Βοηθήστε το παιδί να μάθει να μπαίνει στη θέση των άλλων και να κατανοεί τα συναισθήματά τους.
Οι φωνές, το ξύλο και οι χαρακτηρισμοί δε θα περιορίσουν την επιθετική συμπεριφορά του παιδιού. Αντίθετα τέτοιες συμπεριφορές θα ενισχύσουν την επιθετικότητα μιας και τα παιδιά όπως είπαμε, συμπεριφέρονται κατά κύριο λόγο μέσω της μίμησης. Η ψυχραιμία και η ήρεμη στάση των γονιών απέναντι στην επιθετικότητα, είναι το πρώτο βήμα για να μάθει το παιδί να ελέγχει τον εαυτό του.
Τα όρια ωστόσο, πρέπει να είναι σαφή, ξεκάθαρα και να εφαρμόζονται με συνέπεια. Ανταποκριθείτε άμεσα στην επιθετική συμπεριφορά του παιδιού χωρίς να περιμένετε να επαναλάβει την αρνητική συμπεριφορά. Τα παιδιά πρέπει να αντιλαμβάνονται αμέσως τι είναι αυτό που έχουν κάνει λάθος. Ξεκαθαρίστε από την αρχή ποιες συμπεριφορές επιτρέπετε και ποιες όχι, κάνοντας ιδιαίτερη αναφορά στην επιθετικότητα και στη βία. Αν το παιδί συμπεριφερθεί επιθετικά, απομακρύνετέ το από την κατάσταση για λίγο διάστημα για να έχει τη δυνατότητα να ηρεμήσει, και συνδέστε τη συμπεριφορά του με τη συνέπεια. Έτσι, το παιδί θα αρχίσει να προβλέπει το αποτέλεσμα της συμπεριφοράς του και θα ξέρει τι πρέπει να περιμένει όταν γίνεται επιθετικό.
Τα παιδιά είναι πολύ σημαντικό να διδαχτούν εναλλακτικές λύσεις για να διαχειρίζονται τα αρνητικά τους συναισθήματα. Όταν τα πράγματα έχουν πλέον ηρεμήσει, καθίστε ήρεμα και συζητήστε με το παιδί το περιστατικό που συνέβη. Δώστε την ευκαιρία στο παιδί να εξηγήσει τι προκάλεσε το ξέσπασμά του και πώς αισθάνεται τώρα για αυτό. Με τη σειρά σας εξηγήστε στο παιδί ότι είναι απόλυτα φυσιολογικό να νιώθουμε θυμωμένοι με κάτι ή κάποιον, αλλά σε καμία περίπτωση δε χρησιμοποιούμε σωματική ή λεκτική βία για να εκφράσουμε αυτά που νιώθουμε. Εξηγήστε τις επιπτώσεις και τις συνέπειες που μπορεί να έχει η βία σε όποια μορφή και αν εκφράζεται.
Διδάξτε στο παιδί τη συζήτηση, το διάλογο και άλλους αποτελεσματικούς τρόπους για να λύνει τις διαφορές του και να ηρεμεί τον εαυτό του (ασκήσεις αναπνοής και χαλάρωσης). Βεβαιωθείτε ότι το παιδί έχει καταλάβει τη λάθος πράξη και ότι χρειάζεται να ζητήσει συγνώμη για τη συμπεριφορά του. Δώστε προσοχή και επιβραβεύστε την καλή συμπεριφορά του παιδιού. Αν για παράδειγμα ζήτησε από ένα παιδί να του δώσει τη σειρά του στη τσουλήθρα αντί να το σπρώξει, επιβραβεύστε τη λεκτική του επικοινωνία και προσπάθεια για να διεκδικήσει αυτό που θέλει.
Τέλος, ελέγξτε τα προγράμματα της τηλεόρασης που παρακολουθεί το παιδί και τα παιχνίδια που παίζει. Όταν δείτε μια βίαιη σκηνή στην τηλεόραση ή μια επιθετική συμπεριφορά, συζητήστε με το παιδί τις επιπτώσεις και τις εναλλακτικές λύσεις.
Οι συμπεριφορές διδάσκονται και μαθαίνονται, και η επιθετικότητα είναι μια μαθημένη συμπεριφορά. Ακόμα και αν υπάρχει μια έμφυτη τάση, τα ερεθίσματα του περιβάλλοντος είναι αυτά που θα διαμορφώσουν το χαρακτήρα και τη συμπεριφορά του παιδιού. Οι γονείς που δίνουν το καλό παράδειγμα, χρησιμοποιούν υπομονή, σταθερότητα, συνέπεια και στοργική καθοδήγηση, μπορούν να βοηθήσουν το παιδί να αντιμετωπίζει και να διαχειρίζεται το θυμό και την επιθετικότητά του με αποτελεσματικό και δημιουργικό τρόπο!
ΥΛΙΚΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΤΗΤΑ (36 Σελίδες)
Τετάρτη 15 Νοεμβρίου 2017
Δευτέρα 13 Νοεμβρίου 2017
Παρασκευή 10 Νοεμβρίου 2017
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)